بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ نٓ وَ ٱلۡقَلَمِ وَ مَا يَسۡطُرُونَ

بنام خداى رحمان رحيم؛ ن. قسم به قلم و قسم به آنچه مى‌نويسند.

مَآ أَنتَ بِنِعۡمَةِ رَبِّكَ بِمَجۡنُونٖ

تو به دليل نعمت پروردگارت ديوانه نيستى.

وَ إِنَّ لَكَ لَأَجۡرًا غَيۡرَ مَمۡنُونٖ

حقا كه براى تو پاداشى هست تمام نشدنى.

وَ إِنَّكَ لَعَلَىٰ خُلُقٍ عَظِيمٖ

و تو بر خلق بزرگى هستى.

فَسَتُبۡصِرُ وَ يُبۡصِرُونَ

به زودى مى‌بينى و مى‌بينند.

بِأَييِّكُمُ ٱلۡمَفۡتُونُ

كدام يك از شما مبتلى هستيد.

إِنَّ رَبَّكَ هُوَ أَعۡلَمُ بِمَن ضَلَّ عَن سَبِيلِهِۦ وَ هُوَ أَعۡلَمُ بِٱلۡمُهۡتَدِينَ

پروردگار تو داناتر است به آنكه از راه او گمراه شده و او داناتر است به هدايت يافتگان.

فَلَا تُطِعِ ٱلۡمُكَذِّبِينَ

از تكذيب كنندگان نبوت اطاعت مكن.

وَدُّواْ لَوۡ تُدۡهِنُ فَيُدۡهِنُونَ

كه دوست دارند سازش كنى و سازش كنند.

وَ لَا تُطِعۡ كُلَّ حَلَّافٖ مَّهِينٍ

اطاعت مكن از هر قسم خور پست.

هَمَّازٖ مَّشَّآءِۢ بِنَمِيمٖ

عيبجو و رونده به سخن چينى.

مَّنَّاعٖ لِّلۡخَيۡرِ مُعۡتَدٍ أَثِيمٍ

مانع خير، متجاوز، گناهكار.

عُتُلِّۢ بَعۡدَ ذَٰلِكَ زَنِيمٍ

بعد از آن، خشن و نانجيب.

أَن كَانَ ذَا مَالٖ وَ بَنِينَ

زيرا كه داراى مال و فرزندان است.

إِذَا تُتۡلَىٰ عَلَيۡهِ ءَايَٰتُنَا قَالَ أَسَٰطِيرُ ٱلۡأَوَّلِينَ

چون آيات ما بر او خوانده شود گويد: اينها افسانه‌هاى گذشتگان است.

سَنَسِمُهُۥ عَلَى ٱلۡخُرۡطُومِ

حتما بر بنيى‌اش علامتگذارى مى‌كنيم.

إِنَّا بَلَوۡنَٰهُمۡ كَمَا بَلَوۡنَآ أَصۡحَٰبَ ٱلۡجَنَّةِ إِذۡ أَقۡسَمُواْ لَيَصۡرِمُنَّهَا مُصۡبِحِينَ

ما اهل مكه را امتحان كرديم چنان كه اهل آن باغ را، چون قسم خوردند كه ميوه آن را در حالى كه صبح مى‌كنند بچينند.

وَ لَا يَسۡتَثۡنُونَ

و ان شاء الله نمى‌گفتند.

فَطَافَ عَلَيۡهَا طَآئِفٞ مِّن رَّبِّكَ وَ هُمۡ نَآئِمُونَ

بلائى از جانب پروردگارت بر آن باغ نازل گرديد در حالى كه آنها در خواب بودند.

فَأَصۡبَحَتۡ كَٱلصَّرِيمِ

آن باغ مانند باغ چيده شده گرديد.

فَتَنَادَوۡاْ مُصۡبِحِينَ

در حالى كه صبح كرده بودند يكديگر را ندا كردند.

أَنِ ٱغۡدُواْ عَلَىٰ حَرۡثِكُمۡ إِن كُنتُمۡ صَٰرِمِينَ

كه بامداد بر باغ خود برويد اگر مى‌خواهيد محصول را بچينيد.

