کتابخانه تفاسیر

فَاصْبِرْ پس صبر كن اى محمد صلّى اللّه عليه و سلّم بر آزار كفار إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ‏ به درستى كه وعده خداى تعالى به نصرت انبياء عليهم السلام و هلاكت اعداء حَقٌ‏ راست و درست است و خلاف بدان راه نيابد و استشهاد كن بحال موسى ع و فرعون‏ وَ اسْتَغْفِرْ و طلب آمرزش نماى‏ لِذَنْبِكَ‏ براى تدارك آنچه واقع شده باشد از ترك اولى در وسيط آورده كه مقصود ازين امر آن است كه تا حضرت رسالت‏پناه صلّى اللّه عليه و سلّم تعبد نمايد خداى را باستغفار جهت مزيد درجه و تا سنتى شود بعد از او مر امت را و حضرت رسالت‏پناه صلّى اللّه عليه و سلّم هفتاد بار يا بيشتر هر روز استغفار مى‏فرمودند كه انى لاستغفر اللّه فى كل يوم سبعين مرة و در تبيان فرموده كه معنى آن است كه آمرزش طلب مر گناه امت را كه بحضرت تو اميدواراند نظم‏

گر لب گشائى از نكوئى‏

حرفى ز براى ما بگوى‏

يعنى كه به عذرخواهى ما

از حالت پرگناهى ما نزديك خدا كنى شفاعت‏

ما را برهانى از شناعت‏

وَ سَبِّحْ‏ و تسبيح گوئى‏ بِحَمْدِ رَبِّكَ‏ پيوسته به ستايش پروردگار خود بِالْعَشِيِّ وَ الْإِبْكارِ شبانگاه و بامداد يعنى بگوى سبحان اللّه و بحمده آورده‏اند كه كفّار در باب نزول قرآن و بعث مجادله مى‏كردند كه قرآن سخن خداى نيست و بعث محال است حق سبحانه و تعالى اين آيت فرستاد كه‏ إِنَّ الَّذِينَ يُجادِلُونَ‏ به درستى آنان كه جدال مى‏كنند فِي آياتِ اللَّهِ‏ در بطلان آيتهاى خداى تعالى و در دفع آن كوشند بِغَيْرِ سُلْطانٍ أَتاهُمْ‏ بى‏حجتى كه آمده باشد ايشان را از آسمان يا دليلى كه داشته باشند از ادله عقليه‏ إِنْ فِي صُدُورِهِمْ‏ نيست در سينهاى ايشان‏ إِلَّا كِبْرٌ مگر سركشى از سخن حق يا ارادت سرورى يا حكومت يا غبطتى موهوم كه‏ ما هُمْ‏ نيستند ايشان هرگز بِبالِغِيهِ‏ رسنده بدان‏ فَاسْتَعِذْ بِاللَّهِ‏ پس پناه گير به خداى از شر ايشان‏ إِنَّهُ هُوَ السَّمِيعُ‏ به درستى كه او شنوا است مرا قول ايشان را الْبَصِيرُ بينا است بافعال ايشان‏ لَخَلْقُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ‏ هر آئينه آفريدن آسمان و زمين‏ أَكْبَرُ بزرگتر است نزد شما مِنْ خَلْقِ النَّاسِ‏ از آفريدن آدميان پس آنكه قادر باشد بر خلق ارض و سما با وجود عظمت و بسطت آن اولا بى‏اصلى و ماده هر آئينه قادر باشد بر خلق انسان ثانيا از اصلى و ماده‏ وَ لكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ‏ و ليكن بيشتر مردمان‏ لا يَعْلَمُونَ‏ نمى‏دانند كه اين آفريدن آسان‏تر است بقول بعضى مفسران جدال‏كنندگان يهود بودند كه حضرت پيغمبر صلّى اللّه عليه و سلم را گفتند كه تو صاحب ما نيستى بلكه او ابو يوسف بن مسيح است يعنى دجال كه سلطنت او ببر و بحر فرارسد و جويهاى آب به او روان شوند و بادشاهى بما بازگردد و او آيتى است از آيتهاى خداى تعالى اين آيت نازل گردانيد كه‏ إِنَّ الَّذِينَ يُجادِلُونَ‏ آنان كه منازعت كنند در دجّال و او را آيت‏الله مى‏دانند در دلهاى ايشان كبر است يعنى هواى حكومت و سلطنت كه بدان نخواهند رسيد پس تو پناه گير به خداى از شر فتنه دجال و ديگرى گفتند جثه او اعظم است از جثّه آدميان حق سبحانه و تعالى فرمود كه آفريدن ارض و سما از آفريدن او بزرگتر است و بيشتر مردمان نمى‏دانند كه دجّال يكى است از مخلوقات من ببايد دانست كه او آدمى است از آدميان ديگر به قد بلند و جثه او بزرگتر است و يك چشم است كه ظهور او يكى از علامات قيامت خواهد بود و پيغمبر صلّى اللّه عليه و سلّم امارت ظهور وى بيان كرده است كه به مردم بسه سال پيش از ظهور وى بقحط و غلا مبتلا شوند سال اوّل آسمان از آنچه باريدى ثلثى بازگيرد و زمين از آنچه روئيدى ثلثى نگاه دارد سال دوم ثلاثين بازگيرند سال سوم نه از آسمان باران آيد و نه از زمين گياه روئيد پس دجّال بيرون آيد و با وى سحر و تمويه بسيار باشد و بيشتر خلق متابعت وى كنند الا من اعتصم باللّه و با وى بهشتى و دوزخى باشد.

