کتابخانه روایات شیعه
شرح فارسى شهاب الأخبار(كلمات قصار پيامبر خاتم ص)
نيايد، گفت: عهد كن با من كه هرگز دروغ نگوئى، مرد عهد كرد و از پس آن چون خواستى كه گناهى كند بينديشيدى كه اگر اين گناه بكنم نتوانم كه حضرت مصطفى عليه السّلام را بگويم كه رسوا شوم، و نتوانم كه نگويم كه دروغ گفته باشم از دست بداشتى. و حضرت رسول عليه السّلام فرمايد كه: هر كه گواهى بدروغ دهد روز قيامت سخن نگفته باشد و پاى ننهاده باشد كه بدوزخش اندازند و بيشترين لفظ «ويل» در قرآن در حقّ دروغ زنانست، و هر كه دروغ خواهد گفتن چون بينديشد كه خدا ويرا مىبيند و سخنش ميشنود و سرّش ميداند سزاوار بود كه شرم دارد و نگويد. و حضرت مصطفى عليه السّلام گويد كه: از من شش چيز بپذيريد تا من شما را ببهشت بپذيرم، اوّل- چون سخن گوئيد راست گوئيد، دويّم- وعده را خلاف مكنيد، سيّم- امانت بجاى آريد، چهارم- دست را از خيانت باز داريد، پنجم- چشم را از حرام باز داريد، ششم- فرج را از زنا نگاه داريد.
216-
القرآن غنى لا فقر بعده و لا غنى دونه.
(1) قرآن توانگريست كه از پس آن درويشى نباشد، و بالاى آن توانگرى نباشد.
و امام محمد باقر عليه السّلام گويد كه: هر كه در نماز قرآن خواند بهر حرفى صد نيكى بيابد، و هر كه گوش بقرآن دارد خداى تعالى دعايش مستجاب گرداند، و حاجتش روا كند. و حضرت مصطفى عليه السّلام فرمايد كه: بهترين شما آن كس است كه قرآن بياموزد و بياموزاند، و شريفترين امّت من آن بود كه قرآنخوان بود و آنكه بشب نماز كند، و هر سرائى كه در آنجا قرآن خوانند مأواى فرشتگان گردد و ديو از آنجا برمد، و خير و بركت بسيار بود، و روزى بر ايشان فراخ بود، و هر سرائى كه در آنجا قرآن نخوانند مأواى شيطان گردد، و ديو از آنجا نرمد، و خير و بركت از آنجا برود، و شرّ در آن سراى بسيار بود، و روزى ايشان تنگ گردد، و قرآنخوان بقيامت آن وقت كه درماندهتر بود صورتى بيند كه از آن زيباتر نبود پس گويدش كه: مرا ميشناسى؟- گويد: نه، گويد: من آن قرآنم كه پيوسته مرا ميخواندى و از پيش ميفرستادى، پس دست وى بگيرد و ببهشت برد، و با مادر و پدر اين كس چندان نيكوئى بكند كه دنيا
برابر آن نباشد، ايشان گويند: ملكا پادشاها ما كردارى نياوردهايم كه بدان مستحقّ چنين نعمتى شويم، ندا آيد كه: اين جزاى آنست كه شما فرزندان را قرآن بياموختيد، و دلهاى زنگار گرفته جز بقرآن نيك نشود كه قرآن حبل خداست كه بنده دست در آن زند، و قرآن عصمت است كه واپناهش جهد، و قرآن شفاعت است كه بنده بدان از جهل برهد، و قرآن نور است كه بنده بدان دين حقّ را ببيند، و قرآن نجاتست كه بنده بدان رستگار شود، و أهل قرآن أهل خدايند خاصه؛ از هر آدمى جز از پيغمبران و امامان بهترند، و هر كه ايشان را دوست دارد خدا را دوست داشته باشد، و ايشان را خوار و حقير مداريد كه ايشان بنزديك خداى تعالى با قدر و منزلتاند، و حافظ قرآن چون بقرآن كار كند روز قيامت با دو فرشته بود نام يكى سفرة و نام يكى كرام بررة. و حضرت امام جعفر صادق عليه السّلام فرمايد كه: هر كه از نظر قرآن خواند خداى تعالى ويرا از چشمهايش متمتع و برخوردار گرداند و حساب مادر و پدر سهل گرداند، و چيرگى شيطان بر وى نيارد. و حضرت مصطفى عليه السّلام ميفرمايد كه: هر كه در شبى ده آيه از قرآن بخواند از غافلانش ننويسند، و هر كه پنجاه آيه بخواند از ذاكرانش نويسند، و هر كه صد آيه بخواند از قانتانش نويسند، و هر كه دويست آيه بخواند از خاشعانش نويسند، و هر كه سيصد آيه بخواند از فائزانش نويسند، و هر كه پانصد آيه بخواند از مجاهدانش نويسند، و هر كه هزار آيه بخواند قنطارش خوانند و نويسند، و آن پنجاه هزار مثقال بود، و هر مثقال بيست و پنج قيراط بود، و هر قيراطى چند 207 كوه احد باشد، و مهترينش چند 208 آسمان و زمين باشد.
