بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ إِذَا وَقَعَتِ ٱلۡوَاقِعَةُ

به نام خداوند رحمتگر مهربان‌؛ آن واقعه چون وقوع يابد،

لَيۡسَ لِوَقۡعَتِهَا كَاذِبَةٌ

[كه‌] در وقوعِ آن دروغى نيست:

خَافِضَةٞ رَّافِعَةٌ

پست‌كننده [و] بالابرنده است.

إِذَا رُجَّتِ ٱلۡأَرۡضُ رَجّٗا

چون زمين با تكان [سختى‌] لرزانده شود،

وَ بُسَّتِ ٱلۡجِبَالُ بَسّٗا

و كوه‌ها [جمله‌] ريزه ريزه شوند،

فَكَانَتۡ هَبَآءٗ مُّنۢبَثّٗا

و غبارى پراكنده گردند،

وَ كُنتُمۡ أَزۡوَٰجٗا ثَلَٰثَةٗ

و شما سه دسته شويد:

فَأَصۡحَٰبُ ٱلۡمَيۡمَنَةِ مَآ أَصۡحَٰبُ ٱلۡمَيۡمَنَةِ

ياران دست راست كدامند ياران دست راست؟

وَ أَصۡحَٰبُ ٱلۡمَشۡ‍َٔمَةِ مَآ أَصۡحَٰبُ ٱلۡمَشۡ‍َٔمَةِ

و ياران چپ كدامند ياران چپ؟

وَ ٱلسَّٰبِقُونَ ٱلسَّٰبِقُونَ

و سبقت‌گيرندگان مقدّمند

أُوْلَٰٓئِكَ ٱلۡمُقَرَّبُونَ

آنانند همان مقرّبانِ [خدا]،

فِي جَنَّٰتِ ٱلنَّعِيمِ

در باغستانهاى پر نعمت.

ثُلَّةٞ مِّنَ ٱلۡأَوَّلِينَ

گروهى از پيشينيان،

وَ قَلِيلٞ مِّنَ ٱلۡأٓخِرِينَ

و اندكى از متأخّران.

عَلَىٰ سُرُرٖ مَّوۡضُونَةٖ

بر تختهايى جواهرنشان،

مُّتَّكِ‍ِٔينَ عَلَيۡهَا مُتَقَٰبِلِينَ

كه روبروى هم بر آنها تكيه داده‌اند.

يَطُوفُ عَلَيۡهِمۡ وِلۡدَٰنٞ مُّخَلَّدُونَ

بر گِردشان پسرانى جاودان [به خدمت‌] مى‌گردند،

بِأَكۡوَابٖ وَ أَبَارِيقَ وَ كَأۡسٖ مِّن مَّعِينٖ

با جامها و آبريزها و پياله [ها] يى از باده ناب روان.

لَّا يُصَدَّعُونَ عَنۡهَا وَ لَا يُنزِفُونَ

[كه‌] نه از آن دردسر گيرند و نه بى‌خرد گردند.

وَ فَٰكِهَةٖ مِّمَّا يَتَخَيَّرُونَ

و ميوه از هر چه اختيار كنند.

وَ لَحۡمِ طَيۡرٖ مِّمَّا يَشۡتَهُونَ

و از گوشت پرنده هر چه بخواهند.

وَ حُورٌ عِينٞ

و حوران چشم‌درشت،

كَأَمۡثَٰلِ ٱللُّؤۡلُوِٕ ٱلۡمَكۡنُونِ

مثل لؤلؤ نهانِ ميانِ صدف!

جَزَآءَۢ بِمَا كَانُواْ يَعۡمَلُونَ

[اينها] پاداشى است براى آنچه مى‌كردند.

لَا يَسۡمَعُونَ فِيهَا لَغۡوٗا وَ لَا تَأۡثِيمًا

در آنجا نه بيهوده‌اى مى‌شنوند و نه [سخنى‌] گناه‌آلود.

إِلَّا قِيلٗا سَلَٰمٗا سَلَٰمٗا

سخنى جز سلام و درود نيست.

