بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ عَبَسَ وَ تَوَلَّيٰ

به نام خداوند بخشنده بخشايشگر؛ چهره در هم كشيد و روى برتافت ...

أَنْ جاءَهُ الْأَعْميٰ

از اينكه نابينايى به سراغ او آمده بود!

وَ ما يُدْرِيكَ لَعَلَّهُ يَزَّكَّيٰ

تو چه مى‌دانى شايد او پاكى و تقوا پيشه كند،

أَوْ يَذَّكَّرُ فَتَنْفَعَهُ الذِّكْريٰ

يا متذكر گردد و اين تذكر به حال او مفيد باشد!

أَمَّا مَنِ اسْتَغْنيٰ

اما آن كس كه توانگر است،

فَأَنْتَ لَهُ تَصَدَّيٰ

تو به او روى مى‌آورى،

وَ ما عَلَيْكَ أَلَّا يَزَّكَّيٰ

در حالى كه اگر او خود را پاك نسازد، چيزى بر تو نيست!

وَ أَمَّا مَنْ جاءَكَ يَسْعيٰ

اما كسى كه به سراغ تو مى‌آيد و كوشش مى‌كند،

وَ هُوَ يَخْشيٰ

و از خدا ترسان است،

فَأَنْتَ عَنْهُ تَلَهَّيٰ

تو از او غافل مى‌شوى!

كَلاَّ إِنَّها تَذْكِرَةٌ

هرگز چنين نيست كه آنها مى‌پندارند؛ اين (قرآن) تذكر و يادآورى است،

فَمَنْ شاءَ ذَكَرَهُ

و هر كس بخواهد از آن پند مى‌گيرد!

فِي صُحُفٍ مُكَرَّمَةٍ

در الواح پرارزشى ثبت است،

مَرْفُوعَةٍ مُطَهَّرَةٍ

الواحى والا قدر و پاكيزه،

بِأَيْدِي سَفَرَةٍ

به دست سفيرانى است

كِرامٍ بَرَرَةٍ

والا مقام و فرمانبردار و نيكوكار!

قُتِلَ الْإِنْسانُ ما أَكْفَرَهُ

مرگ بر اين انسان، چقدر كافر و ناسپاس است!

مِنْ أَيِّ شَيْءٍ خَلَقَهُ

(خداوند) او را از چه چيز آفريده است؟!

مِنْ نُطْفَةٍ خَلَقَهُ فَقَدَّرَهُ

او را از نطفه ناچيزى آفريد، سپس اندازه‌گيرى كرد و موزون ساخت،

ثُمَّ السَّبِيلَ يَسَّرَهُ

سپس راه را براى او آسان كرد،

ثُمَّ أَماتَهُ فَأَقْبَرَهُ

بعد او را ميراند و در قبر پنهان نمود،

ثُمَّ إِذا شاءَ أَنْشَرَهُ

سپس هر گاه بخواهد او را زنده مى‌كند!

كَلاَّ لَمَّا يَقْضِ ما أَمَرَهُ

چنين نيست كه او مى‌پندارد؛ او هنوز آنچه را (خدا) فرمان داده، اطاعت نكرده است!

فَلْيَنْظُرِ الْإِنْسانُ إِليٰ طَعامِهِ

انسان بايد به غذاى خويش (و آفرينش آن) بنگرد!

أَنَّا صَبَبْنَا الْماءَ صَبًّا

ما آب فراوان از آسمان فرو ريختيم،

ثُمَّ شَقَقْنَا الْأَرْضَ شَقًّا

سپس زمين را از هم شكافتيم،

فَأَنْبَتْنا فِيها حَبًّا

و در آن دانه‌هاى فراوانى رويانديم،

وَ عِنَباً وَ قَضْباً

و انگور و سبزى بسيار،

وَ زَيْتُوناً وَ نَخْلاً

و زيتون و نخل فراوان،

وَ حَدائِقَ غُلْباً

و باغهاى پردرخت،

وَ فاكِهَةً وَ أَبًّا

و ميوه و چراگاه،

مَتاعاً لَكُمْ وَ لِأَنْعامِكُمْ

تا وسيله‌اى براى بهره‌گيرى شما و چهارپايانتان باشد!

فَإِذا جاءَتِ الصَّاخَّةُ

هنگامى كه آن صداى مهيب [صيحه رستاخيز] بيايد، (كافران در اندوه عميقى فرومى‌روند)!

يَوْمَ يَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِيهِ

در آن روز كه انسان از برادر خود مى‌گريزد،

وَ أُمِّهِ وَ أَبِيهِ

و از مادر و پدرش،

وَ صاحِبَتِهِ وَ بَنِيهِ

و زن و فرزندانش؛

لِكُلِّ امْرِئٍ مِنْهُمْ يَوْمَئِذٍ شَأْنٌ يُغْنِيهِ

در آن روز هر كدام از آنها وضعى دارد كه او را كاملا به خود مشغول مى‌سازد!

وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ مُسْفِرَةٌ

چهره‌هايى در آن روز گشاده و نورانى است،

ضاحِكَةٌ مُسْتَبْشِرَةٌ

خندان و مسرور است؛

وَ وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ عَلَيْها غَبَرَةٌ

و صورتهايى در آن روز غبارآلود است،

تَرْهَقُها قَتَرَةٌ

و دود تاريكى آنها را پوشانده است،

أُولئِكَ هُمُ الْكَفَرَةُ الْفَجَرَةُ

آنان همان كافران فاجرند!