کتابخانه روایات شیعه
الجواهر السنية في الأحاديث القدسية (كليات حديث قدسى)
نسبت به ساير انبياء برترى دادم و وصى تو را هم نسبت به اوصياى آنان افضل نمودم و من به تو با دادن دو نوهات (حسن و حسين) كرامت كردم، حسن را بعد از انقضاى مدت عمر پدرش معدن علم خودم قرار دادم و حسين را هم خزانه دار وحى خود ساختم و بوسيله شهادت او را گرامى ساختم و پايان عمرش را توام با سعادت نمودم. پس او افضل از همه شهداء از حيث درجه مىباشد.
كلمه تام خود را در نزد او قرار دادم و حجت بالغ من با اوست. بوسيله محبت او و خانوادهاش، من پاداش نيكو مىدهم و يا در اثر دشمنى بر او عذاب مىدهم. اول آنها از صلب امام حسين، سيد عبادتكنندگان و زينت اولياى من مىباشد. بعد از او فرزندش كه شبيه جدش احمد است، محمد باقر را معدن علم و حكمتم قرار دادم. به زودى شكّكنندگان در باره امامت جعفر هلاك مىشوند (يعنى هر كس امامت امام صادق را شك كند جزو گمراهان است) هر كس جعفر را رد كند مانند اين است كه سخن حق مرا رد كرده. من جعفر را گرامى خواهم نمود و او را بواسطه احسان و محبت به پيروان و اصحاب و دوستدارانش شاد و مسرور خواهم نمود. و بعد از او براى فرزندش موسى آزمايش كور و تاريك مقدر شده (يعنى اغلب عمرش را در زندان خواهد گذراند). زيرا ريسمان قضاى من قطع نمىشود و حجتم هم مخفى نمىماند. و اولياى من بوسيله جانهاى وفا به عهد، سيراب مىشوند و هر كس يكى از اينها را انكار كند، نعمت مرا انكار كرده (چون وجود امام براى هدايت و جلوگيرى از گمراهى، بزرگترين نعمت مىباشد). و هر كس آيه را از كتاب من تغيير بدهد به من تهمت زده است.
واى بر افترا زنان و كسانى كه هنگام پايان مدت عمر موسى بنده و دوست و برگزيده من، در باره امامت فرزندش على (امام رضا) كه ولى و ناصر من مىباشد او را انكار كنند. اين على كسى كه من او را با لباس نبوت پوشاندم (يعنى جانشين نبوت كردم). او را يك عفريت مستكبر مىكشد و در شهرى دفن مىكند كه آن را بنده صالحى بنا كرده است (منظور شهر مشهد است) در كنار يك شخص
شرور (منظور هارون الرشيد است) اين سخن من در باره او تحقق خواهد يافت و من او را قبل از مرگش بوسيله فرزندش محمد و جانشين او بعد از خودش و وارث علم او، شاد و مسرور خواهم نمود. پس محمد معدن علم من و مكان سر من و حجت من بر خلقم مىباشد. هر بندهاى به امامت او ايمان آورد، شفاعت او را در باره هفتاد نفر از اهل بيتش قبول مىكنم كه همه آنها مستوجب آتش باشند. و اين سعادت را با فرزندش (امام على النقى) كه ولى و ناصر و شاهد من در ميان خلق مىباشد كاملتر مىكنم و از او هم كسى را بيرون مىآورم كه دعوتكننده بر راه من است و معدن علم من هم مىباشد و آن نامش حسن (عسگرى) است.
و اين امامت را با دادن (م ح م د) به حسن تكميل مىنمايم او يعنى (محمد) رحمت براى همه جهانيان است. در او كمال موسى و روشنى عيسى و صبر ايوب هست. در زمان (مهدى) اولياء من خوار مىشوند و سر آنها را مانند سر تركها و تاتارها مىبرند و آنها كشته مىشوند و آنها را مىسوزانند و هميشه آنها از دشمنانشان مرعوب و ترسناك مىشوند. زمين با خون آنان رنگين مىشود و در ميان خانواده آنان ماتم و شيون مىاندازند. آنها اولياى واقعى من هستند و من بوسيله وجود آنان همه تاريكىهاى گمراهى را از ميان مردم بر مىدارم و بوسيله آنان، لغزشكنندگان در دين را به ديگران مىشناسانم و با وجود آنها سختيها و قحطيها را از ميان امت اسلام برمىدارم. آنها كسانى هستند كه از سوى خداوند بر آنان درود و رحمت نازل مىشود و آنها نجات يافتگان و هدايتشدگان هستند.
