بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلضُّحَىٰ

بنام خداوند بخشاينده مهربان‌؛ سوگند به چاشتگاه (يا روز)

وَ ٱلَّيۡلِ إِذَا سَجَىٰ

و به شب گاهى كه تيرگى افكند

مَا وَدَّعَكَ رَبُّكَ وَ مَا قَلَىٰ

بدرودت نگفت پروردگارت و نه خشمگين شد

وَ لَلۡأٓخِرَةُ خَيۡرٞ لَّكَ مِنَ ٱلۡأُولَىٰ

و همانا انجام بهتر است تو را از آغاز

وَ لَسَوۡفَ يُعۡطِيكَ رَبُّكَ فَتَرۡضَىٰٓ

و هر آينه زود است دهدت پروردگارت تا خشنود شوى

أَلَمۡ يَجِدۡكَ يَتِيمٗا فَ‍َٔاوَىٰ

آيا نيافتت يتيمى پس جاى داد

وَ وَجَدَكَ ضَآلّٗا فَهَدَىٰ

و يافتت سر به گمى پس رهبرى كرد

وَ وَجَدَكَ عَآئِلٗا فَأَغۡنَىٰ

و يافتت گرانبارى (عيالمند) پس بى‌نياز كرد

فَأَمَّا ٱلۡيَتِيمَ فَلَا تَقۡهَرۡ

اما يتيم را پس خشم نيار

وَ أَمَّا ٱلسَّآئِلَ فَلَا تَنۡهَرۡ

و اما دريوزه را پس نران (يا نهيب نزن)

وَ أَمَّا بِنِعۡمَةِ رَبِّكَ فَحَدِّثۡ

و اما به نعمت پروردگار خويش پس زبان گشاى

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ أَلَمۡ نَشۡرَحۡ لَكَ صَدۡرَكَ

بنام خداوند بخشاينده مهربان‌؛ آيا فراخ نگردانيديم (گشاده نداشتيم) برايت سينه‌ات را

وَ وَضَعۡنَا عَنكَ وِزۡرَكَ

و نهاديم از تو بارت را

ٱلَّذِيٓ أَنقَضَ ظَهۡرَكَ

آن را كه بشكست پشتت را

وَ رَفَعۡنَا لَكَ ذِكۡرَكَ

و بلند ساختيم برايت نامت (يا سخنت) را

فَإِنَّ مَعَ ٱلۡعُسۡرِ يُسۡرًا

همانا با سختى است گشايشى

إِنَّ مَعَ ٱلۡعُسۡرِ يُسۡرٗا

همانا با سختى است گشايشى

فَإِذَا فَرَغۡتَ فَٱنصَبۡ

پس هر گاه كه فراغت يافتى بايست (بكوش)

وَ إِلَىٰ رَبِّكَ فَٱرۡغَب

و بسوى پروردگار خويش بگراى