بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ ق وَ الْقُرْآنِ الْمَجِيدِ

به نام الله كه هم رحمان است و هم رحيم‌؛. ق. به قرآن مجيد سوگند.

بَلْ عَجِبُوا أَنْ جاءَهُمْ مُنْذِرٌ مِنْهُمْ فَقالَ الْكافِرُونَ هٰذا شَيْءٌ عَجِيبٌ

تو را ما فرستاديم ليكن كفار تعجب كردند كه از جنس خودشان كسى به عنوان بيمرسان از ناحيه خدا آيد، لذا كفار گفتند اين چيز عجيبى است.

أَ إِذا مِتْنا وَ كُنَّا تُراباً ذٰلِكَ رَجْعٌ بَعِيدٌ

آيا وقتى مرديم و خاك شديم؟ اين برگشتن بعيدى است.

قَدْ عَلِمْنا ما تَنْقُصُ الْأَرْضُ مِنْهُمْ وَ عِنْدَنا كِتابٌ حَفِيظٌ

با اينكه ما مى‌دانيم كه زمين از ايشان چه مقدار كم مى‌كند و نزد ما كتابى است كه (از خطر اشتباه و يا حوادث) محفوظ است.

بَلْ كَذَّبُوا بِالْحَقِّ لَمَّا جاءَهُمْ فَهُمْ فِي أَمْرٍ مَرِيجٍ

بلكه اينان با حق دشمنى دارند و آن را هر چه باشد تكذيب مى‌كنند پس ايشان در امرى حيرت آورند (با اينكه حق را تشخيص مى‌دهند باز انكار مى‌كنند).

أَ فَلَمْ يَنْظُرُوا إِلَي السَّماءِ فَوْقَهُمْ كَيْفَ بَنَيْناها وَ زَيَّنَّاها وَ ما لَها مِنْ فُرُوجٍ

مگر تا كنون سر بلند نكرده و به آسمان بالاى سر خود نگاهى نينداخته‌اند كه چگونه آن را بنا كرديم و آن را با ستارگان زينت داديم.

وَ الْأَرْضَ مَدَدْناها وَ أَلْقَيْنا فِيها رَواسِيَ وَ أَنْبَتْنا فِيها مِنْ كُلِّ زَوْجٍ بَهِيجٍ

و مگر زمين زير پاى خود را نديدند كه گسترده‌اش كرديم و كوه‌هاى ريشه‌دار در آن جايگزين كرديم و در آن از هر صنف گياه مسرت‌انگيز رويانديم.

تَبْصِرَةً وَ ذِكْريٰ لِكُلِّ عَبْدٍ مُنِيبٍ

تا مايه بصيرت و تذكر هر بنده‌اى باشد كه دائما به سوى ما توبه مى‌آورد.

وَ نَزَّلْنا مِنَ السَّماءِ ماءً مُبارَكاً فَأَنْبَتْنا بِهِ جَنَّاتٍ وَ حَبَّ الْحَصِيدِ

و از آسمان، آبى پر بركت نازل كرديم و به دنبالش باغها و دانه‌هاى درو كردنى رويانديم.

وَ النَّخْلَ باسِقاتٍ لَها طَلْعٌ نَضِيدٌ

درختان خرماى بلند با ميوه‌هاى روى هم چيده.

رِزْقاً لِلْعِبادِ وَ أَحْيَيْنا بِهِ بَلْدَةً مَيْتاً كَذٰلِكَ الْخُرُوجُ

تا رزق بندگان باشد، هم چنان كه با آن آب پر بركت شهرى مرده را زنده كرديم زنده كردن انسانها نيز اين طور است.

كَذَّبَتْ قَبْلَهُمْ قَوْمُ نُوحٍ وَ أَصْحابُ الرَّسِّ وَ ثَمُودُ

قبل از اين كفار، قوم نوح و اصحاب رس و ثمود تكذيب كردند.

وَ عادٌ وَ فِرْعَوْنُ وَ إِخْوانُ لُوطٍ

و همچنين عاد و فرعون و مردم لوط.

وَ أَصْحابُ الْأَيْكَةِ وَ قَوْمُ تُبَّعٍ كُلٌّ كَذَّبَ الرُّسُلَ فَحَقَّ وَعِيدِ

و اصحاب الايكه و قوم تبع كه همه آنان رسولان را تكذيب كردند و تهديد خدا در باره‌شان محقق شد.

أَ فَعَيِينا بِالْخَلْقِ الْأَوَّلِ بَلْ هُمْ فِي لَبْسٍ مِنْ خَلْقٍ جَدِيدٍ

مگر ما از آفريدن بار نخست عالم خسته شديم؟ نه همه اين حرفها را مى‌دانند ولى نسبت به خلقت جديد در قيامت شك دارند.