فَٱنطَلَقُواْ وَ هُمۡ يَتَخَٰفَتُونَ

به راه افتادند و با پنهانى مى‌گفتند:

أَن لَّا يَدۡخُلَنَّهَا ٱلۡيَوۡمَ عَلَيۡكُم مِّسۡكِينٞ

داخل نشود در آن باغ امروز بر شما مسكينى.

وَ غَدَوۡاْ عَلَىٰ حَرۡدٖ قَٰدِرِينَ

صبح به طرف باغ رفتند و فقط به منع فقراء قادر بودند.

فَلَمَّا رَأَوۡهَا قَالُوٓاْ إِنَّا لَضَآلُّونَ

چون باغ را ديدند گفتند: ما راه را گم كرده‌ايم.

بَلۡ نَحۡنُ مَحۡرُومُونَ

نه بلكه ما محرومان (از محصول) هستيم.

قَالَ أَوۡسَطُهُمۡ أَلَمۡ أَقُل لَّكُمۡ لَوۡلَا تُسَبِّحُونَ

معتدلتر آنها گفت: آيا نگفتم: چرا خدا را تنزيه نمى‌كنيد؟

قَالُواْ سُبۡحَٰنَ رَبِّنَآ إِنَّا كُنَّا ظَٰلِمِينَ

گفتند: منزه است پروردگار ما، ما ظالم هستيم.

فَأَقۡبَلَ بَعۡضُهُمۡ عَلَىٰ بَعۡضٖ يَتَلَٰوَمُونَ

بعضى بر بعضى رو كرده يكديگر را ملامت مى‌كردند.

قَالُواْ يَٰوَيۡلَنَآ إِنَّا كُنَّا طَٰغِينَ

گفتند: اى واى بر ما، ما اهل طغيان شديم‌

عَسَىٰ رَبُّنَآ أَن يُبۡدِلَنَا خَيۡرٗا مِّنۡهَآ إِنَّآ إِلَىٰ رَبِّنَا رَٰغِبُونَ

شايد پروردگار ما بهتر از آن را به ما عوض دهد ما به پروردگارمان راغبيم.

كَذَٰلِكَ ٱلۡعَذَابُ وَ لَعَذَابُ ٱلۡأٓخِرَةِ أَكۡبَرُ لَوۡ كَانُواْ يَعۡلَمُونَ

عذاب اينگونه است، عذاب آخرت بزرگتر است، اى كاش مى‌دانستند.

إِنَّ لِلۡمُتَّقِينَ عِندَ رَبِّهِمۡ جَنَّٰتِ ٱلنَّعِيمِ

حقا كه متقيان را نزد پروردگارشان جناتى پر نعمت هست.

أَفَنَجۡعَلُ ٱلۡمُسۡلِمِينَ كَٱلۡمُجۡرِمِينَ

آيا قرار مى‌دهيم مسلمين را مانند مجرمان؟!

مَا لَكُمۡ كَيۡفَ تَحۡكُمُونَ

شما را چه شده چطور قضاوت مى‌كنيد؟!

أَمۡ لَكُمۡ كِتَٰبٞ فِيهِ تَدۡرُسُونَ

يا شما را كتابى است كه در آن درس مى‌خوانيد؟!

إِنَّ لَكُمۡ فِيهِ لَمَا تَخَيَّرُونَ

كه شما راست در آن، آنچه اختيار مى‌كنيد؟!

أَمۡ لَكُمۡ أَيۡمَٰنٌ عَلَيۡنَا بَٰلِغَةٌ إِلَىٰ يَوۡمِ ٱلۡقِيَٰمَةِ إِنَّ لَكُمۡ لَمَا تَحۡكُمُونَ

يا شما را بر عهده ماست پيمانهاى محكم تا روز قيامت، كه شما راست آنچه حكم مى‌كنيد.

سَلۡهُمۡ أَيُّهُم بِذَٰلِكَ زَعِيمٌ

از آنها بپرس كدام يك عهده‌دار اين كار است؟

أَمۡ لَهُمۡ شُرَكَآءُ فَلۡيَأۡتُواْ بِشُرَكَآئِهِمۡ إِن كَانُواْ صَٰدِقِينَ

يا آنها را در اينكار شريكانى است؟ پس شريكان خويش را بياورند اگر راستگويانند.

