کتابخانه روایات شیعه
الإنصاف في النص على الأئمة الإثني عشرعليهم السلام
حرف قاف
دويست و چهل و پنجم: و در كتاب نصوص از قاسم بن محمد از أبى امامة حديث كند كه گفت: رسول خدا صلّى اللَّه عليه و اله فرمود: امامان بعد از من دوازده نفرند كه همهشان از قريشند نه نفر آنها از صلب حسين و مهدى از ايشان است. 889
دويست و چهل و ششم: و در همان كتاب از قاسم بن سليمان از سلمان فارسى رضى اللَّه عنه
حديث كند كه گفت: رسول خدا صلّى اللَّه عليه و اله براى ما خطبه خوانده فرمود: مردم! من بزودى از نزد شما به سوى آخرت مىروم، و به شما در باره عترتم به نيكى سفارش مىكنم، و بترسيد از بدعتها زيرا هر بدعتى گمراهى است و هر گمراهى و اهل آن در آتش است. اى مردم! هر كه خورشيد را از دست دهد بايد به ماه چنگ زند و هر كه ماه را از دست دهد بايد به فرقدان چنگ زند، و هنگامى كه فرقدان را از دست داديد به ستارگان درخشان چنگ زنيد. به او عرض شد: اى رسول خدا خورشيد و ماه و فرقدان و ستارگان درخشان كيانند؟ فرمود: من خورشيد و على ماه است، پس آنگاه كه مرا نيافتيد پس از من به او چنگ زنيد، و اما فرقدان حسن و حسين هستند، پس آن گاه كه ماه را نيافتيد به آن دو متمسّك شويد، و اما ستارگان درخشان؛ پس ايشان امامان نهگانه از صلب حسين عليه السّلام هستند و نهمىشان مهدى آنها است، سپس فرمود: ايشان اوصيا و جانشينان و امامان نيكوكار بعد از من هستند، به شماره سبطهاى يعقوب و حواريين عيسى. عرض كردم:
اى رسول خدا نامشان را براى من بيان فرما. فرمود: اولى آنها و آقايشان على بن ابى طالب و پس
از او دو سبط من و بعد از ايشان على بن الحسين زين العابدين، و پس از او محمد بن على شكافنده علم پيغمبران و صادق جعفر بن محمد و فرزندش كاظم همنام موسى بن عمران، و آنكه در زمين غربت كشته شود على فرزند او، سپس فرزند او محمد، و دو راستگو على و حسن و حجت قائم كه در حال نهان بودن انتظارش را دارند، ايشانند عترت من از گوشت و خون من كه علمشان علم من و حكمشان حكم من است، هر كه مرا در باره ايشان بيازارد خداوند شفاعتم را به آن كس نرساند. 890
دويست و چهل و هفتم: و در همان كتاب از قاسم بن حسان از جابر بن عبد اللَّه انصارى حديث كند كه گفت: رسول خدا صلّى اللَّه عليه و اله در مرضى بود كه به آن از دنيا رفت و فاطمه بالاى سرش
نشسته و گريه مىكرد تا اين كه صداى گريهاش بلند شد. پس آن حضرت چشم به او دوخته فرمود: اى حبيبه من فاطمه چه چيز تو را گريان كرده؟ عرض كرد: از ضايع شدن (حقم) پس از شما ترسناكم.
