بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ

بنام خداوند بخشاينده مهربان

وَ تَوَكَّلۡ عَلَى ٱلۡحَيِّ ٱلَّذِي لَا يَمُوتُ وَ سَبِّحۡ بِحَمۡدِهِۦ وَ كَفَىٰ بِهِۦ بِذُنُوبِ عِبَادِهِۦ خَبِيرًا

و توكل كن بر زنده‌اى كه نميرد و تسبيح كن به سپاسگزاريش و بس است او به گناهان بندگان خويش آگاه

ٱلَّذِي خَلَقَ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَ ٱلۡأَرۡضَ وَ مَا بَيۡنَهُمَا فِي سِتَّةِ أَيَّامٖ ثُمَّ ٱسۡتَوَىٰ عَلَى ٱلۡعَرۡشِ ٱلرَّحۡمَٰنُ فَسۡ‍َٔلۡ بِهِۦ خَبِيرٗا

آنكه آفريد آسمانها و زمين و آنچه ميان آنها است در شش روز سپس استوار شد بر عرش خداوند مهربان پس بپرس بدو آگهى را

وَ إِذَا قِيلَ لَهُمُ ٱسۡجُدُواْ لِلرَّحۡمَٰنِ قَالُواْ وَ مَا ٱلرَّحۡمَٰنُ أَنَسۡجُدُ لِمَا تَأۡمُرُنَا وَ زَادَهُمۡ نُفُورٗا

و هر گاه گفته شود بدينان سجده كنيد براى خداى مهربان گويند چيست خداى مهربان آيا سجده كنيم براى آنچه تو ما را فرمايى و بيفزايدشان رميدن

تَبَارَكَ ٱلَّذِي جَعَلَ فِي ٱلسَّمَآءِ بُرُوجٗا وَ جَعَلَ فِيهَا سِرَٰجٗا وَ قَمَرٗا مُّنِيرٗا

خجسته باد آنكه نهاد در آسمان برجهايى و نهاد در آن چراغى و ماهى تابان را

وَ هُوَ ٱلَّذِي جَعَلَ ٱلَّيۡلَ وَ ٱلنَّهَارَ خِلۡفَةٗ لِّمَنۡ أَرَادَ أَن يَذَّكَّرَ أَوۡ أَرَادَ شُكُورٗا

و او است آنكه گردانيد شب و روز را جايگزين همديگر براى آن كو بخواهد يادآور شود يا بخواهد سپاسگزارى را

وَ عِبَادُ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلَّذِينَ يَمۡشُونَ عَلَى ٱلۡأَرۡضِ هَوۡنٗا وَ إِذَا خَاطَبَهُمُ ٱلۡجَٰهِلُونَ قَالُواْ سَلَٰمٗا

و بندگان خداى مهربان آنانند كه مى‌روند بر زمين هموار و هر گاه سخن گويند با ايشان نادانان گويند سلامى

وَ ٱلَّذِينَ يَبِيتُونَ لِرَبِّهِمۡ سُجَّدٗا وَ قِيَٰمٗا

و آنان كه شب را به روز آرند براى پروردگار خويش سجده كنندگان و بپاايستادگان

وَ ٱلَّذِينَ يَقُولُونَ رَبَّنَا ٱصۡرِفۡ عَنَّا عَذَابَ جَهَنَّمَ إِنَّ عَذَابَهَا كَانَ غَرَامًا

و آنان كه گويند پروردگارا بگردان از ما عذاب دوزخ را كه عذاب آن است گيرنده

إِنَّهَا سَآءَتۡ مُسۡتَقَرّٗا وَ مُقَامٗا

همانا آن زشت است در آرامش و جايگاه

وَ ٱلَّذِينَ إِذَآ أَنفَقُواْ لَمۡ يُسۡرِفُواْ وَ لَمۡ يَقۡتُرُواْ وَ كَانَ بَيۡنَ ذَٰلِكَ قَوَامٗا

و آنان كه گاهى كه انفاق كنند نه فزون روند و نه سخت گيرند و باشند ميان اين اندازه‌اى

وَ ٱلَّذِينَ لَا يَدۡعُونَ مَعَ ٱللَّهِ إِلَٰهًا ءَاخَرَ وَ لَا يَقۡتُلُونَ ٱلنَّفۡسَ ٱلَّتِي حَرَّمَ ٱللَّهُ إِلَّا بِٱلۡحَقِّ وَ لَا يَزۡنُونَ وَ مَن يَفۡعَلۡ ذَٰلِكَ يَلۡقَ أَثَامٗا