عبد الرحمن بن سالم گفته: ابو بصير به من گفت: اى سالم، اگر تو در تمام عمرت فقط اين حديث را در باره پيامبر و عترتش شنيده باشى، برايت كافى است كه به حقانيت آنان معتقد شوى. اين حديث را از غير اهلش مخفى نگهدار.
شيخ صدوق اين حديث را در عيون الاخبار از پدرش و محمد بن حسن بن
احمد بن وليد از سعد بن عبد اللَّه و عبد اللَّه بن جعفر حميرى از ابو الخير صالح بن ابو حماد و حسن بن ظريف از بكر بن صالح، نقل كرده است.
باز هم شيخ صدوق اين حديث را از پدرش و محمد بن موسى بن متوكل و محمد بن على ماجيلويه و احمد بن على بن ابراهيم بن هاشم و حسين بن ابراهيم ابن ناتانه و احمد بن زياد بن جعفر همدانى از على بن ابراهيم بن هاشم از پدرش از بكر بن صالح از عبد الرحمن بن سالم از ابو بصير از ابو عبد اللَّه عليه السلام نقل كرده، و بعد شيخ صدوق همان حديث مفصل قبلى را ذكر نموده است.
و قال: حدّثنا أبو محمّد الحسن بن حمزة أبو العلويّ قال: حدّثنا أبو جعفر محمّد بن درست السرويّ عن جعفر بن محمّد بن مالك قال: حدّثنا محمّد بن عمران الكوفيّ عن عبد الرحمن بن أبي نجران و صفوان بن يحيى عن إسحاق بن عمّار عن أبي عبد اللَّه عليه السلام أنّه قال : يا إسحاق، ألا ابشرّك؟ قلت: بلى يا ابن رسول اللَّه، فقال: وجدنا صحيفة بإملاء رسول اللَّه صلى اللَّه عليه و آله و خطّ أمير المؤمنين عليه السلام فيها: بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ هذا كتاب من اللَّه العزيز الحكيم ... و ذكر الحديث مثله سواء.
باز هم شيخ صدوق از ابو محمد حسن بن حمزه ابو العلوى از ابو جعفر محمد بن درست سروى از جعفر بن محمد بن مالك از محمد بن عمران كوفى از عبد الرحمن بن ابو نجران و صفوان بن يحيى از اسحاق بن عمار از ابو عبد اللَّه عليه السلام نقل كرده كه حضرت به او فرموده: اى اسحاق، مىخواهى بر تو مژدهاى بدهم؟ اسحاق مىگويد: بلى، اى فرزند رسول خدا. بعد حضرت مىفرمايد: ما صحيفهاى با املاى رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله و با خط جدم امير المؤمنين عليه السلام پيدا كردهايم كه در آن چنين نوشته شده است.
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ اين نوشتهاى از جانب خداوند حكيم مىباشد. و بعد مضمون همان حديث قبلى را ذكر نموده است.