وَ لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ وَ نَعْلَمُ ما تُوَسْوِسُ بِهِ نَفْسُهُ وَ نَحْنُ أَقْرَبُ إِلَيْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِيدِ

با اينكه ما انسان را آفريديم و مى‌دانيم چه چيزهايى را دلش وسوسه مى‌كند و ما از رگ گردن به او نزديكتريم.

إِذْ يَتَلَقَّي الْمُتَلَقِّيانِ عَنِ الْيَمِينِ وَ عَنِ الشِّمالِ قَعِيدٌ

(كافى است به ياد آرى اين معنا را كه) دو مامور ما در طرف راست و چپ او نشسته اعمال او را مى‌گيرند.

ما يَلْفِظُ مِنْ قَوْلٍ إِلَّا لَدَيْهِ رَقِيبٌ عَتِيدٌ

هيچ سخنى در فضاى دهان نمى‌آورد مگر آنكه در همانجا مراقبى آماده است.

وَ جاءَتْ سَكْرَةُ الْمَوْتِ بِالْحَقِّ ذٰلِكَ ما كُنْتَ مِنْهُ تَحِيدُ

و سكرات مرگ كه قضاء حتمى خدا است مى‌آيد و به انسان گفته مى‌شود اين همان بود كه براى فرار از آن حيله مى‌كردى.

وَ نُفِخَ فِي الصُّورِ ذٰلِكَ يَوْمُ الْوَعِيدِ

و چون در صور دميده مى‌شود به او مى‌گويند اين است آن روزى كه بدان تهديد مى‌شدى.

وَ جاءَتْ كُلُّ نَفْسٍ مَعَها سائِقٌ وَ شَهِيدٌ

و هر فرد كه به عرصه قيامت مى‌آيد يك نفر از پشت سر او را مى‌راند و يك نفر هم گواه با او است.

لَقَدْ كُنْتَ فِي غَفْلَةٍ مِنْ هٰذا فَكَشَفْنا عَنْكَ غِطاءَكَ فَبَصَرُكَ الْيَوْمَ حَدِيدٌ

به او گفته مى‌شود اين وضع كه مى‌بينى در دنيا هم بود اما تو از آن در پرده‌اى از غفلت بودى ما امروز پرده‌ات را كنار زديم اينك ديدگانت امروز تيزبين شده است.

وَ قالَ قَرِينُهُ هٰذا ما لَدَيَّ عَتِيدٌ

فرشته موكل بر او مى‌گويد اينك نامه عمل او نزد من حاضر است.

أَلْقِيا فِي جَهَنَّمَ كُلَّ كَفَّارٍ عَنِيدٍ

(به آن دو خطاب مى‌رسد) به دوزخ اندازيد هر كافر معاند را.

مَنَّاعٍ لِلْخَيْرِ مُعْتَدٍ مُرِيبٍ

و هر مناع خير و متجاوز و هر كس كه مردم را در راه هدايت متحير مى‌كرد.

الَّذِي جَعَلَ مَعَ اللَّهِ إِلهاً آخَرَ فَأَلْقِياهُ فِي الْعَذابِ الشَّدِيدِ

همانى كه با خدا، خدايى ديگر گرفته پس داخل عذاب شديد بيفكنيدش.

قالَ قَرِينُهُ رَبَّنا ما أَطْغَيْتُهُ وَ لٰكِنْ كانَ فِي ضَلالٍ بَعِيدٍ

قرين او (شيطان) مى‌گويد پروردگارا من او را به طغيان وا نداشتم و ليكن او خودش در ضلالتى بعيد بود.

قالَ لا تَخْتَصِمُوا لَدَيَّ وَ قَدْ قَدَّمْتُ إِلَيْكُمْ بِالْوَعِيدِ

(خطاب مى‌رسد) نزد من مخاصمه مكنيد كه من قبلا همه شما را هشدار داده بودم.

ما يُبَدَّلُ الْقَوْلُ لَدَيَّ وَ ما أَنَا بِظَلاَّمٍ لِلْعَبِيدِ

نزد من هيچ سخنى تبديل نمى‌پذيرند و من نسبت به بندگان، ستمكار نيستم (و اين عذاب مولود عمل خود آنان است).

يَوْمَ نَقُولُ لِجَهَنَّمَ هَلِ امْتَلَأْتِ وَ تَقُولُ هَلْ مِنْ مَزِيدٍ

روزى كه به دوزخ مى‌گوييم آيا پر شدى و مى‌گويد آيا باز هم هست.

