بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ عَبَسَ وَ تَوَلَّىٰٓ

به نام خداوند بخشنده مهربان‌؛ چهره درهم كشيد و روى بگردانيد.

أَن جَآءَهُ ٱلۡأَعۡمَىٰ

كه چرا آن كور نزد وى آمد.

وَ مَا يُدۡرِيكَ لَعَلَّهُۥ يَزَّكَّىٰٓ

تو چه دانى شايد او در پى پاك شدن باشد.

أَوۡ يَذَّكَّرُ فَتَنفَعَهُ ٱلذِّكۡرَىٰٓ

و يا در برخورد ناگهان متذكر شده در پى پاك شدن بيفتد.

أَمَّا مَنِ ٱسۡتَغۡنَىٰ

اما آنكه توانگرى را به رخ مردم مى‌كشد.

فَأَنتَ لَهُۥ تَصَدَّىٰ

تو به او روى خوش نشان مى‌دهى.

وَ مَا عَلَيۡكَ أَلَّا يَزَّكَّىٰ

فكر مى‌كنى اگر هم پاك نشود مسئول نيستى.

وَ أَمَّا مَن جَآءَكَ يَسۡعَىٰ

و اما آنكه شتابان نزد تو آمده.

وَ هُوَ يَخۡشَىٰ

در حالى كه از خدا مى‌ترسد.

فَأَنتَ عَنۡهُ تَلَهَّىٰ

تو از او تغافل مى‌كنى.

كَلَّآ إِنَّهَا تَذۡكِرَةٞ

چنين مكن كه اين قرآن يك تذكر و يادآورى است.

فَمَن شَآءَ ذَكَرَهُۥ

هر كس بخواهد از آن پند گيرد.

فِي صُحُفٖ مُّكَرَّمَةٖ

تذكارى است در صحيفه‌هايى ارجمند.

مَّرۡفُوعَةٖ مُّطَهَّرَةِۢ

والا و پاكيزه است.

بِأَيۡدِي سَفَرَةٖ

كه بدست سفيرانى نوشته شده.

كِرَامِۢ بَرَرَةٖ

گرامى و نيكو.

قُتِلَ ٱلۡإِنسَٰنُ مَآ أَكۡفَرَهُۥ

خدا بكشد انسان را كه چقدر كفرانگر است.

مِنۡ أَيِّ شَيۡءٍ خَلَقَهُۥ

مگر خدا او را از چه خلق كرده كه به خود اجازه كفران مى‌دهد.

مِن نُّطۡفَةٍ خَلَقَهُۥ فَقَدَّرَهُۥ

مبدأ خلقتش نطفه‌اى بوده كه بعدا او را در ذات و صفات و افعال تقدير نمود.

ثُمَّ ٱلسَّبِيلَ يَسَّرَهُۥ

و سپس راه سعادتش را آسان و فراهم كرد.

ثُمَّ أَمَاتَهُۥ فَأَقۡبَرَهُۥ

آن گاه دچار مرگ و سپس داخل قبرش ساخت.

ثُمَّ إِذَا شَآءَ أَنشَرَهُۥ

و سپس هر وقت بخواهد دوباره زنده‌اش مى‌كند.

كَلَّا لَمَّا يَقۡضِ مَآ أَمَرَهُۥ

آيا انسانى كه خلقت و تدبير و هدايت و مردن و زنده شدنش به دست خدا است شكر او را به جاى آورد؟ نه هرگز بلكه كفر و عصيان ورزيد.

فَلۡيَنظُرِ ٱلۡإِنسَٰنُ إِلَىٰ طَعَامِهِۦٓ

پس انسان بايد به غذاى خود بنگرد.

أَنَّا صَبَبۡنَا ٱلۡمَآءَ صَبّٗا

اين ما بوديم كه آب را به كيفيتى كه انسانها خبر ندارند از آسمان فرستاديم.

ثُمَّ شَقَقۡنَا ٱلۡأَرۡضَ شَقّٗا

و سپس زمين را باز به كيفيتى ناگفتنى و به وسيله دانه‌ها شكافتيم.

فَأَنۢبَتۡنَا فِيهَا حَبّٗا

و در آن دانه‌ها رويانديم.

وَ عِنَبٗا وَ قَضۡبٗا

و انگور و سبزيجاتى.

وَ زَيۡتُونٗا وَ نَخۡلٗا

و زيتون و نخلى.

وَ حَدَآئِقَ غُلۡبٗا

و باغهاى پر درخت سر به هم كرده‌اى.

وَ فَٰكِهَةٗ وَ أَبّٗا

و ميوه و چراگاه.

مَّتَٰعٗا لَّكُمۡ وَ لِأَنۡعَٰمِكُمۡ

تا وسيله زندگى شما و حيوانات شما باشد.

فَإِذَا جَآءَتِ ٱلصَّآخَّةُ

پس وقتى آن صيحه شديد آسمانى بيايد.

يَوۡمَ يَفِرُّ ٱلۡمَرۡءُ مِنۡ أَخِيهِ

و روزى رسد كه هر كس از برادرش هم فرار مى‌كند.

وَ أُمِّهِۦ وَ أَبِيهِ

و از مادر و پدرش.

وَ صَٰحِبَتِهِۦ وَ بَنِيهِ

و از همسر و فرزندانش.

لِكُلِّ ٱمۡرِيٕٖ مِّنۡهُمۡ يَوۡمَئِذٖ شَأۡنٞ يُغۡنِيهِ

در آن روز هر كس آن قدر گرفتار است كه به ياد غير خودش نمى‌افتد.

وُجُوهٞ يَوۡمَئِذٖ مُّسۡفِرَةٞ

در آن روز چهره‌ها دو جورند چهره‌هايى نورانى.

ضَاحِكَةٞ مُّسۡتَبۡشِرَةٞ

خندان و خوشحال.

وَ وُجُوهٞ يَوۡمَئِذٍ عَلَيۡهَا غَبَرَةٞ

و چهره‌هايى غبارآلود و اندوهبار.

تَرۡهَقُهَا قَتَرَةٌ

كه ظلمت و كدورت از آن مى‌بارد.

أُوْلَٰٓئِكَ هُمُ ٱلۡكَفَرَةُ ٱلۡفَجَرَةُ

آنان همين كافران فاجرند.