و قال: حدّثنا أبو العبّاس محمّد بن إبراهيم بن إسحاق الطالقانيّ قال:
حدّثنا الحسين بن إسماعيل قال: حدّثنا سعيد بن محمّد بن القطّان قال: حدّثنا موسى بن عبد اللَّه بن موسى الروبانيّ أبو تراب عن عبد العظيم بن عبد اللَّه الحسنيّ عن جدّه عليّ بن الحسن بن زيد بن الحسن بن عليّ بن أبي طالب عليهما السلام قال: حدّثني عبد اللَّه بن محمّد بن جعفر بن محمّد عن أبيه عن جدّه عليهم السلام أنّ محمّد بن عليّ الباقر عليهما السلام جمع ولده، و فيهم عمّهم زيد بن عليّ، ثمّ أخرج إليه كتابا بخطّ عليّ عليه السلام و إملاء رسول اللَّه صلى اللَّه عليه و آله مكتوب فيه: هذا كتاب من اللَّه العزيز الحكيم ... و ذكر حديث اللوح إلى قوله: و أُولئِكَ هُمُ الْمُهْتَدُونَ
باز هم شيخ صدوق از ابو العباس محمد بن ابراهيم بن اسحاق طالقانى از حسين بن إسماعيل از سعيد بن محمد بن قطان از موسى بن عبد اللَّه بن موسى روبانى ابو تراب از عبد العظيم بن عبد اللَّه حسنى از جدش على بن حسن بن زيد ابن حسن بن على ابن ابى طالب عليهما السلام از عبد اللَّه بن محمد بن جعفر بن محمد از پدرش از جدش عليهم السلام نقل كرده كه فرمود: امام باقر عليه السلام فرزندانش را جمع كرده و در ميان آنها عمويشان زيد بن على هم بود، بعد نوشتهاى را بيرون آورد كه به خط على عليه السلام بود و به املاء رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله كه در آن نوشته شده بود: اين نوشته از جانب خداوند عزيز و حكيم است. و به دنبال آن حديث، لوح قبلى را تا آنجا خواند كه نوشته بود: آنها هدايت شده هستند.
و روى الشيخ أبو عليّ الحسن بن محمّد بن الحسن الطوسيّ في مجالسه
عن والده عن أبي محمّد الفحّام قال: حدّثني عمّي عمرو بن يحيى الفحّام قال:
حدّثني أبو العبّاس أحمد بن عبد اللَّه بن عليّ الرأس قال: حدّثنا أبو عبد اللَّه عبد الرحمن بن عبد اللَّه العمريّ قال: حدّثنا أبو سلمة يحيى بن المغيرة قال: حدّثني أخي محمّد بن المغيرة عن محمّد بن سنان عن أبي عبد اللَّه عليه السلام قال : قال أبي يوما لجابر: إنّ لي حاجة اريد أن أخلو بك فيها، فلمّا خلا به في بعض الأيّام قال له:
أخبرني عن اللوح الذي رأيته في يد أمّي فاطمة.
فقال جابر: أشهد باللَّه لقد دخلت على فاطمة لاهنّيها بولادة الحسين فإذا بيدها لوح أخضر من زبرجدة خضراء فيه كتاب أنور من الشمس و أطيب من رائحة المسك الأذفر، فقلت: ما هذا يا بنت رسول اللَّه؟ فقالت: هذا لوح أهداه اللَّه إلى أبي فيه اسم أبي و اسم بعلي و اسم الأوصياء بعده من ولدي، فسألتها أن تدفعه إليّ لأنسخه، ففعلت. فقال له: فهل لك أن تعارضني بها، قال: نعم، فمضى جابر إلى منزله و أتى بصحيفة من كاغد فقال له: انظر في صحيفتك حتّى أقرأها عليك. فكان في الصحيفة مكتوب:
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ هذا كتاب من اللَّه العزيز الحكيم أنزله الروح الأمين على محمّد خاتم النبيّين.
يا محمّد، عظّم أسمائي و اشكر نعمائي و لا تجحد آلائي و لا ترج سوائي و لا تخش غيري، فإنّه من يرج سواي و يخش غيري أُعَذِّبُهُ عَذاباً لا أُعَذِّبُهُ أَحَداً مِنَ الْعالَمِينَ يا محمّد، إِنِّي اصْطَفَيْتُكَ عَلَى الأنبياء و فضّلت وصيّك على الأوصياء، و جعلت الحسن عيبة علمي بعد انقضاء مدّة أبيه، و الحسين خير أولاده الأوّلين و الآخرين، منه بيت الإمامة و منه يعقب عليّ زين العابدين، و محمّد الباقر لعلمي و الداعي إلى سبيلي إلى منهاج الحقّ، و جعفر الصادق في القول و العمل تتسبّب من بعده فتنة صمّاء، فالويل كلّ الويل للمكذّب بعبدي و خيرتي من خلقي موسى،
و عليّ الرضا يقتله عفريت كافر يدفن بالمدينة التي بناها العبد الصالح إلى جنب شرّ خلق اللَّه، و محمّد الهادي إلى سبيلي الذابّ عن حريمي، و القيّم في رعيته حسن أغرّ يخرج منه ذو الاسمين عليّ و الحسن، و الخلف محمّد في آخر الزمان على رأسه عمامة بيضاء تظلّه من الشمس ينادي بلسان فصيح تسمع الثقلين و الخافقين، هو المهديّ من آل محمّد، يملأ الأرض عدلا كما ملئت جورا.
