بلا و آزمايش

حديث (1) امام صادق عليه السلام:
إنَّ لِلّهِ عَزَّ وَ جَلَّ عِبَاداً فِي الأرض مِن خَالِص عِبَادِهِ مَا يُنزلُ مِنَ السَّمَاء تُحفَةً إلَي الأرض إلَّا صَرَفَهَا عَنهُم إلَي غَيرِهِم وَ لَا بَلِيَةً إلّا صَرَفَهَا إلَيهِم.
خداي عز و جل بندگاني در زمين دارد و در بين بندگان خالصش، کساني هستند که هر نعمتي از آسمان به زمين فرود آيد، آن را از ايشان باز دارد و به ديگران دهد، و هر گرفتاري که نازل شود، بر ايشان فرود آورد.
اصول کافي (ط-الاسلاميه) ، ج2 ، ص 253 (باب شدة ابلاء المومن حديث 5)

حديث (2) امام باقر عليه السلام:
إنَّ اللّهَ تَبارَکَ وَ تَعالي إذا أحَبَّ عَبداً غَتَّهُ بِالبَلاءِ غَتّاً وَ ثَجَّهُ بِالبَلاءِ ثَجّاً فإذا دَعاهُ قالَ لَبَّيکَ عَبدي لَئِن عَجّلتُ لَکَ ما سَأَلتَ إنّي علي ذلِکَ لَقادرٌ و لَئِنِ ادَّخرتُ لَکَ فَما ادَّخرتُ لَکَ فَهُوَ خَيرٌ لَکَ.
خداوند تبارک و تعالي چون بنده اي را دوست دارد در بلا و مصيبتش غرقه سازد و باران گرفتاري بر سرش فرود آرد و آنگاه که اين بنده خدا را بخواند فرمايد: لبيک بنده ي من ! بي شک اگر بخواهم خواسته ات را زود اجابت کنم مي توانم اما اگر بخواهم آن را برايت اندوخته سازم اين براي تو بهتر است
اصول کافي(ط-الاسلاميه)، ج2 ، ص 253 (باب شدة ابلاء المومن حديث 7)

حديث (3) امام صادق عليه السلام:
المومِنُ لَا يَمضِي عَلَيهِ اربَعُونَ لَيلَه الَا عَرَضَ لَهُ امرُ يَحزُنُهُ يُذَکَرُ بِهِ.
چهل شب بر بنده مومن نگذرد مگر اينکه واقعه اي برايش رخ دهد و او را غمگين سازد و به واسطه آن ، متذکر گردد.
اصول کافي(ط-الاسلاميه) ، ج2 ، ص 254 (باب شدة ابلاء المومن حديث 11)

حديث (4) امام صادق عليه السلام:
اِنَ فِي الجَنَه مَنزِلَهً لَا يَبلُغُهَا عَبدٌ اِلَا بِالِابتِلَاء فِي جَسَدِهِ.
در بهشت مقام و منزلتي وجود دارد که هيچ بنده اي به آن نرسد ، مگر به درد و بيماري اي که در بدنش حادث شود.
اصول کافي(ط-الاسلاميه) ، ج2 ، ص255 (باب شدة ابلاء المومن حديث 14)

حديث (5) امام صادق عليه السلام:
إنَّ المُومِنَ مِنَ اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ لَبِأَفضَلِ مَکَان ثَلَاثاً إنَّهُ لَيَبتَلِيهِ بِالبَلَاء ثُمَّ يَنزعُ نَفسَهُ عُضواً عُضواً مِن جَسَدِهِ وَ هُوَ يَحمَدُ اللهَ عَلَي ذَلِکَ.
جايگاه مومن نزد خداي عزوجل برترين جايگاه است و اين جمله را سه بار فرمود چرا که گاه بنده اي را خداوند به گرفتاري مبتلا مي سازد و مي فرمايد. آنگاه جانش را عضو عضو از پيکرش بيرون مي کشد، در حالي که وي بر اين پيشامد خداوند را حمد و ستايش مي گويد.
اصول کافي(ط-الاسلاميه) ، ج2 ، ص254(باب شدة ابلاء المومن حديث 13)

حديث (6) امام صادق عليه السلام:
يَا عَبدَ اللهِ لَو يَعلَمُ المُومِنُ مَا لَهُ مِنَ الاَجرِ فِي المَصَائِبِ لَتَمَنَي اَنَهُ قُرَضَ بِالمَقَارِيضُ.
اي عبد الله، اگر مومن مي دانست که پاداش مصائب و گرفتاري هايش چه اندازه است ، آرزو ميکرد با قيچي تکه تکه شود.
اصول کافي(ط-الاسلاميه) ، ج2 ، ص255(باب شدة ابلاء المومن حديث15)

حديث (7) امام باقر عليه السلام:
إنَّ اللهَ عَزَّ وَ جَلَّ لَيَتَعَاهَدُ المُومِنُ بِالبَلَاء کَمَا يَتَعَاهَدُ الرَّجُلُ اَهلَهُ بالهَدِيَّةِ مِنَ الَغيبَةِ وَ يَحمِيهِ الدُّنيَا کَما يَحمِي الطَّبيبُ المَريضَ.
خداوند عزيز و با جلال از بنده مؤمنش با رنج و بلا دلجويي مي کند، همچنان که شخص با هديه اي که از سفر آورده، از خانواده اش دلجويي مي کند و خدا مومن را از دنيا پرهيز مي دهد، همچنان که طبيب بيمار را (از بعضي خوردني ها و آشاميدنيها) پرهيز مي دهد.
اصول کافي(ط-الاسلاميه) ، ج 2 ، ص 255(باب شدة ابلاء المومن حديث17)

