بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ عَبَسَ وَ تَوَلَّىٰٓ

بنام خداى رحمان رحيم؛ عبوس شد و رو گردانيد

أَن جَآءَهُ ٱلۡأَعۡمَىٰ

از اينكه آن نابينا پيش او آمد

وَ مَا يُدۡرِيكَ لَعَلَّهُۥ يَزَّكَّىٰٓ

چه چيز تو را دانا كرد شايد كه او پاك شود؟!

أَوۡ يَذَّكَّرُ فَتَنفَعَهُ ٱلذِّكۡرَىٰٓ

يا پند گيرد و تذكر به او نفع دهد؟!

أَمَّا مَنِ ٱسۡتَغۡنَىٰ

كسى كه خود را بى‌نياز مى‌داند!

فَأَنتَ لَهُۥ تَصَدَّىٰ

تو به او توجه مى‌كنى!

وَ مَا عَلَيۡكَ أَلَّا يَزَّكَّىٰ

حال آنكه بر تو باكى نيست كه از شرك پاك نگردد!

وَ أَمَّا مَن جَآءَكَ يَسۡعَىٰ

و اما آنكه به شتاب پيش تو مى‌آيد!

وَ هُوَ يَخۡشَىٰ

و از خدا مى‌ترسد!

فَأَنتَ عَنۡهُ تَلَهَّىٰ

تو از او به ديگران مشغول مى‌شوى!

كَلَّآ إِنَّهَا تَذۡكِرَةٞ

اين كار مكن، آيات ما پندى است‌

فَمَن شَآءَ ذَكَرَهُۥ

هر كه بخواهد آن را ياد مى‌گيرد

فِي صُحُفٖ مُّكَرَّمَةٖ

(آن آيات) در صفحه‌هاى با ارزش است‌

مَّرۡفُوعَةٖ مُّطَهَّرَةِۢ

بلند مقام و پاك شده از باطل است‌

بِأَيۡدِي سَفَرَةٖ

در دست نويسندگانى است‌

كِرَامِۢ بَرَرَةٖ

كه محترم و نيكوكارانند

قُتِلَ ٱلۡإِنسَٰنُ مَآ أَكۡفَرَهُۥ

بميرد انسان چه ناسپاسى است؟!

مِنۡ أَيِّ شَيۡءٍ خَلَقَهُۥ

بنگرد خدا او را از چه آفريد

مِن نُّطۡفَةٍ خَلَقَهُۥ فَقَدَّرَهُۥ

از نطفه آفريد و ساخت او را

ثُمَّ ٱلسَّبِيلَ يَسَّرَهُۥ

سپس راه هدايت را بر او آسان كرد

ثُمَّ أَمَاتَهُۥ فَأَقۡبَرَهُۥ

آن گاه او را بميرانيد و در قبر كرد

ثُمَّ إِذَا شَآءَ أَنشَرَهُۥ

سپس وقتى كه بخواهد او را زنده مى‌كند

كَلَّا لَمَّا يَقۡضِ مَآ أَمَرَهُۥ

نه، هنوز انسان امر خدا را به انجام نبرده است‌

فَلۡيَنظُرِ ٱلۡإِنسَٰنُ إِلَىٰ طَعَامِهِۦٓ

بنگرد انسان به طعام خويش.

أَنَّا صَبَبۡنَا ٱلۡمَآءَ صَبّٗا

ما آب را به طرز مخصوصى از آسمان ريختيم‌

ثُمَّ شَقَقۡنَا ٱلۡأَرۡضَ شَقّٗا

سپس زمين را به نحو مخصوصى شكافتيم‌

فَأَنۢبَتۡنَا فِيهَا حَبّٗا

پس در آن دانه‌ها رويانديم‌

وَ عِنَبٗا وَ قَضۡبٗا

و انگور سبزى‌

وَ زَيۡتُونٗا وَ نَخۡلٗا

و درخت زيتون و درخت خرما

وَ حَدَآئِقَ غُلۡبٗا

و باغهاى انبوه‌

وَ فَٰكِهَةٗ وَ أَبّٗا

و ميوه و چراگاه‌

مَّتَٰعٗا لَّكُمۡ وَ لِأَنۡعَٰمِكُمۡ

متاع است براى شما و چهارپايان شما

فَإِذَا جَآءَتِ ٱلصَّآخَّةُ

چون آن صيحه گوش خراش آيد

يَوۡمَ يَفِرُّ ٱلۡمَرۡءُ مِنۡ أَخِيهِ

در روزى كه شخص از برادرش بگريزد

وَ أُمِّهِۦ وَ أَبِيهِ

و از مادر و پدرش‌

وَ صَٰحِبَتِهِۦ وَ بَنِيهِ

و از زن و فرزندانش‌

لِكُلِّ ٱمۡرِيٕٖ مِّنۡهُمۡ يَوۡمَئِذٖ شَأۡنٞ يُغۡنِيهِ

براى هر كس را در آن روز كارى است كه مشغولش مى‌كند

وُجُوهٞ يَوۡمَئِذٖ مُّسۡفِرَةٞ

چهره‌هايى در آن روز نورانى هستند.

ضَاحِكَةٞ مُّسۡتَبۡشِرَةٞ

خندان و شادمانند.

وَ وُجُوهٞ يَوۡمَئِذٍ عَلَيۡهَا غَبَرَةٞ

و چهره‌هايى در آن روز بر آنها تيرگى هست‌

تَرۡهَقُهَا قَتَرَةٌ

سياهى آنها را احاطه كرده است‌

أُوْلَٰٓئِكَ هُمُ ٱلۡكَفَرَةُ ٱلۡفَجَرَةُ

آنها كافران و بدكارانند