و ديوان همراه دارد كه متمثل شوند بصورت آدميان پس يكى را گويد كه پدر و مادر ترا زنده كنم اقرار كنى به ربوبيت من گويد آرى فى الحال ديوان بصورت والدين او متشكل شوند و او را بگويند اى فرزند متابعت او كن كه آفريدگار تست القصه همه شهرها را بگيرد الا مكّه و مدينه كه آن را ملائكه پاسبانى كنند و چون كار بر مؤمنان به تنگ آيد حق سبحانه عيسى را على نبينا و عليه الصلاة و السلام از آسمان فرستد تا دجّال را بكشد و لشكر او كه اغلب يهود باشند به تمامى مستاصل گردند و شمه از نزول عيسى عليه السلام در سوره زخرف مذكور خواهد شد ان‏شاءالله العزيز الحفيظ.

مواهب عليه، ص: 1061

وَ ما يَسْتَوِي الْأَعْمى‏ وَ الْبَصِيرُ و مساوى نيستند نابينا و بينا يعنى غافل و عاقل يا جاهل و عالم‏ وَ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ‏ و يكسان نباشند آنان كه گرويده‏اند و عملهاى شايسته كرده‏اند وَ لَا الْمُسِي‏ءُ و نه بدكار يعنى كافر مراد آن است كه چنانچه اعمى و بصير مساوى نيستند در دنيا مؤمن و كافر مساوى نباشند روز قيامت يكى ساكن درجات بود يكى مقيم دركات‏ قَلِيلًا ما تَتَذَكَّرُونَ‏ اندكى پند مى‏پذيريد و چون ثابت شد كه محسن و مسى برابر نيستند در ثواب و عقاب و دنيا دار تكليف است نه دار جزا پس لا بد است از سراى ديگر كه در ان پاداش يابند و آن در قيامت خواهد بود إِنَّ السَّاعَةَ به درستى كه ساعت قيامت‏ لَآتِيَةٌ هر آئينه آينده است‏ لا رَيْبَ فِيها شك نيست در آمدن آن چه تمام رسل بوقوع آن وعده داده‏اند وَ لكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ‏ و ليكن بيشتر آدميان‏ لا يُؤْمِنُونَ‏ نمى‏گروند به قيامت و تصديق نمى‏كنند از قصور نظر و الفت با محسوسات‏ وَ قالَ رَبُّكُمُ‏ و گفت پروردگار شما ادْعُونِي‏ بخوانيد مرا أَسْتَجِبْ لَكُمْ‏ تا اجابت كنم از براى شما معنى اجابت آنكه مرا پرستيد تا ثواب دهم شما را اغلب علماء دعا را فرود آورده‏اند بر عبادت و مؤيد اين است كه خداى مى‏فرمايد إِنَّ الَّذِينَ يَسْتَكْبِرُونَ‏ به درستى آنان كه سركشى مى‏نمايند عَنْ عِبادَتِي‏ از پرستش من‏ سَيَدْخُلُونَ جَهَنَّمَ‏ زود باشد كه درآورده شوند به دوزخ و حفص رح بصيغه معلوم خواند يعنى به دوزخ درآيند داخِرِينَ‏ بيچارگان و خوارشدگان و گويند دعا بمعنى استغاثه است يعنى فرياد خواهيد بمن بوقت درماندگى تا شما را به فرياد رسم و بقول جمعى مراد از دعا سؤال است يعنى بخواهيد تا بدهم كه خزائن رحمت من مالامال است و كرم من بخشنده آمال، كدام گدائى دست نياز پيش آورده كه نقد مراد بر كف اميدش ننهادم و كدام محتاج زبان سؤال گشاده كه رقعه حاجتش بتوقيع اجابت موشح نساختم بيت‏