حديث (8) امام صادق عليه السلام:
قَالَ رَسُولُ اللهِ مَثَلُ المَؤمِن کَمَثَل خَامَةِ الزَّرع تُکفِئُها الرِّياحُ کَذَا وَ کَذَا و َکَذَلِکَ المُومِنُ تکــفِئُهُ الأوجاعُ وَ الأمراضُ وَ مَثَلُ المُنافِق کَمَثَل الإرزَبَّةِ المُستَقيمَةِ الَّتي لا يُصِيبُها شَيءٌ حَتّي يَأتِيَهُ المَوتُ فَيَقصِفَهُ قَصفاً.
رسول خدا فرمودند: حکايت مومن حکايت ساقه گياه است که بادها آن را به اين سو و آن سو کج و راست مي کنند. مومن هم به واسطه ي بيماريها و دردها کج و راست مي شود. اما حکايت منافق، حکايت عصاي آهنين بي انعطافي است که هيچ آسيبي به آن نمي رسد، تا اينکه مرگش به سراغش مي آيد و کمرش را در هم مي شکند.
اصول کافي(ط-الاسلاميه) ، ج2 ، ص258(باب شدة ابلاء المومن حديث25)

حديث (9) امام صادق عليه السلام:
إنَّ في کِتابِ عَليٍّ إنَّ أشَدَّ النَّاسِ بَلَاءً النَّبيّونَ ثُّمَ الوَصيُّونَ ثُّمَ الأمثَلُ فَالأمثَلُ وَ إنَّما يُبتَلَي المُومِنُ عَلَي قَدر أعمالِهِ الحَسَنَةِ فَمَن صَحَّ دِينُهُ وَ حَسُنَ عَمَلُهُ أشتَدَّ بَلَاؤُهُ وَ ذَلِکَ أنَّ اللهَ عَزَّ وَ جَلَّ لَم يَجعَل الدُّنيا ثواباً لِمُؤمِن وَ لَا عُقُوبَة لَکافِر وَ مَن سَخُفَ دينُهُ وَ ضَعُفَ عَمَلُهُ قَلَّ بَلَاؤُهُ وَ أنَّ البَلَاءَ أسرَعُ إلَي المُومِنُ التَّقيِّ مِنَ المَطَرِ إلَي قَرَار الأرض.
درکتاب علي آمده: شديدترين بلاها در بين آفريدگان، نخست به پيامبران و سپس به اوصياء مي رسد و آنگاه به مثل و شبيه ترين مردم به آنها. مومن به مقدار نيکي هايش آزموده مي شود. هر که دينش درست و کارش نيک باشد، بلايش شديدتر است، چرا که خداي عزوجل دنيا را مايه پاداش مومن قرار نداده و نه وسيله عذاب کافر. اما آن که دينش نادرست و کارش سست باشد، بلايش اندک است. بلا به انسان مومن پرهيزکار زودتر مي رسد تا باران به سطح زمين.
اصول کافي(ط-الاسلاميه) ، ج2 ، ص259(باب شدة ابلاء المومن حديث29)

حديث (10) امام صادق عليه السلام:
کُلَّما أزدَادَ العَبدُ إيماناً ازدَادَ ضِيقاً فِي مَعِيشَتِهِ.
هر اندازه که ايمان بنده افزون گردد، تنگ دستي اش بيشتر و زندگي اش سخت تر شود.
اصول کافي(ط-الاسلاميه) ، ج2 ، ص261 (باب فضل فقراء المسلمين حديث 4)

حديث (11) امام صادق عليه السلام:
مَرَّ رَسُولُ اللهِ (ص) بِجَديٍ أَسَکَّ مُلقًي عَلَي مَزبَلَة مَيتاً فَقَالَ لِأَصحَابِهِ کَم يُسَاوِي هَذَا فَقالُوا لَعَلَّهُ لَو کَانَ حَيَّاً لَم يُسَاوِي دِرهَماً فَقَالَ النَّبِيُّ (ص) و الَّذِي نَفسِي بِيَدِهِ لَلدُّنيَا أَهوَنُ عَلَي اللهِ مِن هَذَا الجِديٍ عَلَي أَهلِهِ
روزي رسول خدا (ص) از کنار بزغاله گوش بريده مرده اي که در زباله دان افتاده بود، گذر مي کرد.پس رو به اصحاب کرد و فرمود:اين ، به چند ارزد. گفتند: شايد اگر زنده بود، يک درهم. پيامبر (ص) فرموده: به خدايي که جانم در دست اوست، دنيا در پيشگاه خدا، بي ارزش تر از اين بزغاله نزد صاحبش.
اصول کافي(ط-الاسلاميه) ، ج2 ، ص129(باب ذم الدنيا و الزهد فيها)

حديث (12) امام صادق عليه السلام:
قالَ اللهُ عَرَّ وَ جَلَّ لَو لَا أن يَجِدَ عَبدِيَ المُومِنُ فِي قَلبِهِ لَعَصَّبتُ رَأسَ الکَافِرِ بِعِصَابَةِ حَدِيدٍ لا يُصَدَّعُ رأسُهُ أَبَدا.
خداوند عروجل مي فرمايد اگر بنده مومن من دل آزرده نمي شد، سر انسان کافر را با دستمالي آهنين مي بستم، تا هرگز دچار سردرد نشود.
اصول کافي(ط-الاسلاميه) ، ج2 ، ص257(باب شدة ابتلاء المومن، حديث 24)