سوره عبس
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ عَبَسَ وَ تَوَلَّيٰ
1به نام خداوند رحمتگر مهربان؛ چهره درهم كشيد و روى گردانيد،
أَنْ جاءَهُ الْأَعْميٰ
2كه آن مرد نابينا پيش او آمد
وَ ما يُدْرِيكَ لَعَلَّهُ يَزَّكَّيٰ
3و تو چه دانى، شايد او به پاكى گرايد،
أَوْ يَذَّكَّرُ فَتَنْفَعَهُ الذِّكْريٰ
4يا پند پذيرد و اندرز سودش دهد.
أَمَّا مَنِ اسْتَغْنيٰ
5امّا آن كس كه خود را بىنياز مىپندارد،
فَأَنْتَ لَهُ تَصَدَّيٰ
6تو بدو مىپردازى
وَ ما عَلَيْكَ أَلَّا يَزَّكَّيٰ
7با آنكه اگر پاك نگردد، بر تو [مسئوليّتى] نيست.
وَ أَمَّا مَنْ جاءَكَ يَسْعيٰ
8و امّا آن كس كه شتابان پيش تو آمد،
وَ هُوَ يَخْشيٰ
9در حالى كه [از خدا] مىترسيد،
فَأَنْتَ عَنْهُ تَلَهَّيٰ
10تو از او به ديگران مىپردازى.
كَلاَّ إِنَّها تَذْكِرَةٌ
11زنهار [چنين مكن] اين [آيات] پندى است.
فَمَنْ شاءَ ذَكَرَهُ
12تا هر كه خواهد، از آن پند گيرد.
فِي صُحُفٍ مُكَرَّمَةٍ
13در صحيفههايى ارجمند،
مَرْفُوعَةٍ مُطَهَّرَةٍ
14والا و پاكشده،
بِأَيْدِي سَفَرَةٍ
15به دست فرشتگانى،
كِرامٍ بَرَرَةٍ
16ارجمند و نيكوكار.
قُتِلَ الْإِنْسانُ ما أَكْفَرَهُ
17كشته باد انسان، چه ناسپاس است!
مِنْ أَيِّ شَيْءٍ خَلَقَهُ
18او را از چه چيز آفريده است؟
مِنْ نُطْفَةٍ خَلَقَهُ فَقَدَّرَهُ
19از نطفهاى خلقش كرد و اندازه مقرّرش بخشيد.
ثُمَّ السَّبِيلَ يَسَّرَهُ
20سپس راه را بر او آسان گردانيد.
ثُمَّ أَماتَهُ فَأَقْبَرَهُ
21آن گاه به مرگش رسانيد و در قبرش نهاد.
ثُمَّ إِذا شاءَ أَنْشَرَهُ
22سپس چون بخواهد او را برانگيزد.
كَلاَّ لَمَّا يَقْضِ ما أَمَرَهُ
23ولى نه! هنوز آنچه را به او دستور داده، به جاى نياورده است.
فَلْيَنْظُرِ الْإِنْسانُ إِليٰ طَعامِهِ
24پس انسان بايد به خوراك خود بنگرد،
أَنَّا صَبَبْنَا الْماءَ صَبًّا
25كه ما آب را به صورت بارشى فرو ريختيم
ثُمَّ شَقَقْنَا الْأَرْضَ شَقًّا
26آن گاه زمين را با شكافتنى [لازم] شكافتيم
فَأَنْبَتْنا فِيها حَبًّا
27پس در آن، دانه رويانيديم.
وَ عِنَباً وَ قَضْباً
28و انگور و سبزى،
وَ زَيْتُوناً وَ نَخْلاً
29و زيتون و درخت خرما،
وَ حَدائِقَ غُلْباً
30و باغهاى انبوه،
وَ فاكِهَةً وَ أَبًّا
31و ميوه و چراگاه،
مَتاعاً لَكُمْ وَ لِأَنْعامِكُمْ
32[تا وسيله] استفاده شما و دامهايتان باشد.
فَإِذا جاءَتِ الصَّاخَّةُ
33پس چون فرياد گوشخراش دررسد
يَوْمَ يَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِيهِ
34روزى كه آدمى از برادرش،
وَ أُمِّهِ وَ أَبِيهِ
35و از مادرش و پدرش.
وَ صاحِبَتِهِ وَ بَنِيهِ
36و از همسرش و پسرانش مىگريزد،
لِكُلِّ امْرِئٍ مِنْهُمْ يَوْمَئِذٍ شَأْنٌ يُغْنِيهِ
37در آن روز، هر كسى از آنان را كارى است كه او را به خود مشغول مىدارد.
وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ مُسْفِرَةٌ
38در آن روز، چهرههايى درخشانند،
ضاحِكَةٌ مُسْتَبْشِرَةٌ
39خندان [و] شادانند.
وَ وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ عَلَيْها غَبَرَةٌ
40و در آن روز، چهرههايى است كه بر آنها غبار نشسته،
تَرْهَقُها قَتَرَةٌ
41[و] آنها را تاريكى پوشانده است
أُولئِكَ هُمُ الْكَفَرَةُ الْفَجَرَةُ
42آنان همان كافران بدكارند.