بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ ق وَ الْقُرْآنِ الْمَجِيدِ

بنام خداى رحمان رحيم؛ ق، قسم به اين قرآن مجيد كه تو از پيامبرانى.

بَلْ عَجِبُوا أَنْ جاءَهُمْ مُنْذِرٌ مِنْهُمْ فَقالَ الْكافِرُونَ هٰذا شَيْءٌ عَجِيبٌ

بلكه تعجب كردند از اينكه انذار كننده‌اى از جنس آنها آمد كافران گفتند: معاد چيز عجيبى است.

أَ إِذا مِتْنا وَ كُنَّا تُراباً ذٰلِكَ رَجْعٌ بَعِيدٌ

آيا وقتى كه مى‌ميريم و خاك مى‌شويم، به زندگى برمى‌گرديم؟ اين بازگشت بعيدى است.

قَدْ عَلِمْنا ما تَنْقُصُ الْأَرْضُ مِنْهُمْ وَ عِنْدَنا كِتابٌ حَفِيظٌ

ما آنچه را كه زمين از آنها مى‌كاهد مى‌دانيم، در نزد ما كتاب نگهدارنده‌اى هست.

بَلْ كَذَّبُوا بِالْحَقِّ لَمَّا جاءَهُمْ فَهُمْ فِي أَمْرٍ مَرِيجٍ

بلكه چون حق به آنها آمد تكذيبش كردند، آنها در حالت مختلطى هستند.

أَ فَلَمْ يَنْظُرُوا إِلَي السَّماءِ فَوْقَهُمْ كَيْفَ بَنَيْناها وَ زَيَّنَّاها وَ ما لَها مِنْ فُرُوجٍ

آيا به آسمان كه بالاى سرشان است نگاه نكرده‌اند كه چطور آن را بنا كرده و زينت داده‌ايم و آن شكافها (نقائصى) ندارد؟

وَ الْأَرْضَ مَدَدْناها وَ أَلْقَيْنا فِيها رَواسِيَ وَ أَنْبَتْنا فِيها مِنْ كُلِّ زَوْجٍ بَهِيجٍ

زمين را گسترش داديم و در آن كوه‌هاى ثابت قرار داديم و در آن از هر صنف نبات بهجت آور رويانديم.

تَبْصِرَةً وَ ذِكْريٰ لِكُلِّ عَبْدٍ مُنِيبٍ

بصيرت دادن و تذكرى است بر هر بنده با انابه.

وَ نَزَّلْنا مِنَ السَّماءِ ماءً مُبارَكاً فَأَنْبَتْنا بِهِ جَنَّاتٍ وَ حَبَّ الْحَصِيدِ

و از آسمان آب مباركى نازل كرديم و با آن باغات و دانه درو شده را رويانديم.

وَ النَّخْلَ باسِقاتٍ لَها طَلْعٌ نَضِيدٌ

و نخلهاى بلند با ميوه‌هاى متراكم رويانديم.

رِزْقاً لِلْعِبادِ وَ أَحْيَيْنا بِهِ بَلْدَةً مَيْتاً كَذٰلِكَ الْخُرُوجُ

براى روزى بندگان و با آن، ديار مرده را زنده كرديم، خروج از قبور چنين است.

كَذَّبَتْ قَبْلَهُمْ قَوْمُ نُوحٍ وَ أَصْحابُ الرَّسِّ وَ ثَمُودُ

پيش از مشركان مكه، قوم نوح و اهل رس و قوم ثمود پيامبران را تكذيب كردند.

وَ عادٌ وَ فِرْعَوْنُ وَ إِخْوانُ لُوطٍ

و قوم عاد و فرعون و قوم لوط.

وَ أَصْحابُ الْأَيْكَةِ وَ قَوْمُ تُبَّعٍ كُلٌّ كَذَّبَ الرُّسُلَ فَحَقَّ وَعِيدِ

و اهل بيشه و قوم تبع، همه پيامبران را تكذيب كردند، تا وعده عذاب من حتمى شد.