يَوۡمَ يُكۡشَفُ عَن سَاقٖ وَ يُدۡعَوۡنَ إِلَى ٱلسُّجُودِ فَلَا يَسۡتَطِيعُونَ

ياد آر روزى را كه كار به شدت رسد و به سجده دعوت مى‌شوند ولى نمى‌توانند.

خَٰشِعَةً أَبۡصَٰرُهُمۡ تَرۡهَقُهُمۡ ذِلَّةٞ وَ قَدۡ كَانُواْ يُدۡعَوۡنَ إِلَى ٱلسُّجُودِ وَ هُمۡ سَٰلِمُونَ

در حالى كه چشمشان سر به زير است، ذلت آنها را احاطه كرده است با آنكه (در دنيا) به سجده دعوت مى‌شدند و سالم بودند.

فَذَرۡنِي وَ مَن يُكَذِّبُ بِهَٰذَا ٱلۡحَدِيثِ سَنَسۡتَدۡرِجُهُم مِّنۡ حَيۡثُ لَا يَعۡلَمُونَ

بگذار مرا (با) آنكه اين قرآن را تكذيب مى‌كند، آنها را به تدريج مى‌گيريم از جايى كه نمى‌دانند.

وَ أُمۡلِي لَهُمۡ إِنَّ كَيۡدِي مَتِينٌ

و به آنها مهلت مى‌دهم تدبير من محكم است.

أَمۡ تَسۡ‍َٔلُهُمۡ أَجۡرٗا فَهُم مِّن مَّغۡرَمٖ مُّثۡقَلُونَ

يا از آنها اجرى مى‌خواهى كه از غرامت سنگين شده هستند؟!

أَمۡ عِندَهُمُ ٱلۡغَيۡبُ فَهُمۡ يَكۡتُبُونَ

يا عالم غيب نزد آنهاست و آنها از آن مى‌نويسند؟!

فَٱصۡبِرۡ لِحُكۡمِ رَبِّكَ وَ لَا تَكُن كَصَاحِبِ ٱلۡحُوتِ إِذۡ نَادَىٰ وَ هُوَ مَكۡظُومٞ

به دستور پروردگارت صبر كن و مانند رفيق ماهى (يونس) مباش، وقتى كه خدايش را خواند و پر از پشيمانى بود.

لَّوۡلَآ أَن تَدَٰرَكَهُۥ نِعۡمَةٞ مِّن رَّبِّهِۦ لَنُبِذَ بِٱلۡعَرَآءِ وَ هُوَ مَذۡمُومٞ

اگر نعمتى از پروردگارش او را درك نمى‌كرد به صحرا انداخته مى‌شد در حالى كه ملامت شده بود.

فَٱجۡتَبَٰهُ رَبُّهُۥ فَجَعَلَهُۥ مِنَ ٱلصَّٰلِحِينَ

خدايش او را برگزيد و از صالحانش گردانيد.

وَ إِن يَكَادُ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ لَيُزۡلِقُونَكَ بِأَبۡصَٰرِهِمۡ لَمَّا سَمِعُواْ ٱلذِّكۡرَ وَ يَقُولُونَ إِنَّهُۥ لَمَجۡنُونٞ

حقا كه نزديك است كفار تو را با چشمهاى خويش بيافكنند چون قرآن را مى‌شنوند و مى‌گويند كه او ديوانه است‌

وَ مَا هُوَ إِلَّا ذِكۡرٞ لِّلۡعَٰلَمِينَ

(با آنكه) قرآن جز تذكرى براى جهانيان نيست.

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ ٱلۡحَآقَّةُ

بنام خداى رحمان رحيم؛ آن واقعه حتمى.

مَا ٱلۡحَآقَّةُ

چيست آن واقعه حتمى؟

وَ مَآ أَدۡرَىٰكَ مَا ٱلۡحَآقَّةُ

و چه مى‌دانى چيست آن واقعه حتمى.