و آنان كه نخوانند با خدا خدايى ديگر و نكشند تنى را كه حرام كرد خدا مگر به حق و زنا نكنند و آنكه بكندش بيابد كيفرى را

يُضَٰعَفۡ لَهُ ٱلۡعَذَابُ يَوۡمَ ٱلۡقِيَٰمَةِ وَ يَخۡلُدۡ فِيهِۦ مُهَانًا

افزوده شود برايش عذاب روز قيامت و جاودان ماند در آن سرافكنده

إِلَّا مَن تَابَ وَ ءَامَنَ وَ عَمِلَ عَمَلٗا صَٰلِحٗا فَأُوْلَٰٓئِكَ يُبَدِّلُ ٱللَّهُ سَيِّ‍َٔاتِهِمۡ حَسَنَٰتٖ وَ كَانَ ٱللَّهُ غَفُورٗا رَّحِيمٗا

مگر آن كو بازگردد و ايمان آرد و كردار شايسته كند پس آنان تبديل كند خدا بديهاشان را به خوبيها و بوده است خدا آمرزنده مهربان

وَ مَن تَابَ وَ عَمِلَ صَٰلِحٗا فَإِنَّهُۥ يَتُوبُ إِلَى ٱللَّهِ مَتَابٗا

و آنكه توبه كند و كردار نيك كند همانا بازگردد بسوى خدا بازگشتى

وَ ٱلَّذِينَ لَا يَشۡهَدُونَ ٱلزُّورَ وَ إِذَا مَرُّواْ بِٱللَّغۡوِ مَرُّواْ كِرَامٗا

و آنان كه گواه نشوند ناروا را و گاهى كه بگذرند به ياوه بگذرند بزرگواران

وَ ٱلَّذِينَ إِذَا ذُكِّرُواْ بِ‍َٔايَٰتِ رَبِّهِمۡ لَمۡ يَخِرُّواْ عَلَيۡهَا صُمّٗا وَ عُمۡيَانٗا

و آنان كه هر گاه يادآورى شوند به آيتهاى پروردگار خويش نيفتند بر آنها كران و كوران

وَ ٱلَّذِينَ يَقُولُونَ رَبَّنَا هَبۡ لَنَا مِنۡ أَزۡوَٰجِنَا وَ ذُرِّيَّٰتِنَا قُرَّةَ أَعۡيُنٖ وَ ٱجۡعَلۡنَا لِلۡمُتَّقِينَ إِمَامًا

و آنان كه گويند پروردگارا ببخش ما را از همسران ما و فرزندان ما روشنى چشم و بگردان ما را براى پرهيزكاران پيشوايى

أُوْلَٰٓئِكَ يُجۡزَوۡنَ ٱلۡغُرۡفَةَ بِمَا صَبَرُواْ وَ يُلَقَّوۡنَ فِيهَا تَحِيَّةٗ وَ سَلَٰمًا

آنان پاداش داده شوند جايگاه بلند را بدانچه شكيبا شدند و پيشكش شوند در آن بدرود و سلامى

خَٰلِدِينَ فِيهَا حَسُنَتۡ مُسۡتَقَرّٗا وَ مُقَامٗا

جاودانان در آن نكو آرامگاه و جايگاهى است

قُلۡ مَا يَعۡبَؤُاْ بِكُمۡ رَبِّي لَوۡلَا دُعَآؤُكُمۡ فَقَدۡ كَذَّبۡتُمۡ فَسَوۡفَ يَكُونُ لِزَامَۢا

بگو چه ارج نهد (پاك دارد) به شما پروردگار من اگر نبود دعاى شما همانا تكذيب گرديد پس زود است بشود لازم (گيرنده)

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ لَآ أُقۡسِمُ بِهَٰذَا ٱلۡبَلَدِ