وَ أَصۡحَٰبُ ٱلۡيَمِينِ مَآ أَصۡحَٰبُ ٱلۡيَمِينِ

و ياران راست ياران راست كدامند؟

فِي سِدۡرٖ مَّخۡضُودٖ

در [زير] درختان كُنار بى‌خار،

وَ طَلۡحٖ مَّنضُودٖ

و درختهاى موز كه ميوه‌اش خوشه خوشه روى هم چيده است.

وَ ظِلّٖ مَّمۡدُودٖ

و سايه‌اى پايدار.

وَ مَآءٖ مَّسۡكُوبٖ

و آبى ريزان.

وَ فَٰكِهَةٖ كَثِيرَةٖ

و ميوه‌اى فراوان،

لَّا مَقۡطُوعَةٖ وَ لَا مَمۡنُوعَةٖ

نه بريده و نه ممنوع.

وَ فُرُشٖ مَّرۡفُوعَةٍ

و همخوابگانى بالا بلند.

إِنَّآ أَنشَأۡنَٰهُنَّ إِنشَآءٗ

ما آنان را پديد آورده‌ايم پديد آوردنى!

فَجَعَلۡنَٰهُنَّ أَبۡكَارًا

و ايشان را دوشيزه گردانيده‌ايم،

عُرُبًا أَتۡرَابٗا

شوى دوستِ همسال،

لِّأَصۡحَٰبِ ٱلۡيَمِينِ

براى ياران راست.

ثُلَّةٞ مِّنَ ٱلۡأَوَّلِينَ

كه گروهى از پيشينيانند،

وَ ثُلَّةٞ مِّنَ ٱلۡأٓخِرِينَ

و گروهى از متأخّران.

وَ أَصۡحَٰبُ ٱلشِّمَالِ مَآ أَصۡحَٰبُ ٱلشِّمَالِ

و ياران چپ كدامند ياران چپ؟

فِي سَمُومٖ وَ حَمِيمٖ

در [ميان‌] باد گرم و آب داغ.

وَ ظِلّٖ مِّن يَحۡمُومٖ

و سايه‌اى از دود تار.

لَّا بَارِدٖ وَ لَا كَرِيمٍ

نه خنك و نه خوش.

إِنَّهُمۡ كَانُواْ قَبۡلَ ذَٰلِكَ مُتۡرَفِينَ

اينان بودند كه پيش از اين ناز پروردگان بودند.

وَ كَانُواْ يُصِرُّونَ عَلَى ٱلۡحِنثِ ٱلۡعَظِيمِ

و بر گناه بزرگ پافشارى مى‌كردند.

وَ كَانُواْ يَقُولُونَ أَئِذَا مِتۡنَا وَ كُنَّا تُرَابٗا وَ عِظَٰمًا أَءِنَّا لَمَبۡعُوثُونَ

و مى‌گفتند: «آيا چون مُرديم و خاك و استخوان شديم، واقعاً [باز] زنده مى‌گرديم؟

أَ وَ ءَابَآؤُنَا ٱلۡأَوَّلُونَ

يا پدران گذشته ما [نيز]؟»

قُلۡ إِنَّ ٱلۡأَوَّلِينَ وَ ٱلۡأٓخِرِينَ

بگو: «در حقيقت، اوّلين و آخرين،

لَمَجۡمُوعُونَ إِلَىٰ مِيقَٰتِ يَوۡمٖ مَّعۡلُومٖ

قطعاً همه در موعد روزى معلوم گردآورده شوند.»

ثُمَّ إِنَّكُمۡ أَيُّهَا ٱلضَّآلُّونَ ٱلۡمُكَذِّبُونَ

آن گاه شما اى گمراهان دروغپرداز،

لَأٓكِلُونَ مِن شَجَرٖ مِّن زَقُّومٖ

قطعاً از درختى كه از زقّوم است خواهيد خورد.

فَمَالِ‍ُٔونَ مِنۡهَا ٱلۡبُطُونَ

و از آن شكمهايتان را خواهيد آكند.

فَشَٰرِبُونَ عَلَيۡهِ مِنَ ٱلۡحَمِيمِ

و روى آن از آب جوش مى‌نوشيد

فَشَٰرِبُونَ شُرۡبَ ٱلۡهِيمِ

[مانند] نوشيدن اشتران تشنه.

هَٰذَا نُزُلُهُمۡ يَوۡمَ ٱلدِّينِ

اين است پذيرايى آنان در روز جزا.

