سوره عبس
بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ عَبَسَ وَ تَوَلَّىٰٓ
1به نام خداى گسترده‌مهر مهرورز؛ چهره درهم كشيد و روى برتافت،
أَن جَآءَهُ ٱلۡأَعۡمَىٰ
2(بخاطر) اينكه نابينا به سراغ او آمد.
وَ مَا يُدۡرِيكَ لَعَلَّهُۥ يَزَّكَّىٰٓ
3و چه چيز تو را آگاه مى‌كند؟ شايد او رشد يابد [و پاك شود]،
أَوۡ يَذَّكَّرُ فَتَنفَعَهُ ٱلذِّكۡرَىٰٓ
4يا متذكر گردد پس يادآورى او را سود بخشد.
أَمَّا مَنِ ٱسۡتَغۡنَىٰ
5اما كسى كه توانگرى نمايد،
فَأَنتَ لَهُۥ تَصَدَّىٰ
6پس تو به او روى مى‌آورى،
وَ مَا عَلَيۡكَ أَلَّا يَزَّكَّىٰ
7در حالى كه [پاك نشدن و] رشد نيافتن او، ايرادى بر تو نيست.
وَ أَمَّا مَن جَآءَكَ يَسۡعَىٰ
8و اما كسى كه با كوشش به سراغ تو مى‌آيد،
وَ هُوَ يَخۡشَىٰ
9در حالى كه او مى‌هراسد،
فَأَنتَ عَنۡهُ تَلَهَّىٰ
10پس تو از او (غافل مى‌گردى و به ديگرى) سرگرم مى‌شوى.
كَلَّآ إِنَّهَا تَذۡكِرَةٞ
11هرگز چنين نيست (كه روش تو اينگونه باشد) در حقيقت آن (آيات) يادآورى است،
فَمَن شَآءَ ذَكَرَهُۥ
12و هر كس بخواهد آن را به ياد آورد.
فِي صُحُفٖ مُّكَرَّمَةٖ
13(در حالى كه اين آيات) در كتاب‌هاى ارجمند،
مَّرۡفُوعَةٖ مُّطَهَّرَةِۢ
14بلند مرتبه پاكيزه،
بِأَيۡدِي سَفَرَةٖ
15در دستان سفيران (و نويسندگان)،
كِرَامِۢ بَرَرَةٖ
16ارجمندان نيكوكار (است).
قُتِلَ ٱلۡإِنسَٰنُ مَآ أَكۡفَرَهُۥ
17كشته باد انسان چقدر او كافر است!
مِنۡ أَيِّ شَيۡءٍ خَلَقَهُۥ
18او را از چه چيزى آفريده است؟!
مِن نُّطۡفَةٍ خَلَقَهُۥ فَقَدَّرَهُۥ
19او را از آب اندك سيال آفريد و (اندازه) او را معين كرد.
ثُمَّ ٱلسَّبِيلَ يَسَّرَهُۥ
20سپس راه (خروج) او را آسان كرد،
ثُمَّ أَمَاتَهُۥ فَأَقۡبَرَهُۥ
21سپس او را ميراند و وى را در قبر نهاد،
ثُمَّ إِذَا شَآءَ أَنشَرَهُۥ
22سپس هر گاه بخواهد او را زنده مى‌كند.
كَلَّا لَمَّا يَقۡضِ مَآ أَمَرَهُۥ
23هرگز چنين نيست؛ هنوز آنچه را (خدا) به او فرمان داد به پايان نرسانده است.
فَلۡيَنظُرِ ٱلۡإِنسَٰنُ إِلَىٰ طَعَامِهِۦٓ
24و انسان بايد به غذايش نظر كند.
أَنَّا صَبَبۡنَا ٱلۡمَآءَ صَبّٗا
25كه ما آب را با بارشى فرو ريختيم،
ثُمَّ شَقَقۡنَا ٱلۡأَرۡضَ شَقّٗا
26سپس زمين را كاملا شكافتيم،
فَأَنۢبَتۡنَا فِيهَا حَبّٗا
27و در آن دانه (ها) رويانديم،
وَ عِنَبٗا وَ قَضۡبٗا
28و (نيز) انگور و سبزى،
وَ زَيۡتُونٗا وَ نَخۡلٗا
29و زيتون و درخت خرما،
وَ حَدَآئِقَ غُلۡبٗا
30و باغ‌هاى انبوه،
وَ فَٰكِهَةٗ وَ أَبّٗا
31و ميوه و گياهان چراگاه،
مَّتَٰعٗا لَّكُمۡ وَ لِأَنۡعَٰمِكُمۡ
32(كه اين) مايه بهره‌مندى براى شما و براى دام‌هاى شماست.
فَإِذَا جَآءَتِ ٱلصَّآخَّةُ
33و هنگامى كه صداى مهيب (رستاخيز) بيايد،
يَوۡمَ يَفِرُّ ٱلۡمَرۡءُ مِنۡ أَخِيهِ
34(همان) روزى كه مرد از برادرش مى‌گريزد،
وَ أُمِّهِۦ وَ أَبِيهِ
35و (نيز از) مادرش و پدرش،
وَ صَٰحِبَتِهِۦ وَ بَنِيهِ
36و (همسر) همراهش و پسرانش؛
لِكُلِّ ٱمۡرِيٕٖ مِّنۡهُمۡ يَوۡمَئِذٖ شَأۡنٞ يُغۡنِيهِ
37در آن روز براى هر مردى از آنان كارى (و حالى) است كه او را (از ديگران باز مى‌دارد و) دفع مى‌كند!
وُجُوهٞ يَوۡمَئِذٖ مُّسۡفِرَةٞ
38چهره‌هايى كه در آن روز درخشان است،
ضَاحِكَةٞ مُّسۡتَبۡشِرَةٞ
39خندان [و] شادمان است.
وَ وُجُوهٞ يَوۡمَئِذٍ عَلَيۡهَا غَبَرَةٞ
40و چهره‌هايى كه در آن روز غبارى بر آن است،
تَرۡهَقُهَا قَتَرَةٌ
41سياهى آن را مى‌پوشاند.
أُوْلَٰٓئِكَ هُمُ ٱلۡكَفَرَةُ ٱلۡفَجَرَةُ
42فقط آنان كافران [و] بدكارانند.