بر آستان ارادت كه سر نهاد شبى‏

كه لطف دوست به رويش هزار در نكشاد

و گفته‏اند كه دعا بمعنى ثنا است و استجابت بمعنى قبول يعنى مرا ستايش كنيد تا به فضل كامل خود ثناى ناقص شما را قبول كنم يا مراد از دعا توبه است چه تائب خدا را مى‏خواند بوقت رجوع با او و از اجابت پذيرفتن توبه باشد يعنى توبه كنيد تا بپذيرم بيت‏

گر توبه كنى پذيرم از روى كرم‏

وانگه ز سر جريمه‏ات درگذرم .

مواهب عليه، ص: 1062

اللَّهُ الَّذِي جَعَلَ‏ خداى بحق آن است كه بيافريد لَكُمُ اللَّيْلَ‏ براى شما شب را تيره و بمزاج بارد لِتَسْكُنُوا تا ساكن شويد فِيهِ‏ درو بجهت ضعف حركات و سكون حواس‏ وَ النَّهارَ و بيافريد روز را مُبْصِراً روشن‏كننده و بمزاج حار تا ببينيد چيزها را و حركات شما در اكتساب معاش قوى شود إِنَّ اللَّهَ‏ به درستى كه خداى تعالى‏ لَذُو فَضْلٍ‏ هر آئينه خداوند بخشش بزرگ است و بسيار عَلَى النَّاسِ‏ بر آدميان به آفرين ليل و نهار يا بخلق و رزق يا بترتيب امورى كه قوام مصالح ايشان در نفس و مال بدان است‏ وَ لكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ‏ و ليكن بيشتر مردمان‏ لا يَشْكُرُونَ‏ سپاس‏دارى نمى‏كنند ذلِكُمُ اللَّهُ‏ آنكه اين كارها كند خداى است‏ رَبُّكُمْ‏ پروردگار شما خالِقُ كُلِّ شَيْ‏ءٍ آفريننده همه چيزها لا إِلهَ إِلَّا هُوَ نيست هيچ معبودى سزاوار مگر او فَأَنَّى تُؤْفَكُونَ‏ پس چگونه و بچه وجه گردانيده مى‏شويد از عبادت او به عبادت غير او كَذلِكَ‏ همچنان‏كه بگردانيده شد اين قوم‏ يُؤْفَكُ الَّذِينَ‏ بگردانيده مى‏شوند آنان كه‏ كانُوا هستند كه از روى عناد بِآياتِ اللَّهِ يَجْحَدُونَ‏ آيتهاى خداى تعالى را انكار مى‏كنند و از پذيرفتن آن ابا مى‏نمايند و بازمى‏ايستند اللَّهُ الَّذِي جَعَلَ‏ خداى تعالى آن كسى است كه بساخت‏ لَكُمُ الْأَرْضَ‏ براى شما زمين را قَراراً موضع قرار و آرام تا بروى مى‏رويد و مى‏نشينيد وَ السَّماءَ بِناءً و گردانيده آسمان را بناى برافراشته‏ وَ صَوَّرَكُمْ‏ و بنگاشت شما را اى آدميان‏ فَأَحْسَنَ صُوَرَكُمْ‏ پس نيكو ساخت صورتهاى شما را يعنى قامتهاى شما راست كرد و رويهاى شما را پاكيزه و اعضاى شما را متناسب آفريد وَ رَزَقَكُمْ‏ و روزى داد شما را مِنَ الطَّيِّباتِ‏ از پاكيزه‏ها يعنى ماكولات لذيذ و متميز گردانيد روزى شما را از روزى حيوانات در بحر الحقائق فرموده كه حسن صورت انسانى در ان است كه او مرآت جهان‏نما است همه حقايق علوى و سفلى را و مجموع دقائق صورى و معنوى را جامع است و انوار معرفت ذات و آثار شناخت صفات از آئينه حقيقت جامعه وى لائح رباعى‏

