بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلۡفَجۡرِ

بنام خداى رحمان رحيم؛ قسم به صبح (درخشان).

وَ لَيَالٍ عَشۡرٖ

قسم به شبهاى ده‌گانه.

وَ ٱلشَّفۡعِ وَ ٱلۡوَتۡرِ

قسم به زوج و فرد.

وَ ٱلَّيۡلِ إِذَا يَسۡرِ

قسم به شب وقتى كه مى‌رود.

هَلۡ فِي ذَٰلِكَ قَسَمٞ لِّذِي حِجۡرٍ

آيا در اينها براى خردمند سوگندى هست؟

أَلَمۡ تَرَ كَيۡفَ فَعَلَ رَبُّكَ بِعَادٍ

آيا ندانستى كه پروردگارت به قوم عاد چه كرد؟

إِرَمَ ذَاتِ ٱلۡعِمَادِ

به شهر «ارم» كه كاخهاى مرتفع داشت؟

ٱلَّتِي لَمۡ يُخۡلَقۡ مِثۡلُهَا فِي ٱلۡبِلَٰدِ

شهرى كه نظير آن در سرزمينها به وجود نيامده بود؟

وَ ثَمُودَ ٱلَّذِينَ جَابُواْ ٱلصَّخۡرَ بِٱلۡوَادِ

و قوم ثمود كه سنگها را در دره قطع كردند؟

وَ فِرۡعَوۡنَ ذِي ٱلۡأَوۡتَادِ

و فرعون كه داراى وسائل حكومت بود؟

ٱلَّذِينَ طَغَوۡاْ فِي ٱلۡبِلَٰدِ

كسانى كه در شهرها طغيان كردند.

فَأَكۡثَرُواْ فِيهَا ٱلۡفَسَادَ

در آن شهرها تباهى زياد كردند

فَصَبَّ عَلَيۡهِمۡ رَبُّكَ سَوۡطَ عَذَابٍ

پروردگارت تازيانه عذاب را بر آنها فرو ريخت.

إِنَّ رَبَّكَ لَبِٱلۡمِرۡصَادِ

كه پروردگارت در كمين است‌

فَأَمَّا ٱلۡإِنسَٰنُ إِذَا مَا ٱبۡتَلَىٰهُ رَبُّهُۥ فَأَكۡرَمَهُۥ وَ نَعَّمَهُۥ فَيَقُولُ رَبِّيٓ أَكۡرَمَنِ

اما انسان، چون پروردگارش او را امتحان كند، اكرام نمايد و نعمتش دهد گويد پروردگار من مرا اكرام كرده است.

وَ أَمَّآ إِذَا مَا ٱبۡتَلَىٰهُ فَقَدَرَ عَلَيۡهِ رِزۡقَهُۥ فَيَقُولُ رَبِّيٓ أَهَٰنَنِ

و اما چون او را امتحان كند و روزى‌اش را بر او تنگ گيرد، پروردگارم مرا ذليل گردانيد.

كَلَّا بَل لَّا تُكۡرِمُونَ ٱلۡيَتِيمَ

نه، بلكه يتيم را اكرام نمى‌كنيد.

وَ لَا تَحَٰٓضُّونَ عَلَىٰ طَعَامِ ٱلۡمِسۡكِينِ

بر طعام مسكين يكديگر را تشويق نمى‌كنيد

وَ تَأۡكُلُونَ ٱلتُّرَاثَ أَكۡلٗا لَّمّٗا

ميراث را با حصه ديگران مى‌خوريد.

وَ تُحِبُّونَ ٱلۡمَالَ حُبّٗا جَمّٗا

مال را به طور افراط دوست مى‌داريد.

كَلَّآ إِذَا دُكَّتِ ٱلۡأَرۡضُ دَكّٗا دَكّٗا

نه، چون زمين به طور كامل كوبيده شود.