أَ فَعَيِينا بِالْخَلْقِ الْأَوَّلِ بَلْ هُمْ فِي لَبْسٍ مِنْ خَلْقٍ جَدِيدٍ

آيا از خلقت اول عاجز شده‌ايم؟ بلكه آنها از خلقت تازه در اشتباهند.

وَ لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ وَ نَعْلَمُ ما تُوَسْوِسُ بِهِ نَفْسُهُ وَ نَحْنُ أَقْرَبُ إِلَيْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِيدِ

انسان را آفريده‌ايم، مى‌دانيم آنچه را كه ضميرش سخن مى‌گويد، ما به او از رگ وريد نزديكتر هستيم.

إِذْ يَتَلَقَّي الْمُتَلَقِّيانِ عَنِ الْيَمِينِ وَ عَنِ الشِّمالِ قَعِيدٌ

يا دآر كه اخذ مى‌كند (عمل انسان را) دو اخذ كننده كه در راست و چپ نشسته‌اند.

ما يَلْفِظُ مِنْ قَوْلٍ إِلَّا لَدَيْهِ رَقِيبٌ عَتِيدٌ

سخن از دهان نمى‌افكند مگر آنكه نزد او مراقب آماده‌اى است.

وَ جاءَتْ سَكْرَةُ الْمَوْتِ بِالْحَقِّ ذٰلِكَ ما كُنْتَ مِنْهُ تَحِيدُ

و مى‌آيد شدت مرگ حق، اين همانست كه از آن مى‌گريختى.

وَ نُفِخَ فِي الصُّورِ ذٰلِكَ يَوْمُ الْوَعِيدِ

و دميده مى‌شود در صور آن روز وعيد است.

وَ جاءَتْ كُلُّ نَفْسٍ مَعَها سائِقٌ وَ شَهِيدٌ

و مى‌آيد هر انسان كه با اوست كشنده و گواهى.

لَقَدْ كُنْتَ فِي غَفْلَةٍ مِنْ هٰذا فَكَشَفْنا عَنْكَ غِطاءَكَ فَبَصَرُكَ الْيَوْمَ حَدِيدٌ

از اين امر در غفلت بودى پرده‌ات را از تو برداشتيم، چشم تو امروز تيز بين است.

وَ قالَ قَرِينُهُ هٰذا ما لَدَيَّ عَتِيدٌ

و گويد قرينش اين آنست كه نزد من آماده است.

أَلْقِيا فِي جَهَنَّمَ كُلَّ كَفَّارٍ عَنِيدٍ

بياندازيد در جهنم هر كافر لجوج را

مَنَّاعٍ لِلْخَيْرِ مُعْتَدٍ مُرِيبٍ

منع كننده خير، متجاوز شكاك را.

الَّذِي جَعَلَ مَعَ اللَّهِ إِلهاً آخَرَ فَأَلْقِياهُ فِي الْعَذابِ الشَّدِيدِ

آنكه با خدا معبود ديگرى قرار داده بياندازيد او را در اين عذاب سخت،

قالَ قَرِينُهُ رَبَّنا ما أَطْغَيْتُهُ وَ لٰكِنْ كانَ فِي ضَلالٍ بَعِيدٍ

همنشين او گويد: پروردگارا من او را طاغى نكرده‌ام بلكه خود در ضلال آشكارى بود.

قالَ لا تَخْتَصِمُوا لَدَيَّ وَ قَدْ قَدَّمْتُ إِلَيْكُمْ بِالْوَعِيدِ

خدا گويد: پيش من مخاصمه نكنيد انذار خويش را از پيش به شما كرده‌ام.

ما يُبَدَّلُ الْقَوْلُ لَدَيَّ وَ ما أَنَا بِظَلاَّمٍ لِلْعَبِيدِ

اين وعده پيش من تغييرى ندارد و من به بندگان ستمگر نيستم.

يَوْمَ نَقُولُ لِجَهَنَّمَ هَلِ امْتَلَأْتِ وَ تَقُولُ هَلْ مِنْ مَزِيدٍ

يادآور روزى كه به جهنم گوئيم: آيا پر شدى و گويد، آيا افزودن هست؟

وَ أُزْلِفَتِ الْجَنَّةُ لِلْمُتَّقِينَ غَيْرَ بَعِيدٍ

نزديك مى‌شود بهشت به اهل تقوى در مكانى نزديك.