اين صورت تو آئينه سرّ وجود

روشن ز رخت پرتو انوار شهود

مجموعه هر دو كونى كس چون نيست‏

در مملكت صورت و معنى موجود

ذلِكُمُ اللَّهُ‏ آنكه چنين تصوير كرد خداى است‏ رَبُّكُمْ‏ آفريدگار شما فَتَبارَكَ اللَّهُ‏ پس برتر است خداى و بزرگوارتر رَبُّ الْعالَمِينَ‏ پرورنده عالمان از جن و انس و جز آن.

مواهب عليه، ص: 1063

هُوَ الْحَيُ‏ اوست زنده يعنى متفرد بحيات ازلى‏ لا إِلهَ إِلَّا هُوَ نيست هيچ معبودى كه سزاى عبادت بود مگر او فَادْعُوهُ‏ پس بخوانيد او را مُخْلِصِينَ‏ در حالتى كه پاك‏سازندگان باشيد لَهُ الدِّينَ‏ براى او دين خود را از شرك يا طاعت خود را از ريا بگوئيد الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِينَ‏ همه سپاسها و ستايشها مر خداى راست كه پروردگار عالميان است‏ قُلْ‏ بگو اى محمد ص اين مشركان را كه مى‏گويند بدين آبا و اجداد خود متديّن شو إِنِّي نُهِيتُ‏ به درستى كه من نهى كرده شده‏ام‏ أَنْ أَعْبُدَ الَّذِينَ تَدْعُونَ‏ از آنكه بپرستم آنان را كه پرستيد شما مِنْ دُونِ اللَّهِ‏ بجز خداى تعالى‏ لَمَّا جاءَنِي الْبَيِّناتُ‏ آن هنگام كه آمده است بمن حجج و آيات‏ مِنْ رَبِّي‏ از پروردگار من‏ وَ أُمِرْتُ‏ و مأمور شده‏ام‏ أَنْ أُسْلِمَ‏ به‏آنكه گردن نهم و انقياد كنم‏ لِرَبِّ الْعالَمِينَ‏ مر آفريدگار جهانيان را هُوَ الَّذِي‏ آن كسى هست كه‏ خَلَقَكُمْ‏ بيافريد پدر شما را آدم عليه السلام‏ مِنْ تُرابٍ‏ از خاك‏ ثُمَّ مِنْ نُطْفَةٍ پس شما را اى فرزندان وى بيرون آورد از آب منى‏ ثُمَّ مِنْ عَلَقَةٍ پس از علقه كه منى بعد از چهل روز بدان شكل برمى‏آيد ثُمَّ يُخْرِجُكُمْ‏ پس بيرون آورد هر يكى را از شما از رحم مادر طِفْلًا كودك‏ ثُمَّ لِتَبْلُغُوا پس بازميدارد شما را تا برسيد أَشُدَّكُمْ‏ به‏غايت قوّت خود كه منتهاى شباب است‏ ثُمَ‏ پس ازين درجه بالا مى‏برد لِتَكُونُوا شُيُوخاً تا گرديد پيران‏ وَ مِنْكُمْ مَنْ يُتَوَفَّى‏ و از شما كس باشد كه بميرانيده مى‏شود مِنْ قَبْلُ‏ پيش از بلوغ يا قبل از شيخوخت‏ وَ لِتَبْلُغُوا و بقا مى‏دهد شما را تا برسيد أَجَلًا مُسَمًّى‏ مدتى نام برده شده كه وقت موت است‏ وَ لَعَلَّكُمْ تَعْقِلُونَ‏ و شايد كه شما تعقل كنيد در آفرينش خود انتقال از درجه به درجه‏ هُوَ الَّذِي يُحْيِي وَ يُمِيتُ‏ اوست آنكه زنده مى‏گرداند و بميراند فَإِذا قَضى‏ أَمْراً پس چون خواهد و حكم كند كارى را فَإِنَّما يَقُولُ لَهُ‏ پس جز اين نيست كه گويد مر او را كُنْ فَيَكُونُ‏ بباش پس بباشد بى‏مدتى و مهلتى يعنى تكوين او را احتياج به آلتى و عدّتى و فرصتى و كلفتى نيست نظم‏

فعل او زانكه عيب و علّت نيست‏

متوقف به هيچ آلت نيست‏

از خم زلف كاف و طره نون‏

هر زمان شكلى آورد و بيرون .

