بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ

بنام خداى رحمان رحيم

يَٰٓأَيَّتُهَا ٱلنَّفۡسُ ٱلۡمُطۡمَئِنَّةُ

اى نفس با اطمينان.

ٱرۡجِعِيٓ إِلَىٰ رَبِّكِ رَاضِيَةٗ مَّرۡضِيَّةٗ

بر گرد به سوى پروردگارت راضى و مرضى‌

فَٱدۡخُلِي فِي عِبَٰدِي

داخل شوميان بندگان من‌

وَ ٱدۡخُلِي جَنَّتِي

داخل شو به بهشت من.

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ لَآ أُقۡسِمُ بِهَٰذَا ٱلۡبَلَدِ

بنام خداى رحمان رحيم؛ نه، قسم مى‌خورم به اين سرزمين‌

وَ أَنتَ حِلُّۢ بِهَٰذَا ٱلۡبَلَدِ

حال آنكه تو ساكن هستى در اين سرزمين‌

وَ وَالِدٖ وَ مَا وَلَدَ

قسم به پدرى بزرگوار و پسرى كه توليد كرد.

لَقَدۡ خَلَقۡنَا ٱلۡإِنسَٰنَ فِي كَبَدٍ

حقا كه انسان را در رنج آفريده‌ايم‌

أَيَحۡسَبُ أَن لَّن يَقۡدِرَ عَلَيۡهِ أَحَدٞ

آيا گمان مى‌كند كه هرگز كسى بر او قادر نيست‌

يَقُولُ أَهۡلَكۡتُ مَالٗا لُّبَدًا

مى‌گويد: مال فراوانى را تباه كردم‌

أَيَحۡسَبُ أَن لَّمۡ يَرَهُۥٓ أَحَدٌ

آيا مى‌پندارد كسى او را نديده است؟

أَلَمۡ نَجۡعَل لَّهُۥ عَيۡنَيۡنِ

آيا براى او دو چشم نيافريده‌ايم؟

وَ لِسَانٗا وَ شَفَتَيۡنِ

و يك زبان و دو لب؟

وَ هَدَيۡنَٰهُ ٱلنَّجۡدَيۡنِ

و هدايت كرده‌ايم او را به دو راه خير و شر

فَلَا ٱقۡتَحَمَ ٱلۡعَقَبَةَ

داخل آن گردنه نشد

وَ مَآ أَدۡرَىٰكَ مَا ٱلۡعَقَبَةُ

چه مى‌دانى آن گردنه چيست؟

فَكُّ رَقَبَةٍ

آزاد كردن برده است.

أَوۡ إِطۡعَٰمٞ فِي يَوۡمٖ ذِي مَسۡغَبَةٖ

يا طعام دادن در روز گرسنگى‌

يَتِيمٗا ذَا مَقۡرَبَةٍ

يتيمى را كه خويشاوند است‌

أَوۡ مِسۡكِينٗا ذَا مَتۡرَبَةٖ

يا مسكين خاك افتاده‌اى را

ثُمَّ كَانَ مِنَ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَ تَوَاصَوۡاْ بِٱلصَّبۡرِ وَ تَوَاصَوۡاْ بِٱلۡمَرۡحَمَةِ

سپس (نشد) از آنان كه ايمان آورده و سفارش به صبر كردند و سفارش به رحمت.

أُوْلَٰٓئِكَ أَصۡحَٰبُ ٱلۡمَيۡمَنَةِ

آنها اهل بركت هستند كسانى كه آيات ما را انكار كردند آنها

وَ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ بِ‍َٔايَٰتِنَا هُمۡ أَصۡحَٰبُ ٱلۡمَشۡ‍َٔمَةِ

اهل شومى و شقاوتند

عَلَيۡهِمۡ نَارٞ مُّؤۡصَدَةُۢ

بر آنهاست آتشى پيوسته‌

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلشَّمۡسِ وَ ضُحَىٰهَا

بنام خداى رحمان رحيم؛ قسم به آفتاب و قسم به شعاع گسترده آن.