كَذَّبَتۡ ثَمُودُ وَ عَادُۢ بِٱلۡقَارِعَةِ

قوم ثمود و عاد قيامت را تكذيب كردند.

فَأَمَّا ثَمُودُ فَأُهۡلِكُواْ بِٱلطَّاغِيَةِ

اما ثمود با بلائى فزون از حد هلاك شدند.

وَ أَمَّا عَادٞ فَأُهۡلِكُواْ بِرِيحٖ صَرۡصَرٍ عَاتِيَةٖ

و اما قوم عاد با بادى بسيار سرد و شديد هلاك گشتند.

سَخَّرَهَا عَلَيۡهِمۡ سَبۡعَ لَيَالٖ وَ ثَمَٰنِيَةَ أَيَّامٍ حُسُومٗا فَتَرَى ٱلۡقَوۡمَ فِيهَا صَرۡعَىٰ كَأَنَّهُمۡ أَعۡجَازُ نَخۡلٍ خَاوِيَةٖ

خدا آن باد را هفت شب و هشت روز پى در پى، بر آنها مسلط كرد، مى‌ديدى كه آن قوم در زمين افتاده‌اند، گويى ريشه‌هاى كنده شده نخلها مى‌باشند.

فَهَلۡ تَرَىٰ لَهُم مِّنۢ بَاقِيَةٖ

آيا از آنها باقى مانده‌اى مى‌بينى؟!

وَ جَآءَ فِرۡعَوۡنُ وَ مَن قَبۡلَهُۥ وَ ٱلۡمُؤۡتَفِكَٰتُ بِٱلۡخَاطِئَةِ

فرعون و آنان كه پيش از او بودند و شهرهاى زير رو شده، مرتكب خطا شدند.

فَعَصَوۡاْ رَسُولَ رَبِّهِمۡ فَأَخَذَهُمۡ أَخۡذَةٗ رَّابِيَةً

رسول پروردگار خويش را نافرمانى كردند، خدا آنها را گرفت، گرفتنى سخت.

إِنَّا لَمَّا طَغَا ٱلۡمَآءُ حَمَلۡنَٰكُمۡ فِي ٱلۡجَارِيَةِ

ما چون آب طغيان نمود، شما را در كشتى حمل كرديم.

لِنَجۡعَلَهَا لَكُمۡ تَذۡكِرَةٗ وَ تَعِيَهَآ أُذُنٞ وَٰعِيَةٞ

تا آن حمل را براى شما پندى قرار دهيم و تا آن پند را گوشهاى شنوا حفظ كنند.

فَإِذَا نُفِخَ فِي ٱلصُّورِ نَفۡخَةٞ وَٰحِدَةٞ

چون در صور دميده شود يك دميدن،

وَ حُمِلَتِ ٱلۡأَرۡضُ وَ ٱلۡجِبَالُ فَدُكَّتَا دَكَّةٗ وَٰحِدَةٗ

و برداشته شود زمين و كوه‌ها و كوبيده شوند يك كوبيده شدن،

فَيَوۡمَئِذٖ وَقَعَتِ ٱلۡوَاقِعَةُ

آن روز قيامت واقع مى‌شود.

وَ ٱنشَقَّتِ ٱلسَّمَآءُ فَهِيَ يَوۡمَئِذٖ وَاهِيَةٞ

آسمان شكافته مى‌شود و آن در آن روز سست است،

وَ ٱلۡمَلَكُ عَلَىٰٓ أَرۡجَآئِهَا وَ يَحۡمِلُ عَرۡشَ رَبِّكَ فَوۡقَهُمۡ يَوۡمَئِذٖ ثَمَٰنِيَةٞ

ملائكه در اطراف آن هستند و عرش پروردگارت را بالاى سر مردم هشت ملك حمل مى‌كند:

يَوۡمَئِذٖ تُعۡرَضُونَ لَا تَخۡفَىٰ مِنكُمۡ خَافِيَةٞ

در آن روز به خدا عرضه مى‌شويد و هيچ عمل پنهانى از شما مخفى نمى‌ماند.