مواهب عليه، ص: 1064

أَ لَمْ تَرَ آيا نمى‏نگرى و نديدى‏ إِلَى الَّذِينَ‏ بسوى آنان كه‏ يُجادِلُونَ‏ جدال و نزاع مى‏كنند فِي آياتِ اللَّهِ‏ در آيتهاى خداى تعالى يعنى حجج قرآن را منكراند أَنَّى يُصْرَفُونَ‏ چگونه و چون برگردانيده مى‏شوند از تصديق بدان‏ الَّذِينَ كَذَّبُوا مجادلان آنان‏اند كه تكذيب كردند و نگرويدند- بِالْكِتابِ‏ بقرآن يا بجنس كتب آسمانى‏ وَ بِما أَرْسَلْنا و به‏آنچه فرستاديم‏ بِهِ رُسُلَنا به آن چيز پيغمبران خود را از حكام و شرايع‏ فَسَوْفَ يَعْلَمُونَ‏ پس زود باشد كه بدانند وخامت عاقبت تكذيب و انكار إِذِ الْأَغْلالُ‏ آنگاه كه غلهاى آتشين باشند فِي أَعْناقِهِمْ‏ در گردنهاى ايشان‏ وَ السَّلاسِلُ‏ و زنجيرها نيز در ان بود يُسْحَبُونَ‏ كشيده مى‏شوند بر روى بدان زنجيرها تا افگند ايشان را فِي الْحَمِيمِ‏ در آب جوشان كه در نهايت حرارت بود ثُمَّ فِي النَّارِ پس از ان در آتش‏ يُسْجَرُونَ‏ سوخته و بريان سازند ايشان را يعنى بانواع عذاب از آتش و آب معذّب گردند ثُمَّ قِيلَ لَهُمْ‏ پس گويند مر ايشان را أَيْنَ ما كُنْتُمْ تُشْرِكُونَ‏ كجااند آنان كه بوديد شما كه انبازان مى‏گرفتيد ايشان را مِنْ دُونِ اللَّهِ‏ از فرود خداى تعالى‏ قالُوا گويند دوزخيان كه آن مشركان‏ ضَلُّوا عَنَّا گم شدند از ما و نمى‏يابيم ايشان را و ما به ايشان توقع امداد داشتيم اما ايشان ما را در بلا بگذاشتند بَلْ لَمْ نَكُنْ نَدْعُوا بلكه نبوديم كه خوانده باشيم‏ مِنْ قَبْلُ‏ پيش ازين در دنيا شَيْئاً چيزى را كه بدان اعتبارى باشد يعنى بر ما روشن شد كه پنداشت ما چيزى نبود كَذلِكَ‏ همچنان‏كه مجادلان را فروگذاشت‏ يُضِلُّ اللَّهُ الْكافِرِينَ‏ گمراه فرومى‏گذارد خداى تعالى كافران را تا راه نمى‏برند به چيزى كه ازو منتفع شوند در آخرت پس ايشان را گويند ذلِكُمْ‏ اين خذلان شما امروز در عقبى‏ بِما كُنْتُمْ تَفْرَحُونَ‏ بسبب آنست كه بوديد شما كه شادى مى‏كرد و فرحان مى‏بوديد فِي الْأَرْضِ‏ در زمين يعنى در دنيا بِغَيْرِ الْحَقِ‏ به چيزى كه حق نبود يعنى شرك و طغيان‏ وَ بِما كُنْتُمْ تَمْرَحُونَ‏ و بجهت آنكه بوديد شما كه باز مى‏نازيديد به خود و بتكبر مى‏خراميديد.

