بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ عَبَسَ وَ تَوَلَّيٰ

به نام خداى گسترده‌مهر مهرورز؛ چهره درهم كشيد و روى برتافت،

أَنْ جاءَهُ الْأَعْميٰ

(بخاطر) اينكه نابينا به سراغ او آمد.

وَ ما يُدْرِيكَ لَعَلَّهُ يَزَّكَّيٰ

و چه چيز تو را آگاه مى‌كند؟ شايد او رشد يابد [و پاك شود]،

أَوْ يَذَّكَّرُ فَتَنْفَعَهُ الذِّكْريٰ

يا متذكر گردد پس يادآورى او را سود بخشد.

أَمَّا مَنِ اسْتَغْنيٰ

اما كسى كه توانگرى نمايد،

فَأَنْتَ لَهُ تَصَدَّيٰ

پس تو به او روى مى‌آورى،

وَ ما عَلَيْكَ أَلَّا يَزَّكَّيٰ

در حالى كه [پاك نشدن و] رشد نيافتن او، ايرادى بر تو نيست.

وَ أَمَّا مَنْ جاءَكَ يَسْعيٰ

و اما كسى كه با كوشش به سراغ تو مى‌آيد،

وَ هُوَ يَخْشيٰ

در حالى كه او مى‌هراسد،

فَأَنْتَ عَنْهُ تَلَهَّيٰ

پس تو از او (غافل مى‌گردى و به ديگرى) سرگرم مى‌شوى.

كَلاَّ إِنَّها تَذْكِرَةٌ

هرگز چنين نيست (كه روش تو اينگونه باشد) در حقيقت آن (آيات) يادآورى است،

فَمَنْ شاءَ ذَكَرَهُ

و هر كس بخواهد آن را به ياد آورد.

فِي صُحُفٍ مُكَرَّمَةٍ

(در حالى كه اين آيات) در كتاب‌هاى ارجمند،

مَرْفُوعَةٍ مُطَهَّرَةٍ

بلند مرتبه پاكيزه،

بِأَيْدِي سَفَرَةٍ

در دستان سفيران (و نويسندگان)،

كِرامٍ بَرَرَةٍ

ارجمندان نيكوكار (است).

قُتِلَ الْإِنْسانُ ما أَكْفَرَهُ

كشته باد انسان چقدر او كافر است!

مِنْ أَيِّ شَيْءٍ خَلَقَهُ

او را از چه چيزى آفريده است؟!

مِنْ نُطْفَةٍ خَلَقَهُ فَقَدَّرَهُ

او را از آب اندك سيال آفريد و (اندازه) او را معين كرد.

ثُمَّ السَّبِيلَ يَسَّرَهُ

سپس راه (خروج) او را آسان كرد،

ثُمَّ أَماتَهُ فَأَقْبَرَهُ

سپس او را ميراند و وى را در قبر نهاد،

ثُمَّ إِذا شاءَ أَنْشَرَهُ

سپس هر گاه بخواهد او را زنده مى‌كند.

كَلاَّ لَمَّا يَقْضِ ما أَمَرَهُ

هرگز چنين نيست؛ هنوز آنچه را (خدا) به او فرمان داد به پايان نرسانده است.

فَلْيَنْظُرِ الْإِنْسانُ إِليٰ طَعامِهِ

و انسان بايد به غذايش نظر كند.

أَنَّا صَبَبْنَا الْماءَ صَبًّا

كه ما آب را با بارشى فرو ريختيم،

ثُمَّ شَقَقْنَا الْأَرْضَ شَقًّا

سپس زمين را كاملا شكافتيم،

فَأَنْبَتْنا فِيها حَبًّا

و در آن دانه (ها) رويانديم،

وَ عِنَباً وَ قَضْباً

و (نيز) انگور و سبزى،

وَ زَيْتُوناً وَ نَخْلاً

و زيتون و درخت خرما،

وَ حَدائِقَ غُلْباً

و باغ‌هاى انبوه،

وَ فاكِهَةً وَ أَبًّا

و ميوه و گياهان چراگاه،

مَتاعاً لَكُمْ وَ لِأَنْعامِكُمْ

(كه اين) مايه بهره‌مندى براى شما و براى دام‌هاى شماست.

فَإِذا جاءَتِ الصَّاخَّةُ

و هنگامى كه صداى مهيب (رستاخيز) بيايد،

يَوْمَ يَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِيهِ

(همان) روزى كه مرد از برادرش مى‌گريزد،

وَ أُمِّهِ وَ أَبِيهِ

و (نيز از) مادرش و پدرش،

وَ صاحِبَتِهِ وَ بَنِيهِ

و (همسر) همراهش و پسرانش؛

لِكُلِّ امْرِئٍ مِنْهُمْ يَوْمَئِذٍ شَأْنٌ يُغْنِيهِ

در آن روز براى هر مردى از آنان كارى (و حالى) است كه او را (از ديگران باز مى‌دارد و) دفع مى‌كند!

وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ مُسْفِرَةٌ

چهره‌هايى كه در آن روز درخشان است،

ضاحِكَةٌ مُسْتَبْشِرَةٌ

خندان [و] شادمان است.

وَ وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ عَلَيْها غَبَرَةٌ

و چهره‌هايى كه در آن روز غبارى بر آن است،

تَرْهَقُها قَتَرَةٌ

سياهى آن را مى‌پوشاند.

أُولئِكَ هُمُ الْكَفَرَةُ الْفَجَرَةُ

فقط آنان كافران [و] بدكارانند.