بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ لَآ أُقۡسِمُ بِيَوۡمِ ٱلۡقِيَٰمَةِ

بنام خداى رحمان رحيم؛ نه، قسم مى‌خورم به روز قيامت.

وَ لَآ أُقۡسِمُ بِٱلنَّفۡسِ ٱللَّوَّامَةِ

و نه، قسم مى‌خورم به و جدان ملامتگر.

أَيَحۡسَبُ ٱلۡإِنسَٰنُ أَلَّن نَّجۡمَعَ عِظَامَهُۥ

آيا انسان مى‌پندارد كه هرگز استخوانهاى او را نتوانيم جمع كرد؟

بَلَىٰ قَٰدِرِينَ عَلَىٰٓ أَن نُّسَوِّيَ بَنَانَهُۥ

بلى جمع مى‌كنيم در حالى كه قادريم كه انگشتان او را بسازيم.

بَلۡ يُرِيدُ ٱلۡإِنسَٰنُ لِيَفۡجُرَ أَمَامَهُۥ

بلكه انسان مى‌خواهد در جلوش گناه كند.

يَسۡ‍َٔلُ أَيَّانَ يَوۡمُ ٱلۡقِيَٰمَةِ

مى‌پرسد روز قيامت كى خواهد بود.

فَإِذَا بَرِقَ ٱلۡبَصَرُ

چون چشم خيره شود.

وَ خَسَفَ ٱلۡقَمَرُ

و ماه بگيرد.

وَ جُمِعَ ٱلشَّمۡسُ وَ ٱلۡقَمَرُ

و آفتاب و ماه جمع شود.

يَقُولُ ٱلۡإِنسَٰنُ يَوۡمَئِذٍ أَيۡنَ ٱلۡمَفَرُّ

انسان آن روز مى‌گويد: فرارگاه كجاست؟

كَلَّا لَا وَزَرَ

نه، فرارگاهى نيست.

إِلَىٰ رَبِّكَ يَوۡمَئِذٍ ٱلۡمُسۡتَقَرُّ

محل استقرار در طرف پروردگار توست.

يُنَبَّؤُاْ ٱلۡإِنسَٰنُ يَوۡمَئِذِۢ بِمَا قَدَّمَ وَ أَخَّرَ

خبر داده شود انسان، در آن روز آنچه را كه از پيش فرستاده و يا آخر گذاشته است.