مواهب عليه، ص: 1065

ادْخُلُوا درآييد أَبْوابَ جَهَنَّمَ‏ بدرهاى هفتگانه دوزخ كه براى شما بخش كرده شده است يعنى هر طايفه بدركه درآييد خالِدِينَ فِيها جاويدماندگان در ان‏ فَبِئْسَ مَثْوَى الْمُتَكَبِّرِينَ‏ پس بد آرامگاهى است متكبران را دوزخ‏ فَاصْبِرْ پس شكيبائى كن اى محمد بر ايذاى قوم‏ إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌ‏ به درستى كه وعده خداى تعالى به نصرت اوليا و هلاكت اعداء درست و راست است و بى‏شك واقع خواهد شد فَإِمَّا نُرِيَنَّكَ‏ پس اگر بنمائيم به تو بَعْضَ الَّذِي‏ برخى آنچه‏ نَعِدُهُمْ‏ وعده داده‏ايم ايشان را از قتل و اسر خود آن است‏ أَوْ نَتَوَفَّيَنَّكَ‏ يا اگر بميرانيم ترا پيش از ظهور آن عذاب‏ فَإِلَيْنا يُرْجَعُونَ‏ پس بسوى ما بازگردانيده خواهند شد روز قيامت و جزاى خود خواهند يافت يعنى به‏هيچ‏وجه ايشان را فرونخواهيم‏گذاشت و حق سبحانه در دنيا بعضى از عذاب كفّار را بحضرت سيّد ابرار صلى اللّه عليه و سلّم نمود از قتل و اسر و قحط و جز آن و باقى عقوبات ايشان را در عقبى خواهد نمود بيت‏

دوستان اندر دو عالم شاد و خرّم مى‏زيند

دشمنان در محنت و غم اين سرا و آن سرا

آورده‏اند كه كفّار مكّه از روى جدال اقتراح آيات متكاثره مى‏كردند چنانچه تفجير عيون و اظهار بساتين و صعود بر آسمان بحضور ايشان بر وجهى كه در سوره بنى اسرائيل گذشت حق سبحانه آيت فرستاد كه‏ وَ لَقَدْ أَرْسَلْنا رُسُلًا و به تحقيق كه فرستاديم ما پيغمبران را مِنْ قَبْلِكَ‏ پيش از تو مِنْهُمْ‏ بعضى از ايشان‏ مَنْ قَصَصْنا عَلَيْكَ‏ آنهااند كه خوانده‏ايم قصهاى ايشان بر تو كه آن بست و نه پيغمبراند وَ مِنْهُمْ مَنْ لَمْ نَقْصُصْ‏ و بعضى از ايشان آنانند كه قصّه ايشان نخوانده‏ايم‏ عَلَيْكَ‏ بر تو امّا نام ايشان دانسته چون اليسع و غير او و بعضى آنست كه نه نام ايشان دانسته و نه قصّه ايشان شنيده جمعى بر آن‏اند كه مجموعه انبياء ع هشت هزار بوده‏اند چهار هزار از بنى اسرائيل و چهار هزار از ساير خلق و مشهور آنست كه صد و بست و چهار هزار و چند بودند و در ايمان بر ايشان تفصيل و تعديد و عدد و معرفت ايشان بانساب و أسامى شرط نيست‏ وَ ما كانَ لِرَسُولٍ‏ و نبود هيچ پيغمبرى را و نتوانست‏ أَنْ يَأْتِيَ بِآيَةٍ آنكه بيارد معجزه كه نشانه نبوت او باشد إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ‏ مگر به دستورى خدائى و حكم و فرمان او يعنى شما از پيغمبر من اقتراح معجزات مى‏كنيد و او مستقل نيست در نمودن آن بى‏امر من و من حكمت در عدم وقوع آن مى‏بينم‏ فَإِذا جاءَ أَمْرُ اللَّهِ‏ پس چون بيايد فرمان خدا بعذاب مقترحان معجزات بعد از وضوح آيات‏ قُضِيَ‏ حكم كرده شود بِالْحَقِ‏ به راستى يعنى مشرك مبطل معذب گردد و مؤمن محق نجات يابد وَ خَسِرَ و زيان كنند هُنالِكَ الْمُبْطِلُونَ‏ آنجا ناراستان و معاندان كه بعد از ديدن معجزه كه دلالت بر نبوت مى‏كند ديگر معجزه مى‏طلبند.

مواهب عليه، ص: 1066

صفحه بعد