وَ ٱلۡقَمَرِ إِذَا تَلَىٰهَا

قسم به ماه، آن گاه كه در پى آفتاب آيد.

وَ ٱلنَّهَارِ إِذَا جَلَّىٰهَا

قسم به روز، آن گاه كه آفتاب را ظاهر مى‌سازد.

وَ ٱلَّيۡلِ إِذَا يَغۡشَىٰهَا

قسم به شب آن گاه كه آفتاب را مى‌پوشاند.

وَ ٱلسَّمَآءِ وَ مَا بَنَىٰهَا

قسم به آسمان و قسم به قدرتى كه آن را بنا نهاده است.

وَ ٱلۡأَرۡضِ وَ مَا طَحَىٰهَا

قسم به زمين و قسم به قدرتى كه آن را گسترده است.

وَ نَفۡسٖ وَ مَا سَوَّىٰهَا

قسم به نفس انسان و قسم به قدرتى كه آن را ساخته است.

فَأَلۡهَمَهَا فُجُورَهَا وَ تَقۡوَىٰهَا

پس فاجر شدن و تقوى را به آن الهام كرده است.

قَدۡ أَفۡلَحَ مَن زَكَّىٰهَا

قطعا رستگار شد آنكه نفس را پاك كرد.

وَ قَدۡ خَابَ مَن دَسَّىٰهَا

و قطعا نوميد شد آنكه نفس را با آلودگى‌ها پوشانيد.

كَذَّبَتۡ ثَمُودُ بِطَغۡوَىٰهَآ

قوم ثمود در اثر طغيانش، پيامبر را تكذيب كرد.

إِذِ ٱنۢبَعَثَ أَشۡقَىٰهَا

وقتى كه شقى‌ترين آنها بپاخاست.

فَقَالَ لَهُمۡ رَسُولُ ٱللَّهِ نَاقَةَ ٱللَّهِ وَ سُقۡيَٰهَا

رسول خدا به آنها گفت از ناقه خدا و از حصه آب آن حذر كنيد.

فَكَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمۡدَمَ عَلَيۡهِمۡ رَبُّهُم بِذَنۢبِهِمۡ فَسَوَّىٰهَا

پيامبر را تكذيب كرده و ناقه را كشتند.

وَ لَا يَخَافُ عُقۡبَٰهَا

خدا عذاب را در اثر گناهشان بر آنها آورد و همگانى كرد خدا از عاقبت عذاب نمى‌ترسد.

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلضُّحَىٰ

بنام خداى رحمان رحيم؛ قسم به شعاع گسترده آفتاب‌

وَ ٱلَّيۡلِ إِذَا سَجَىٰ

قسم به شب وقتى كه آرام گيرد

مَا وَدَّعَكَ رَبُّكَ وَ مَا قَلَىٰ

پروردگارت تو را رها نكرده و دشمن نداشته است‌

وَ لَلۡأٓخِرَةُ خَيۡرٞ لَّكَ مِنَ ٱلۡأُولَىٰ

آخرت براى تو از دنيا بهتر است‌

وَ لَسَوۡفَ يُعۡطِيكَ رَبُّكَ فَتَرۡضَىٰٓ

به زودى خدايت پاداش مى‌دهد كه راضى شوى‌

أَلَمۡ يَجِدۡكَ يَتِيمٗا فَ‍َٔاوَىٰ

آيا تو را يتيم نيافت و پناه داد؟

وَ وَجَدَكَ ضَآلّٗا فَهَدَىٰ

تو را بيراه ديد و هدايت كرد

وَ وَجَدَكَ عَآئِلٗا فَأَغۡنَىٰ

و تو را فقير يافت و بى‌نياز كرد

فَأَمَّا ٱلۡيَتِيمَ فَلَا تَقۡهَرۡ

پس يتيم را مقهور نكن‌

وَ أَمَّا ٱلسَّآئِلَ فَلَا تَنۡهَرۡ

وسائل را با خشونت مران‌

وَ أَمَّا بِنِعۡمَةِ رَبِّكَ فَحَدِّثۡ

نعمت خدايت را بازگو كن‌