وَ جَآءَ رَبُّكَ وَ ٱلۡمَلَكُ صَفّٗا صَفّٗا

پروردگارت و ملائكه صف صف بيايند.

وَ جِاْيٓءَ يَوۡمَئِذِۢ بِجَهَنَّمَ يَوۡمَئِذٖ يَتَذَكَّرُ ٱلۡإِنسَٰنُ وَ أَنَّىٰ لَهُ ٱلذِّكۡرَىٰ

آن روز جهنم آورده شود، آن روز اين گونه انسان متذكر مى‌شود ولى تذكر چه فائده‌اى بر او دارد.

يَقُولُ يَٰلَيۡتَنِي قَدَّمۡتُ لِحَيَاتِي

گويد: اى كاش براى اين زندگيم چيزى از پيش مى‌فرستادم.

فَيَوۡمَئِذٖ لَّا يُعَذِّبُ عَذَابَهُۥٓ أَحَدٞ

آن روز كسى مانند خدا عذاب نمى‌كند.

وَ لَا يُوثِقُ وَثَاقَهُۥٓ أَحَدٞ

و كسى مانند خدا نمى‌بندد.

يَٰٓأَيَّتُهَا ٱلنَّفۡسُ ٱلۡمُطۡمَئِنَّةُ

اى نفس با اطمينان.

ٱرۡجِعِيٓ إِلَىٰ رَبِّكِ رَاضِيَةٗ مَّرۡضِيَّةٗ

بر گرد به سوى پروردگارت راضى و مرضى‌

فَٱدۡخُلِي فِي عِبَٰدِي

داخل شوميان بندگان من‌

وَ ٱدۡخُلِي جَنَّتِي

داخل شو به بهشت من.

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلضُّحَىٰ

بنام خداى رحمان رحيم؛ قسم به شعاع گسترده آفتاب‌

وَ ٱلَّيۡلِ إِذَا سَجَىٰ

قسم به شب وقتى كه آرام گيرد

مَا وَدَّعَكَ رَبُّكَ وَ مَا قَلَىٰ

پروردگارت تو را رها نكرده و دشمن نداشته است‌

وَ لَلۡأٓخِرَةُ خَيۡرٞ لَّكَ مِنَ ٱلۡأُولَىٰ

آخرت براى تو از دنيا بهتر است‌

وَ لَسَوۡفَ يُعۡطِيكَ رَبُّكَ فَتَرۡضَىٰٓ

به زودى خدايت پاداش مى‌دهد كه راضى شوى‌

أَلَمۡ يَجِدۡكَ يَتِيمٗا فَ‍َٔاوَىٰ

آيا تو را يتيم نيافت و پناه داد؟

وَ وَجَدَكَ ضَآلّٗا فَهَدَىٰ

تو را بيراه ديد و هدايت كرد

وَ وَجَدَكَ عَآئِلٗا فَأَغۡنَىٰ

و تو را فقير يافت و بى‌نياز كرد

فَأَمَّا ٱلۡيَتِيمَ فَلَا تَقۡهَرۡ

پس يتيم را مقهور نكن‌

وَ أَمَّا ٱلسَّآئِلَ فَلَا تَنۡهَرۡ

وسائل را با خشونت مران‌

وَ أَمَّا بِنِعۡمَةِ رَبِّكَ فَحَدِّثۡ

نعمت خدايت را بازگو كن‌

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ أَلَمۡ نَشۡرَحۡ لَكَ صَدۡرَكَ

بنام خداى رحمان رحيم؛ آيا براى تو شرح صدر نداديم؟

وَ وَضَعۡنَا عَنكَ وِزۡرَكَ

و بار سنگين تو را از برداشتيم‌

ٱلَّذِيٓ أَنقَضَ ظَهۡرَكَ

بارى كه بر پشتت سنگينى مى‌كرد

وَ رَفَعۡنَا لَكَ ذِكۡرَكَ

آوازه تو را بلند كرديم‌

فَإِنَّ مَعَ ٱلۡعُسۡرِ يُسۡرًا

حقا كه با سختى آسانيى هست.