فرمود: حبيبه من گريه مكن زيرا ما خاندانى هستيم كه خداوند هفت خصلت به ما عطا كرده و به احدى پيش از ما نداده و به احدى بعد از ما ندهد، من خاتم پيغمبران و محبوبترين خلق نزد خداى عز و جل و پدر تو مىباشم، و وصىّ من بهترين اوصياء و محبوبترين ايشان نزد خدا است و شوهر تو است، و شهيد ما بهترين شهداء و محبوبترين آنان نزد خدا است و او عموى تو (حمزه) است، و از ما است كسى كه دو بال دارد و با آن دو با فرشتگان در بهشت پرواز كند و او پسر عمويت (جعفر) است، و از ما است دو سبط اين امّت و آن دو پسرانت حسن و حسين هستند؛ و بزودى خداوند از صلب حسين نه تن امامان امين و معصوم را بيرون آورد، و از ما است مهدى اين امّت كه چون دنيا دچار هرج و مرج شود و فتنهها ظاهر گردد و راهها بريده شود و مردم همديگر را غارت كنند نه بزرگ بر كوچك رحم كند و نه كوچك احترام بزرگ را نگه دارد، در آن هنگام خداى عز و جل مهدى ما نهمين فرزند حسين را
برانگيزد، بناهاى محكم و قلعههاى گمراهى را فتح كند، به دين (خدا) در آخر الزمان قيام كند و زمين را پر از عدل كند چنانچه پر از ستم شده باشد، اى فاطمه گريه مكن و محزون مباش زيرا خداوند به تو رحيمتر و مهربانتر از من است، و اين بخاطر جايگاه تو است نزد من و آن جايى كه در قلب من دارى، و خداوند تو را به شريفترين خاندان من در حسب، و گرامىترينشان در منصب، و مهربانترين ايشان به رعيت، و عادلترينشان در مساوات، و بيناترين ايشان در قضاوت تزويج كرد،
و من از خداى خود خواستهام كه تو اولين نفر از خاندان من باشى كه به من ملحق شوى، آگاه باش كه تو پاره تن منى و هر كه تو را بيازارد مرا آزرده است، جابر گويد: همين كه رسول خدا صلّى اللَّه عليه و اله از دنيا رفت و فاطمه مريض شد، دو نفر از صحابه بر او وارد شدند و به او عرض كردند: اى فاطمه دختر پيغمبر، حال شما چگونه است؟ فرمود: مرا تصديق كنيد كه آيا از پيغمبر صلّى اللَّه عليه و اله شنيديد كه مىفرمود: فاطمه پاره تن من است هر كه او را بيازارد به تحقيق مرا آزرده است؟ گفتند: آرى اين را از آن حضرت شنيديم، پس فاطمه دستهايش را به جانب آسمان بلند كرد و گفت: پروردگارا تو را گواه مىگيرم كه اين دو مرا آزرده و حقّم را غصب كردند، سپس رو
از ايشان گرداند و ديگر با آن دو حرف نزد، و بعد از پدرش هفتاد و پنج روز، و بعضى گفتهاند چهل روز، و بعضى گويند شش ماه زنده بود تا خداوند او را به پدر بزرگوارش ملحق فرمود. 891
دويست و چهل و هشتم: و در همان كتاب از قاسم بن حسان از زيد بن ثابت حديث كند كه گفت: حسن و حسين مريض شدند و رسول خدا صلّى اللَّه عليه و اله از آن دو عيادت فرمود، پس آن دو را بغل كرده و بوسيد سپس دست به جانب آسمان بلند كرده فرمود: اى پروردگار آسمانهاى هفتگانه و آنچه بر آن سايه افكنده و اى خداى بادها و آنچه به آن بيافريند، و اى آفريننده و تربيتكننده هر چيز، تويى آغاز و چيزى پيش از تو نيست، و تويى باطن و چيزى پس از تو نيست، و اى پروردگار جبرئيل و ميكائيل و اسرافيل، و اى خداى ابراهيم و اسحاق و يعقوب، از تو مىخواهم كه بر اين دو فرزندم به عافيت خود منّت نهى، و آن دو را در زير كتف حفظ خود قرار دهى، و اين كسالت و
بدحالى را به رحمت خود از ايشان دور سازى. سپس دست بر شانه حسن نهاده فرمود: تو امام و پسر ولى خدايى، پس از آن دست بر شانه حسين گذارده فرمود: تو امام و پدر امامانى، نه تن از صلب تو امامان نيكوكارند، و نهمى قائم آنها است، هر كه به شما و به امامان از نژاد شما چنگ زند روز قيامت با ما است، و در درجات ما با ما خواهد بود، (زيد بن ثابت) گويد: پس به دعاى رسول خدا صلّى اللَّه عليه و اله كسالتشان برطرف شد. 892