نَحۡنُ خَلَقۡنَٰكُمۡ فَلَوۡلَا تُصَدِّقُونَ

ماييم كه شما را آفريده‌ايم، پس چرا تصديق نمى‌كنيد؟

أَفَرَءَيۡتُم مَّا تُمۡنُونَ

آيا آنچه را [كه به صورت نطفه‌] فرو مى‌ريزيد ديده‌ايد؟

ءَأَنتُمۡ تَخۡلُقُونَهُۥٓ أَمۡ نَحۡنُ ٱلۡخَٰلِقُونَ

آيا شما آن را خلق مى‌كنيد يا ما آفريننده‌ايم؟

نَحۡنُ قَدَّرۡنَا بَيۡنَكُمُ ٱلۡمَوۡتَ وَ مَا نَحۡنُ بِمَسۡبُوقِينَ

ماييم كه ميان شما مرگ را مقدّر كرده‌ايم و بر ما سبقت نتوانيد جست

عَلَىٰٓ أَن نُّبَدِّلَ أَمۡثَٰلَكُمۡ وَ نُنشِئَكُمۡ فِي مَا لَا تَعۡلَمُونَ

[و مى‌توانيم‌] امثال شما را به جاى شما قرار دهيم و شما را [به صورت‌] آنچه نمى‌دانيد پديدار گردانيم.

وَ لَقَدۡ عَلِمۡتُمُ ٱلنَّشۡأَةَ ٱلۡأُولَىٰ فَلَوۡلَا تَذَكَّرُونَ

و قطعاً پديدار شدنِ نخستين خود را شناختيد پس چرا سَرِ عبرت گرفتن نداريد؟

أَفَرَءَيۡتُم مَّا تَحۡرُثُونَ

آيا آنچه را كِشت مى‌كنيد، ملاحظه كرده‌ايد؟

ءَأَنتُمۡ تَزۡرَعُونَهُۥٓ أَمۡ نَحۡنُ ٱلزَّٰرِعُونَ

آيا شما آن را [بى‌يارى ما] زراعت مى‌كنيد، يا ماييم كه زراعت مى‌كنيم؟

لَوۡ نَشَآءُ لَجَعَلۡنَٰهُ حُطَٰمٗا فَظَلۡتُمۡ تَفَكَّهُونَ

اگر بخواهيم قطعاً خاشاكش مى‌گردانيم، پس در افسوس [و تعجّب‌] مى‌افتيد.

إِنَّا لَمُغۡرَمُونَ

[و مى‌گوييد:] «واقعاً ما زيان زده‌ايم،

بَلۡ نَحۡنُ مَحۡرُومُونَ

بلكه ما محروم شدگانيم.»

أَفَرَءَيۡتُمُ ٱلۡمَآءَ ٱلَّذِي تَشۡرَبُونَ

آيا آبى را كه مى‌نوشيد ديده‌ايد؟

ءَأَنتُمۡ أَنزَلۡتُمُوهُ مِنَ ٱلۡمُزۡنِ أَمۡ نَحۡنُ ٱلۡمُنزِلُونَ

آيا شما آن را از [دلِ‌] ابرِ سپيد فرود آورده‌ايد، يا ما فرودآورنده‌ايم؟

لَوۡ نَشَآءُ جَعَلۡنَٰهُ أُجَاجٗا فَلَوۡلَا تَشۡكُرُونَ

اگر بخواهيم آن را تلخ مى‌گردانيم، پس چرا سپاس نمى‌داريد؟

أَفَرَءَيۡتُمُ ٱلنَّارَ ٱلَّتِي تُورُونَ

آيا آن آتشى را كه برمى‌افروزيد ملاحظه كرده‌ايد؟

ءَأَنتُمۡ أَنشَأۡتُمۡ شَجَرَتَهَآ أَمۡ نَحۡنُ ٱلۡمُنشِ‍ُٔونَ

آيا شما [چوبِ‌] درختِ آن را پديدار كرده‌ايد، يا ما پديدآورنده‌ايم؟

نَحۡنُ جَعَلۡنَٰهَا تَذۡكِرَةٗ وَ مَتَٰعٗا لِّلۡمُقۡوِينَ

ما آن را [مايه‌] عبرت و [وسيله‌] استفاده براى بيابانگردان قرار داده‌ايم.