بنام خداوند بخشاينده مهربان‌؛ سوگند نيارم بدين شهر

وَ أَنتَ حِلُّۢ بِهَٰذَا ٱلۡبَلَدِ

و تويى جاى گزين در اين شهر

وَ وَالِدٖ وَ مَا وَلَدَ

و پدرى و آنچه فرزند نهاد

لَقَدۡ خَلَقۡنَا ٱلۡإِنسَٰنَ فِي كَبَدٍ

كه آفريديم انسان را در رنج

أَيَحۡسَبُ أَن لَّن يَقۡدِرَ عَلَيۡهِ أَحَدٞ

آيا پندارد كه توانايى ندارد هرگز بر او كسى

يَقُولُ أَهۡلَكۡتُ مَالٗا لُّبَدًا

گويد تباه كردم مالى انبوه را

أَيَحۡسَبُ أَن لَّمۡ يَرَهُۥٓ أَحَدٌ

آيا پندارد كه نديدش كسى

أَلَمۡ نَجۡعَل لَّهُۥ عَيۡنَيۡنِ

آيا ننهاديم برايش ديدگانى

وَ لِسَانٗا وَ شَفَتَيۡنِ

و زبانى و لبانى

وَ هَدَيۡنَٰهُ ٱلنَّجۡدَيۡنِ

و رهبريش كرديم بدان دو پشته

فَلَا ٱقۡتَحَمَ ٱلۡعَقَبَةَ

پس برنيامد (يا نگذشت) بر آن پشته

وَ مَآ أَدۡرَىٰكَ مَا ٱلۡعَقَبَةُ

و چه دانستت چيست آن پشته

فَكُّ رَقَبَةٍ

آزادكردن يك بنده

أَوۡ إِطۡعَٰمٞ فِي يَوۡمٖ ذِي مَسۡغَبَةٖ

يا خورانيدنى در روز پريشانى (يا روزى دارنده گرسنگى)

يَتِيمٗا ذَا مَقۡرَبَةٍ

به يتيمى خويشاوند

أَوۡ مِسۡكِينٗا ذَا مَتۡرَبَةٖ

يا بينوايى خاكسار (يا نيازمند)

ثُمَّ كَانَ مِنَ ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَ تَوَاصَوۡاْ بِٱلصَّبۡرِ وَ تَوَاصَوۡاْ بِٱلۡمَرۡحَمَةِ

سپس گشت از آنان كه ايمان آوردند و سفارش كردند به شكيبايى و سفارش كردند به مهربانى كردن

أُوْلَٰٓئِكَ أَصۡحَٰبُ ٱلۡمَيۡمَنَةِ

آنانند ياران راست

وَ ٱلَّذِينَ كَفَرُواْ بِ‍َٔايَٰتِنَا هُمۡ أَصۡحَٰبُ ٱلۡمَشۡ‍َٔمَةِ

و آنان كه كفر ورزيدند به آيتهاى ما آنانند ياران چپ (يا شومى)

عَلَيۡهِمۡ نَارٞ مُّؤۡصَدَةُۢ

بر ايشان است آتش افروخته (يا انبوه يا پوشيده)

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلضُّحَىٰ

بنام خداوند بخشاينده مهربان‌؛ سوگند به چاشتگاه (يا روز)

وَ ٱلَّيۡلِ إِذَا سَجَىٰ

و به شب گاهى كه تيرگى افكند

مَا وَدَّعَكَ رَبُّكَ وَ مَا قَلَىٰ

بدرودت نگفت پروردگارت و نه خشمگين شد

وَ لَلۡأٓخِرَةُ خَيۡرٞ لَّكَ مِنَ ٱلۡأُولَىٰ

و همانا انجام بهتر است تو را از آغاز

وَ لَسَوۡفَ يُعۡطِيكَ رَبُّكَ فَتَرۡضَىٰٓ

و هر آينه زود است دهدت پروردگارت تا خشنود شوى

أَلَمۡ يَجِدۡكَ يَتِيمٗا فَ‍َٔاوَىٰ

آيا نيافتت يتيمى پس جاى داد

وَ وَجَدَكَ ضَآلّٗا فَهَدَىٰ

و يافتت سر به گمى پس رهبرى كرد

وَ وَجَدَكَ عَآئِلٗا فَأَغۡنَىٰ

و يافتت گرانبارى (عيالمند) پس بى‌نياز كرد

فَأَمَّا ٱلۡيَتِيمَ فَلَا تَقۡهَرۡ

اما يتيم را پس خشم نيار

وَ أَمَّا ٱلسَّآئِلَ فَلَا تَنۡهَرۡ

و اما دريوزه را پس نران (يا نهيب نزن)

وَ أَمَّا بِنِعۡمَةِ رَبِّكَ فَحَدِّثۡ

و اما به نعمت پروردگار خويش پس زبان گشاى