بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ عَبَسَ وَ تَوَلَّيٰ

به نام خداوند بخشنده مهربان‌؛ چهره درهم كشيد و روى بگردانيد.

أَنْ جاءَهُ الْأَعْميٰ

كه چرا آن كور نزد وى آمد.

وَ ما يُدْرِيكَ لَعَلَّهُ يَزَّكَّيٰ

تو چه دانى شايد او در پى پاك شدن باشد.

أَوْ يَذَّكَّرُ فَتَنْفَعَهُ الذِّكْريٰ

و يا در برخورد ناگهان متذكر شده در پى پاك شدن بيفتد.

أَمَّا مَنِ اسْتَغْنيٰ

اما آنكه توانگرى را به رخ مردم مى‌كشد.

فَأَنْتَ لَهُ تَصَدَّيٰ

تو به او روى خوش نشان مى‌دهى.

وَ ما عَلَيْكَ أَلَّا يَزَّكَّيٰ

فكر مى‌كنى اگر هم پاك نشود مسئول نيستى.

وَ أَمَّا مَنْ جاءَكَ يَسْعيٰ

و اما آنكه شتابان نزد تو آمده.

وَ هُوَ يَخْشيٰ

در حالى كه از خدا مى‌ترسد.

فَأَنْتَ عَنْهُ تَلَهَّيٰ

تو از او تغافل مى‌كنى.

كَلاَّ إِنَّها تَذْكِرَةٌ

چنين مكن كه اين قرآن يك تذكر و يادآورى است.

فَمَنْ شاءَ ذَكَرَهُ

هر كس بخواهد از آن پند گيرد.

فِي صُحُفٍ مُكَرَّمَةٍ

تذكارى است در صحيفه‌هايى ارجمند.

مَرْفُوعَةٍ مُطَهَّرَةٍ

والا و پاكيزه است.

بِأَيْدِي سَفَرَةٍ

كه بدست سفيرانى نوشته شده.

كِرامٍ بَرَرَةٍ

گرامى و نيكو.

قُتِلَ الْإِنْسانُ ما أَكْفَرَهُ

خدا بكشد انسان را كه چقدر كفرانگر است.

مِنْ أَيِّ شَيْءٍ خَلَقَهُ

مگر خدا او را از چه خلق كرده كه به خود اجازه كفران مى‌دهد.

مِنْ نُطْفَةٍ خَلَقَهُ فَقَدَّرَهُ

مبدأ خلقتش نطفه‌اى بوده كه بعدا او را در ذات و صفات و افعال تقدير نمود.

ثُمَّ السَّبِيلَ يَسَّرَهُ

و سپس راه سعادتش را آسان و فراهم كرد.

ثُمَّ أَماتَهُ فَأَقْبَرَهُ

آن گاه دچار مرگ و سپس داخل قبرش ساخت.

ثُمَّ إِذا شاءَ أَنْشَرَهُ

و سپس هر وقت بخواهد دوباره زنده‌اش مى‌كند.

كَلاَّ لَمَّا يَقْضِ ما أَمَرَهُ

آيا انسانى كه خلقت و تدبير و هدايت و مردن و زنده شدنش به دست خدا است شكر او را به جاى آورد؟ نه هرگز بلكه كفر و عصيان ورزيد.

فَلْيَنْظُرِ الْإِنْسانُ إِليٰ طَعامِهِ

پس انسان بايد به غذاى خود بنگرد.

أَنَّا صَبَبْنَا الْماءَ صَبًّا

اين ما بوديم كه آب را به كيفيتى كه انسانها خبر ندارند از آسمان فرستاديم.

ثُمَّ شَقَقْنَا الْأَرْضَ شَقًّا

و سپس زمين را باز به كيفيتى ناگفتنى و به وسيله دانه‌ها شكافتيم.

فَأَنْبَتْنا فِيها حَبًّا

و در آن دانه‌ها رويانديم.

وَ عِنَباً وَ قَضْباً

و انگور و سبزيجاتى.

وَ زَيْتُوناً وَ نَخْلاً

و زيتون و نخلى.

وَ حَدائِقَ غُلْباً

و باغهاى پر درخت سر به هم كرده‌اى.

وَ فاكِهَةً وَ أَبًّا

و ميوه و چراگاه.

مَتاعاً لَكُمْ وَ لِأَنْعامِكُمْ

تا وسيله زندگى شما و حيوانات شما باشد.

فَإِذا جاءَتِ الصَّاخَّةُ

پس وقتى آن صيحه شديد آسمانى بيايد.

يَوْمَ يَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِيهِ

و روزى رسد كه هر كس از برادرش هم فرار مى‌كند.

وَ أُمِّهِ وَ أَبِيهِ

و از مادر و پدرش.

وَ صاحِبَتِهِ وَ بَنِيهِ

و از همسر و فرزندانش.

لِكُلِّ امْرِئٍ مِنْهُمْ يَوْمَئِذٍ شَأْنٌ يُغْنِيهِ

در آن روز هر كس آن قدر گرفتار است كه به ياد غير خودش نمى‌افتد.

وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ مُسْفِرَةٌ

در آن روز چهره‌ها دو جورند چهره‌هايى نورانى.

ضاحِكَةٌ مُسْتَبْشِرَةٌ

خندان و خوشحال.

وَ وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ عَلَيْها غَبَرَةٌ

و چهره‌هايى غبارآلود و اندوهبار.

تَرْهَقُها قَتَرَةٌ

كه ظلمت و كدورت از آن مى‌بارد.

أُولئِكَ هُمُ الْكَفَرَةُ الْفَجَرَةُ

آنان همين كافران فاجرند.