فَسَبِّحۡ بِٱسۡمِ رَبِّكَ ٱلۡعَظِيمِ

پس به نام پروردگار بزرگت تسبيح گوى.

فَلَآ أُقۡسِمُ بِمَوَٰقِعِ ٱلنُّجُومِ

نه [چنين است كه مى‌پنداريد]، سوگند به جايگاه‌هاى [ويژه و فواصل معيّن‌] ستارگان.

وَ إِنَّهُۥ لَقَسَمٞ لَّوۡ تَعۡلَمُونَ عَظِيمٌ

اگر بدانيد، آن سوگندى سخت بزرگ است!

إِنَّهُۥ لَقُرۡءَانٞ كَرِيمٞ

كه اين [پيام‌] قطعاً قرآنى است ارجمند،

فِي كِتَٰبٖ مَّكۡنُونٖ

در كتابى نهفته،

لَّا يَمَسُّهُۥٓ إِلَّا ٱلۡمُطَهَّرُونَ

كه جز پاك‌شدگان بر آن دست نزنند،

تَنزِيلٞ مِّن رَّبِّ ٱلۡعَٰلَمِينَ

وحيى است از جانب پروردگار جهانيان.

أَفَبِهَٰذَا ٱلۡحَدِيثِ أَنتُم مُّدۡهِنُونَ

آيا شما اين سخن را سَبُك [و سُست‌] مى‌گيريد؟

وَ تَجۡعَلُونَ رِزۡقَكُمۡ أَنَّكُمۡ تُكَذِّبُونَ

و تنها نصيب خود را در تكذيب [آن‌] قرار مى‌دهيد؟

فَلَوۡلَآ إِذَا بَلَغَتِ ٱلۡحُلۡقُومَ

پس چرا آن گاه كه [جان شما] به گلو مى‌رسد،

وَ أَنتُمۡ حِينَئِذٖ تَنظُرُونَ

و در آن هنگام خود نظاره گريد-

وَ نَحۡنُ أَقۡرَبُ إِلَيۡهِ مِنكُمۡ وَ لَٰكِن لَّا تُبۡصِرُونَ

و ما به آن [محتضر] از شما نزديكتريم ولى نمى‌بينيد-

فَلَوۡلَآ إِن كُنتُمۡ غَيۡرَ مَدِينِينَ

پس چرا، اگر شما بى‌جزا مى‌مانيد [و حساب و كتابى در كار نيست‌]،

تَرۡجِعُونَهَآ إِن كُنتُمۡ صَٰدِقِينَ

اگر راست مى‌گوييد، [روح‌] را برنمى‌گردانيد؟

فَأَمَّآ إِن كَانَ مِنَ ٱلۡمُقَرَّبِينَ

و امّا اگر [او] از مقرّبان باشد،

فَرَوۡحٞ وَ رَيۡحَانٞ وَ جَنَّتُ نَعِيمٖ

[در] آسايش و راحت و بهشت پر نعمت [خواهد بود].

وَ أَمَّآ إِن كَانَ مِنۡ أَصۡحَٰبِ ٱلۡيَمِينِ

و امّا اگر از ياران راست باشد،

فَسَلَٰمٞ لَّكَ مِنۡ أَصۡحَٰبِ ٱلۡيَمِينِ

از ياران راست بر تو سلام باد.

وَ أَمَّآ إِن كَانَ مِنَ ٱلۡمُكَذِّبِينَ ٱلضَّآلِّينَ

و امّا اگر از دروغزنان گمراه است،

فَنُزُلٞ مِّنۡ حَمِيمٖ

پس با آبى جوشان پذيرايى خواهد شد،

وَ تَصۡلِيَةُ جَحِيمٍ

و [فرجامش‌] درافتادن به جهنّم است.

إِنَّ هَٰذَا لَهُوَ حَقُّ ٱلۡيَقِينِ

اين است همان حقيقت راست [و] يقين.

فَسَبِّحۡ بِٱسۡمِ رَبِّكَ ٱلۡعَظِيمِ

پس به نام پروردگار بزرگ خود تسبيح گوى.