وَ أُزْلِفَتِ الْجَنَّةُ لِلْمُتَّقِينَ غَيْرَ بَعِيدٍ

روزى كه بهشت را به نزديك متقين مى‌آورند به فاصله‌اى كه دور نباشد.

هٰذا ما تُوعَدُونَ لِكُلِّ أَوَّابٍ حَفِيظٍ

اين است آنچه وعده‌اش را به شما و به هر توبه كارى كه احكام او را حفظ مى‌كند داده.

مَنْ خَشِيَ الرَّحْمٰنَ بِالْغَيْبِ وَ جاءَ بِقَلْبٍ مُنِيبٍ

به هر كسى كه به غيب از خداى رحمان بترسد و با قلبى بيايد كه همواره به سوى خدا مراجعه مى‌كرده.

ادْخُلُوها بِسَلامٍ ذٰلِكَ يَوْمُ الْخُلُودِ

او را به سلامت داخل بهشت كنيد امروز روز جاودانه است.

لَهُمْ ما يَشاءُونَ فِيها وَ لَدَيْنا مَزِيدٌ

و ايشان نه تنها هر چه بخواهند در اختيار دارند بلكه چيزهايى در اختيارشان خواهد بود كه از حيطه خواستشان بيرون است.

وَ كَمْ أَهْلَكْنا قَبْلَهُمْ مِنْ قَرْنٍ هُمْ أَشَدُّ مِنْهُمْ بَطْشاً فَنَقَّبُوا فِي الْبِلادِ هَلْ مِنْ مَحِيصٍ

و چه بسيار از امت‌ها كه قبل از اينان هلاك كرديم با اينكه از اينان نيرومندتر بودند و به داعى فرار از نيستى در بلاد ديگر رخنه مى‌كردند.

إِنَّ فِي ذٰلِكَ لَذِكْري لِمَنْ كانَ لَهُ قَلْبٌ أَوْ أَلْقَي السَّمْعَ وَ هُوَ شَهِيدٌ

به درستى كه در اين معنا تذكرى است براى هر كس كه فهم داشته و گوش فرا دهد و حاضر باشد.

وَ لَقَدْ خَلَقْنَا السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ وَ ما بَيْنَهُما فِي سِتَّةِ أَيَّامٍ وَ ما مَسَّنا مِنْ لُغُوبٍ

و چگونه تذكر نباشد با اينكه ما آسمانها و زمين و آنچه را بين آن دو است در شش روز بيافريديم و دچار خستگى هم نشديم.

فَاصْبِرْ عَليٰ ما يَقُولُونَ وَ سَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ قَبْلَ طُلُوعِ الشَّمْسِ وَ قَبْلَ الْغُرُوبِ

پس در برابر آنچه مى‌گويند خويشتن دارى كن و به حمد پروردگار خود تسبيح گوى، هم قبل از طلوع خورشيد و هم قبل از غروب.

وَ مِنَ اللَّيْلِ فَسَبِّحْهُ وَ أَدْبارَ السُّجُودِ

و پاره‌اى از شب را، و به دنبال سجده‌ات او را تسبيح گوى.

وَ اسْتَمِعْ يَوْمَ يُنادِ الْمُنادِ مِنْ مَكانٍ قَرِيبٍ

و بگوش باش روزى كه منادى از مكانى نزديك ندا برمى‌آورد.

يَوْمَ يَسْمَعُونَ الصَّيْحَةَ بِالْحَقِّ ذٰلِكَ يَوْمُ الْخُرُوجِ

روزى كه همه آن صيحه را كه قضائش حتمى است مى‌شنوند كه روز خروج از قبرها است.

إِنَّا نَحْنُ نُحْيِي وَ نُمِيتُ وَ إِلَيْنَا الْمَصِيرُ

به درستى اين ماييم كه زنده مى‌كنيم و مى‌ميرانيم و بازگشت به سوى ما است.

يَوْمَ تَشَقَّقُ الْأَرْضُ عَنْهُمْ سِراعاً ذٰلِكَ حَشْرٌ عَلَيْنا يَسِيرٌ

بازگشت در روزى كه زمين به زودى از روى آنان مى‌شكافد و آن حشرى است كه براى ما آسان است.

نَحْنُ أَعْلَمُ بِما يَقُولُونَ وَ ما أَنْتَ عَلَيْهِمْ بِجَبَّارٍ فَذَكِّرْ بِالْقُرْآنِ مَنْ يَخافُ وَعِيدِ

ما به آنچه مى‌گويند داناييم و تو نمى‌توانى مردم را به آنچه مى‌خواهى مجبور كنى پس تنها با قرآن‌ كسانى را تذكر بده كه از تهديد خدا بيمناكند.