شيخ ابو على حسن بن محمد بن حسن طوسى در كتاب مجالس خود از پدرش از ابو محمد فحام از عمويش عمرو بن يحيى فحام از ابو العباس احمد ابن عبد اللَّه بن على رأس از ابو عبد اللَّه عبد الرحمن بن عبد اللَّه عمرى از ابو سلمه يحيى بن مغيره از برادرش محمد بن مغيره از محمد بن سنان از ابو عبد اللَّه عليه السلام نقل كرده كه حضرت فرمود: روزى پدرم به جابر گفت: جابر، من با تو كارى دارم، مىخواهم روزى با هم تنها باشيم. وقتى كه با هم تنها شدند، پدرم به جابر گفت: به من از آن لوحى كه در دست حضرت فاطمه عليها السلام ديدى خبر بده.
سپس جابر گفت: خداوند را شاهد مىگيرم من روزى به نزد فاطمه عليها السلام رفتم كه تولد فرزندش حسين را تبريك بگويم و ديدم در دست فاطمه لوحى سبز رنگ هست كه از زبرجد سبز ساخته شده است و در آن نوشتهاى هست كه از نور خورشيد درخشانتر مىباشد و از مشك ازفر بويش معطرتر است. پس من به فاطمه گفتم: اى دختر رسول خدا، اين چيست؟ به من فرمود: اين لوحى است كه خداوند آن را به پدرم هديه داده است. در آن نام شوهرم على و پدرم و نام ساير اوصياء نوشته شده است كه از فرزندان من بعد از على خواهند آمد. من از فاطمه خواهش كردم كه آن لوح را به من دهد تا از آن نسخهاى بردارم و من آن نسخه را برداشتم.
پس امام صادق عليه السلام فرمود: پدرم به وى گفت: آيا مىخواهى آن نسخه را با نسخه من مقابله كنيم. جابر گفت: بلى. جابر رفت از منزل آن نسخه را آورد كه
در روى كاغذ نوشته شده بود. پدرم به جابر گفت: تو به صحيفه خودت نگاه كن من هم صحيفه خودم را مىخوانم. در آن صحيفه نوشته شده است: بسم اللَّه الرحمن الرحيم اين كتاب از خداوند عزيز و حكيم است كه آن را بوسيله روح الامين بر محمد نازل كرده است. اى محمد، نامهاى مرا بزرگ بشمار و در مقابل نعمتهايم شكر گذار باش و الطاف مرا انكار مكن و به غير از من به كسى اميدوار مباش و از غير من هم از كسى نترس. زيرا كسى كه به غير من اميدوار باشد و از غير من بترسد او را چنان عذاب مىكنم كه تاكنون هيچ كس را مانند او عذاب نكرده باشم.
اى محمد، من تو را از ميان پيامبرانم برگزيدم و وصى تو را به ساير اوصياء برترى دادم و على را براى تو وصى قرار دادم و حسن را صندوقچه علم خودم نمودم كه بعد از پايان عمر پدرش جانشين او باشد. و حسين را كه بهترين اولاد اولين و آخرين مىباشد و خانه امامت از اوست، و بعد از او هم زين العابدين امام است، و بعد از او محمد كه شكافنده علم من است و دعوتكننده مردم به راه راست و طريق حق، و بعد از او جعفر است كه در قول خود صادق است و همچنان در علمش صادق مىباشد، و بعد از او دوره تاريكى و فتنه مىآيد. پس واى بر كسى كه بنده و منتخب من از خلقم، موسى كاظم را تكذيب كند. بعد از او هم على رضا است كه او را يك عفريت كافر مىكشد و در شهرى دفن مىشود كه بنده صالح من آن شهر را بنا كرده و او را در كنار شرورترين خلق خدا دفن مىكنند.