هٰذا ما تُوعَدُونَ لِكُلِّ أَوَّابٍ حَفِيظٍ

اين است آنچه وعده مى‌شويد، اين براى هر رجوع كننده به خدا و نگهدار عهد خداست.

مَنْ خَشِيَ الرَّحْمٰنَ بِالْغَيْبِ وَ جاءَ بِقَلْبٍ مُنِيبٍ

هر كه از خدا در غيب بترسد و قلب انابه‌گرى بياورد.

ادْخُلُوها بِسَلامٍ ذٰلِكَ يَوْمُ الْخُلُودِ

داخل بهشت شويد، اين روز جاودانى است.

لَهُمْ ما يَشاءُونَ فِيها وَ لَدَيْنا مَزِيدٌ

براى آنهاست در بهشت آنچه مى‌خواهند و در نزد ماست افزون:

وَ كَمْ أَهْلَكْنا قَبْلَهُمْ مِنْ قَرْنٍ هُمْ أَشَدُّ مِنْهُمْ بَطْشاً فَنَقَّبُوا فِي الْبِلادِ هَلْ مِنْ مَحِيصٍ

چه بسا مردمان كه پيش از اهل مكه هلاك كرديم، از آنها قويتر بودند، در شهرها راه زدند، آيا از عذاب خدا راه فرارى هست؟

إِنَّ فِي ذٰلِكَ لَذِكْري لِمَنْ كانَ لَهُ قَلْبٌ أَوْ أَلْقَي السَّمْعَ وَ هُوَ شَهِيدٌ

در اينكه گفته شد پندى هست به آنكه عقل دارد و يا گوش داده و حاضر باشد.

وَ لَقَدْ خَلَقْنَا السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ وَ ما بَيْنَهُما فِي سِتَّةِ أَيَّامٍ وَ ما مَسَّنا مِنْ لُغُوبٍ

آسمانها و زمين و آنچه در ميان آن دوست، را در شش روز آفريديم و ما را خستگى و ناتوانى نرسيد.

فَاصْبِرْ عَليٰ ما يَقُولُونَ وَ سَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ قَبْلَ طُلُوعِ الشَّمْسِ وَ قَبْلَ الْغُرُوبِ

صبر كن بر آنچه مى‌گويند و تسبيح كن با حمد پروردگارت پيش از طلوع آفتاب و قبل از غروب آن.

وَ مِنَ اللَّيْلِ فَسَبِّحْهُ وَ أَدْبارَ السُّجُودِ

و مقدارى از شب را تسبيح كن و در پس نماز.

وَ اسْتَمِعْ يَوْمَ يُنادِ الْمُنادِ مِنْ مَكانٍ قَرِيبٍ

منتظر باش روزى را كه ندا كننده از مكان نزديك ندا كند.

يَوْمَ يَسْمَعُونَ الصَّيْحَةَ بِالْحَقِّ ذٰلِكَ يَوْمُ الْخُرُوجِ

روزى كه صيحه حق را مى‌شنوند آن، روز خارج شدن از قبرهاست.

إِنَّا نَحْنُ نُحْيِي وَ نُمِيتُ وَ إِلَيْنَا الْمَصِيرُ

ما، آرى ما حيات مى‌دهيم و حيات مى‌ستانيم و بازگشت به سوى ماست.

يَوْمَ تَشَقَّقُ الْأَرْضُ عَنْهُمْ سِراعاً ذٰلِكَ حَشْرٌ عَلَيْنا يَسِيرٌ

ياد آر روزى كه زمين از آن شكافته مى‌شود، به سرعت خارج مى‌گردند، اين حشر بر ما آسان است.

نَحْنُ أَعْلَمُ بِما يَقُولُونَ وَ ما أَنْتَ عَلَيْهِمْ بِجَبَّارٍ فَذَكِّرْ بِالْقُرْآنِ مَنْ يَخافُ وَعِيدِ

ما دانائيم بآنچه مى‌گويند، تو بر آنها مجبور كننده نيستى، پند ده با قرآن كسى را كه از عذاب من مى‌ترسد.