بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ عَبَسَ وَ تَوَلَّىٰٓ

به نام خداوند بخشنده بخشايشگر؛ چهره در هم كشيد و روى برتافت ...

أَن جَآءَهُ ٱلۡأَعۡمَىٰ

از اينكه نابينايى به سراغ او آمده بود!

وَ مَا يُدۡرِيكَ لَعَلَّهُۥ يَزَّكَّىٰٓ

تو چه مى‌دانى شايد او پاكى و تقوا پيشه كند،

أَوۡ يَذَّكَّرُ فَتَنفَعَهُ ٱلذِّكۡرَىٰٓ

يا متذكر گردد و اين تذكر به حال او مفيد باشد!

أَمَّا مَنِ ٱسۡتَغۡنَىٰ

اما آن كس كه توانگر است،

فَأَنتَ لَهُۥ تَصَدَّىٰ

تو به او روى مى‌آورى،

وَ مَا عَلَيۡكَ أَلَّا يَزَّكَّىٰ

در حالى كه اگر او خود را پاك نسازد، چيزى بر تو نيست!

وَ أَمَّا مَن جَآءَكَ يَسۡعَىٰ

اما كسى كه به سراغ تو مى‌آيد و كوشش مى‌كند،

وَ هُوَ يَخۡشَىٰ

و از خدا ترسان است،

فَأَنتَ عَنۡهُ تَلَهَّىٰ

تو از او غافل مى‌شوى!

كَلَّآ إِنَّهَا تَذۡكِرَةٞ

هرگز چنين نيست كه آنها مى‌پندارند؛ اين (قرآن) تذكر و يادآورى است،

فَمَن شَآءَ ذَكَرَهُۥ

و هر كس بخواهد از آن پند مى‌گيرد!

فِي صُحُفٖ مُّكَرَّمَةٖ

در الواح پرارزشى ثبت است،

مَّرۡفُوعَةٖ مُّطَهَّرَةِۢ

الواحى والا قدر و پاكيزه،

بِأَيۡدِي سَفَرَةٖ

به دست سفيرانى است

كِرَامِۢ بَرَرَةٖ

والا مقام و فرمانبردار و نيكوكار!

قُتِلَ ٱلۡإِنسَٰنُ مَآ أَكۡفَرَهُۥ

مرگ بر اين انسان، چقدر كافر و ناسپاس است!

مِنۡ أَيِّ شَيۡءٍ خَلَقَهُۥ

(خداوند) او را از چه چيز آفريده است؟!

مِن نُّطۡفَةٍ خَلَقَهُۥ فَقَدَّرَهُۥ

او را از نطفه ناچيزى آفريد، سپس اندازه‌گيرى كرد و موزون ساخت،

ثُمَّ ٱلسَّبِيلَ يَسَّرَهُۥ

سپس راه را براى او آسان كرد،

ثُمَّ أَمَاتَهُۥ فَأَقۡبَرَهُۥ

بعد او را ميراند و در قبر پنهان نمود،

ثُمَّ إِذَا شَآءَ أَنشَرَهُۥ

سپس هر گاه بخواهد او را زنده مى‌كند!

كَلَّا لَمَّا يَقۡضِ مَآ أَمَرَهُۥ

چنين نيست كه او مى‌پندارد؛ او هنوز آنچه را (خدا) فرمان داده، اطاعت نكرده است!

فَلۡيَنظُرِ ٱلۡإِنسَٰنُ إِلَىٰ طَعَامِهِۦٓ

انسان بايد به غذاى خويش (و آفرينش آن) بنگرد!

أَنَّا صَبَبۡنَا ٱلۡمَآءَ صَبّٗا

ما آب فراوان از آسمان فرو ريختيم،

ثُمَّ شَقَقۡنَا ٱلۡأَرۡضَ شَقّٗا

سپس زمين را از هم شكافتيم،

فَأَنۢبَتۡنَا فِيهَا حَبّٗا

و در آن دانه‌هاى فراوانى رويانديم،

وَ عِنَبٗا وَ قَضۡبٗا

و انگور و سبزى بسيار،

وَ زَيۡتُونٗا وَ نَخۡلٗا

و زيتون و نخل فراوان،

وَ حَدَآئِقَ غُلۡبٗا

و باغهاى پردرخت،

وَ فَٰكِهَةٗ وَ أَبّٗا

و ميوه و چراگاه،

مَّتَٰعٗا لَّكُمۡ وَ لِأَنۡعَٰمِكُمۡ

تا وسيله‌اى براى بهره‌گيرى شما و چهارپايانتان باشد!

فَإِذَا جَآءَتِ ٱلصَّآخَّةُ

هنگامى كه آن صداى مهيب [صيحه رستاخيز] بيايد، (كافران در اندوه عميقى فرومى‌روند)!

يَوۡمَ يَفِرُّ ٱلۡمَرۡءُ مِنۡ أَخِيهِ

در آن روز كه انسان از برادر خود مى‌گريزد،

وَ أُمِّهِۦ وَ أَبِيهِ

و از مادر و پدرش،

وَ صَٰحِبَتِهِۦ وَ بَنِيهِ

و زن و فرزندانش؛

لِكُلِّ ٱمۡرِيٕٖ مِّنۡهُمۡ يَوۡمَئِذٖ شَأۡنٞ يُغۡنِيهِ

در آن روز هر كدام از آنها وضعى دارد كه او را كاملا به خود مشغول مى‌سازد!

وُجُوهٞ يَوۡمَئِذٖ مُّسۡفِرَةٞ

چهره‌هايى در آن روز گشاده و نورانى است،

ضَاحِكَةٞ مُّسۡتَبۡشِرَةٞ

خندان و مسرور است؛

وَ وُجُوهٞ يَوۡمَئِذٍ عَلَيۡهَا غَبَرَةٞ

و صورتهايى در آن روز غبارآلود است،

تَرۡهَقُهَا قَتَرَةٌ

و دود تاريكى آنها را پوشانده است،

أُوْلَٰٓئِكَ هُمُ ٱلۡكَفَرَةُ ٱلۡفَجَرَةُ

آنان همان كافران فاجرند!