بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ عَبَسَ وَ تَوَلَّىٰٓ

به نام خداوند رحمتگر مهربان‌؛ چهره درهم كشيد و روى گردانيد،

أَن جَآءَهُ ٱلۡأَعۡمَىٰ

كه آن مرد نابينا پيش او آمد

وَ مَا يُدۡرِيكَ لَعَلَّهُۥ يَزَّكَّىٰٓ

و تو چه دانى، شايد او به پاكى گرايد،

أَوۡ يَذَّكَّرُ فَتَنفَعَهُ ٱلذِّكۡرَىٰٓ

يا پند پذيرد و اندرز سودش دهد.

أَمَّا مَنِ ٱسۡتَغۡنَىٰ

امّا آن كس كه خود را بى‌نياز مى‌پندارد،

فَأَنتَ لَهُۥ تَصَدَّىٰ

تو بدو مى‌پردازى

وَ مَا عَلَيۡكَ أَلَّا يَزَّكَّىٰ

با آنكه اگر پاك نگردد، بر تو [مسئوليّتى‌] نيست.

وَ أَمَّا مَن جَآءَكَ يَسۡعَىٰ

و امّا آن كس كه شتابان پيش تو آمد،

وَ هُوَ يَخۡشَىٰ

در حالى كه [از خدا] مى‌ترسيد،

فَأَنتَ عَنۡهُ تَلَهَّىٰ

تو از او به ديگران مى‌پردازى.

كَلَّآ إِنَّهَا تَذۡكِرَةٞ

زنهار [چنين مكن‌] اين [آيات‌] پندى است.

فَمَن شَآءَ ذَكَرَهُۥ

تا هر كه خواهد، از آن پند گيرد.

فِي صُحُفٖ مُّكَرَّمَةٖ

در صحيفه‌هايى ارجمند،

مَّرۡفُوعَةٖ مُّطَهَّرَةِۢ

والا و پاك‌شده،

بِأَيۡدِي سَفَرَةٖ

به دست فرشتگانى،

كِرَامِۢ بَرَرَةٖ

ارجمند و نيكوكار.

قُتِلَ ٱلۡإِنسَٰنُ مَآ أَكۡفَرَهُۥ

كشته باد انسان، چه ناسپاس است!

مِنۡ أَيِّ شَيۡءٍ خَلَقَهُۥ

او را از چه چيز آفريده است؟

مِن نُّطۡفَةٍ خَلَقَهُۥ فَقَدَّرَهُۥ

از نطفه‌اى خلقش كرد و اندازه مقرّرش بخشيد.

ثُمَّ ٱلسَّبِيلَ يَسَّرَهُۥ

سپس راه را بر او آسان گردانيد.

ثُمَّ أَمَاتَهُۥ فَأَقۡبَرَهُۥ

آن گاه به مرگش رسانيد و در قبرش نهاد.

ثُمَّ إِذَا شَآءَ أَنشَرَهُۥ

سپس چون بخواهد او را برانگيزد.

كَلَّا لَمَّا يَقۡضِ مَآ أَمَرَهُۥ

ولى نه! هنوز آنچه را به او دستور داده، به جاى نياورده است.

فَلۡيَنظُرِ ٱلۡإِنسَٰنُ إِلَىٰ طَعَامِهِۦٓ

پس انسان بايد به خوراك خود بنگرد،

أَنَّا صَبَبۡنَا ٱلۡمَآءَ صَبّٗا

كه ما آب را به صورت بارشى فرو ريختيم

ثُمَّ شَقَقۡنَا ٱلۡأَرۡضَ شَقّٗا

آن گاه زمين را با شكافتنى [لازم‌] شكافتيم

فَأَنۢبَتۡنَا فِيهَا حَبّٗا

پس در آن، دانه رويانيديم.

وَ عِنَبٗا وَ قَضۡبٗا

و انگور و سبزى،

وَ زَيۡتُونٗا وَ نَخۡلٗا

و زيتون و درخت خرما،

وَ حَدَآئِقَ غُلۡبٗا

و باغهاى انبوه،

وَ فَٰكِهَةٗ وَ أَبّٗا

و ميوه و چراگاه،

مَّتَٰعٗا لَّكُمۡ وَ لِأَنۡعَٰمِكُمۡ

[تا وسيله‌] استفاده شما و دامهايتان باشد.

فَإِذَا جَآءَتِ ٱلصَّآخَّةُ

پس چون فرياد گوش‌خراش دررسد

يَوۡمَ يَفِرُّ ٱلۡمَرۡءُ مِنۡ أَخِيهِ

روزى كه آدمى از برادرش،

وَ أُمِّهِۦ وَ أَبِيهِ

و از مادرش و پدرش.

وَ صَٰحِبَتِهِۦ وَ بَنِيهِ

و از همسرش و پسرانش مى‌گريزد،

لِكُلِّ ٱمۡرِيٕٖ مِّنۡهُمۡ يَوۡمَئِذٖ شَأۡنٞ يُغۡنِيهِ

در آن روز، هر كسى از آنان را كارى است كه او را به خود مشغول مى‌دارد.

وُجُوهٞ يَوۡمَئِذٖ مُّسۡفِرَةٞ

در آن روز، چهره‌هايى درخشانند،

ضَاحِكَةٞ مُّسۡتَبۡشِرَةٞ

خندان [و] شادانند.

وَ وُجُوهٞ يَوۡمَئِذٍ عَلَيۡهَا غَبَرَةٞ

و در آن روز، چهره‌هايى است كه بر آنها غبار نشسته،

تَرۡهَقُهَا قَتَرَةٌ

[و] آنها را تاريكى پوشانده است

أُوْلَٰٓئِكَ هُمُ ٱلۡكَفَرَةُ ٱلۡفَجَرَةُ

آنان همان كافران بدكارند.