إِنَّ مَعَ ٱلۡعُسۡرِ يُسۡرٗا

حقا كه با سختى آسانيى هست.

فَإِذَا فَرَغۡتَ فَٱنصَبۡ

چون از كارى فارغ شدى در كارى ديگر زحمت بكش.

وَ إِلَىٰ رَبِّكَ فَٱرۡغَب

و به پروردگارت رغبت كن.

بِّسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلتِّينِ وَ ٱلزَّيۡتُونِ

بنام خداى رحمان رحيم؛ قسم به انجير و قسم به زيتون‌

وَ طُورِ سِينِينَ

قسم به طور سينا

وَ هَٰذَا ٱلۡبَلَدِ ٱلۡأَمِينِ

قسم به اين سرزمين امن‌

لَقَدۡ خَلَقۡنَا ٱلۡإِنسَٰنَ فِيٓ أَحۡسَنِ تَقۡوِيمٖ

كه انسان را در بهترين اعتدال آفريديم‌

ثُمَّ رَدَدۡنَٰهُ أَسۡفَلَ سَٰفِلِينَ

سپس او را به پستترين پستها برگردانديم.

إِلَّا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَ عَمِلُواْ ٱلصَّٰلِحَٰتِ فَلَهُمۡ أَجۡرٌ غَيۡرُ مَمۡنُونٖ

مگر كسانى كه ايمان آورده و اعمال شايسته كرده‌اند كه آنها راست پاداشى پيوسته‌

فَمَا يُكَذِّبُكَ بَعۡدُ بِٱلدِّينِ

پس چه چيز به تكذيب جزا وادارت مى‌كند.

أَلَيۡسَ ٱللَّهُ بِأَحۡكَمِ ٱلۡحَٰكِمِينَ

آيا خدا بهترين داوران نيست.

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ ٱقۡرَأۡ بِٱسۡمِ رَبِّكَ ٱلَّذِي خَلَقَ

بنام خداى رحمان رحيم؛ بخوان قرآن را با شروع به نام پروردگارت كه آفريد

خَلَقَ ٱلۡإِنسَٰنَ مِنۡ عَلَقٍ

انسان را از خون بسته آفريد

ٱقۡرَأۡ وَ رَبُّكَ ٱلۡأَكۡرَمُ

بخوان قرآن را كه پروردگارت عطا كننده‌تر است‌

ٱلَّذِي عَلَّمَ بِٱلۡقَلَمِ

خدايى كه با قلم تعليم كرد.

عَلَّمَ ٱلۡإِنسَٰنَ مَا لَمۡ يَعۡلَمۡ

انسان را آنچه نمى‌دانست آموخت‌

كَلَّآ إِنَّ ٱلۡإِنسَٰنَ لَيَطۡغَىٰٓ

لكن انسان طغيان مى‌كند

أَن رَّءَاهُ ٱسۡتَغۡنَىٰٓ

زيرا كه خود را بى نياز مى‌پندارد

إِنَّ إِلَىٰ رَبِّكَ ٱلرُّجۡعَىٰٓ

حقا كه بازگشت به سوى پروردگار تو است‌

أَرَءَيۡتَ ٱلَّذِي يَنۡهَىٰ

خبر بده از كسى كه نهى مى‌كند (از نماز)

عَبۡدًا إِذَا صَلَّىٰٓ

بنده‌اى را وقتى كه نماز مى‌خواند

أَرَءَيۡتَ إِن كَانَ عَلَى ٱلۡهُدَىٰٓ

خبر بده: اگر آن بنده بر هدايت باشد

أَوۡ أَمَرَ بِٱلتَّقۡوَىٰٓ

يا امر به تقوى كند؟

أَرَءَيۡتَ إِن كَذَّبَ وَ تَوَلَّىٰٓ

خبر بده كه اگر نهى كننده حق را تكذيب و از آن رو گرداند

أَلَمۡ يَعۡلَم بِأَنَّ ٱللَّهَ يَرَىٰ

آيا ندانسته است كه خدا مى‌بيند.

كَلَّا لَئِن لَّمۡ يَنتَهِ لَنَسۡفَعَۢا بِٱلنَّاصِيَةِ

نه، اگر بس نكند حتما از پيشانى او مى‌گيريم.

نَاصِيَةٖ كَٰذِبَةٍ خَاطِئَةٖ

پيشانيى كه دروغگو و خطا كار است.

فَلۡيَدۡعُ نَادِيَهُۥ

پس (بيارى) بخواند اهل مجلس خود را

سَنَدۡعُ ٱلزَّبَانِيَةَ

مى‌خوانيم مأموران آتش را

كَلَّا لَا تُطِعۡهُ وَ ٱسۡجُدۡ وَ ٱقۡتَرِب

نه، از او اطاعت نكن. سجده كن و به خدا نزديك باش‌

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ إِذَا جَآءَ نَصۡرُ ٱللَّهِ وَ ٱلۡفَتۡحُ

بنام خداى رحمان رحيم؛ و چون ديدى كه مردم گروه گروه‌

وَ رَأَيۡتَ ٱلنَّاسَ يَدۡخُلُونَ فِي دِينِ ٱللَّهِ أَفۡوَاجٗا

به دين خدا داخل مى‌شوند

فَسَبِّحۡ بِحَمۡدِ رَبِّكَ وَ ٱسۡتَغۡفِرۡهُ إِنَّهُۥ كَانَ تَوَّابَۢا

پروردگارت را تسبيح گوى و حمد كن و از او مغفرت بخواه كه او بسيار توبه پذير است‌

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ قُلۡ هُوَ ٱللَّهُ أَحَدٌ

بنام خداى رحمان رحيم؛ بگو: خدا بى همتاست‌

ٱللَّهُ ٱلصَّمَدُ

خدا مقصود و ملجاء است‌

لَمۡ يَلِدۡ وَ لَمۡ يُولَدۡ

نزائيده و زائيده نشده است‌

وَ لَمۡ يَكُن لَّهُۥ كُفُوًا أَحَدُۢ

كسى و چيزى همتاى او نيست‌

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ قُلۡ أَعُوذُ بِرَبِّ ٱلۡفَلَقِ

بنام خداى رحمان رحيم؛ بگو پناه مى‌برم به پروردگار مخلوقات‌

مِن شَرِّ مَا خَلَقَ

از ضرر آنچه آفريده است‌

وَ مِن شَرِّ غَاسِقٍ إِذَا وَقَبَ

و از ضرر غاسق وقتى كه داخل شود

وَ مِن شَرِّ ٱلنَّفَّٰثَٰتِ فِي ٱلۡعُقَدِ

و از ضرر دمندگان در گره‌ها

وَ مِن شَرِّ حَاسِدٍ إِذَا حَسَدَ

و از ضرر حسود چون حسد كند

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ قُلۡ أَعُوذُ بِرَبِّ ٱلنَّاسِ

بنام خداى رحمان رحيم؛ بگو: پناه مى‌برم به پروردگار مردم‌

مَلِكِ ٱلنَّاسِ

حكمران مردم‌

إِلَٰهِ ٱلنَّاسِ

معبود مردم‌

مِن شَرِّ ٱلۡوَسۡوَاسِ ٱلۡخَنَّاسِ

از ضرر وسواس بسيار پنهان‌

ٱلَّذِي يُوَسۡوِسُ فِي صُدُورِ ٱلنَّاسِ

كه در سينه‌هاى مردم حركت مى‌كند

مِنَ ٱلۡجِنَّةِ وَ ٱلنَّاسِ

(وسواسى كه) از ناحيه جن و مردم است‌