[فضائل سورههاى قرآن]
سورة الفاتحة (آية التسمية) [ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ ] نوزده حرفست حضرت رسول عليه السّلام فرمايد كه: حقّ سبحانه و تعالى زبانيه دوزخ را نوزده آفريد هر يك چندانى است كه اگر اجازت يابد از خداى تعالى هفت آسمان
و زمين را بلقمه كند و بگلو فرو برد و اين آسانتر آيد بر وى كه يكى از آدميان مرجوئى 209 بگلو فرو برد، و هر كه اين نوزده حرف را بر زبان براند حقّ تعالى شرّ آن از وى بگرداند.
و حضرت مصطفى عليه السّلام فرمايد كه: هر گاه كه خواهيد كه كارى كنيد در آن نام « بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ » بر زبان برانيد تا آن كار بخير برآيد كه هر كارى كه بنام خدا نباشد آن دنبال بريده باشد و بآخر نرسد، و اگر بآخر رسد از آن منفعت نيابد، و هر كه وضو كند و در آن نام خدا برد همه اندامش پاك گردد، و اگر نام خدا نبرد آنجا پاك گردد كه آب بوى رسد.
امام جعفر صادق عليه السّلام فرمايد كه: بزرگترين نام خداى تعالى درين سوره فاتحة الكتاب است و أبىّ كعب روايت كند كه: روزى در خدمت حضرت رسول عليه السّلام فاتحة الكتاب ميخواندم سيّد عالم عليه السّلام سر برآورد و گفت: يا أبىّ كعب بدان خدائى كه جان من در فرمان اوست كه نفرستادهاند در توراة و انجيل و زبور چنين سورتى، و اندر قرآن بالاتر از آن سوره نيست و آن را فاتحة الكتاب خوانند، و هفت آيه است و بيست و پنج كلمه است، و صد و بيست و چهار حرفست، و از اين جمله بيست و سه «الف» است، و سه «ب» است، و سه «ت» است، «ث» نيست، و «ج» نيست، و سه «ح» است، و «خ» نيست، و چهار «دال» است، و يك «ذال» است، و دو «سين» است، و «شين» نيست، دو «صاد» است، دو «ضاد» است، دو «طاء» است، و «ظاء» نيست، شش «عين» است، و دو «غين»، «ف» نيست، يك «قاف» است، سه «كاف» است، هفده «لام» است، و سيزده «ميم» است، يازده «نون» است، چهار «واو» است، و چهار «هاء» است، «لام الف» نيست، و چهار «راء» است، «زاء» نيست؛ و حرفهائى كه در الحمد نيامده سببى دارد اوّل «ث» نيست كه اشتقاق آن از ثبور است و خواننده اين سوره را با ثبور كار نيست، دوّم جيم نيست كه اشتقاق آن از جهنّم است و خواننده اين سوره را با جهنّم كار نيست، سيّم «خاء» نيست كه اشتقاق آن از خذلانست و خواننده اين سوره را با خذلان كار نيست، چهارم «ز» نيست كه اشتقاق آن از زقّوم
است و خواننده اين سوره را با زقّوم كار نيست، پنجم «شين» نيست كه اشتقاق آن از شراب حميم است و خواننده اين سوره را با شراب حميم كار نيست، ششم «ظا» نيست كه اشتقاق آن از «لظى» است و خواننده اين سوره را با لظى كار نيست، هفتم «فا» نيست كه اشتقاق آن از فراق است و خواننده اين سوره را با فراق كار نيست. [الْحَمْدُ ] پنج حرف است؛ خداوند عزّ و جلّ پنج نماز در شبانه روزى بر ما فريضه كرده است و هر كه اين پنج حرف بر زبان براند حقّ سبحانه و تعالى ثواب پنج نماز بوى ارزانى دارد، [لِلَّهِ ] سه حرفست سه را با پنج ضمّ كنى هشت بود خداوند عزّ و جلّ هشت در بهشت آفريده است و هر كه اين هشت حرف را بر زبان براند حق سبحانه و تعالى هشت در بهشت بر وى بگشايد تا بهر كدام در كه خواهد در بهشت شود. [ رَبِّ الْعالَمِينَ ] ده حرف است و ده با هشت ضمّ كنى هجده شود؛ ملك تعالى هجده هزار عالم آفريده است و هر كه اين هجده حرف را بر زبان براند ملك تعالى هجده هزار نيكى در ديوان وى بنويسد، و هجده هزار بدى از ديوان او محو كند. [الرَّحْمنِ ] شش حرف است شش را با هجده ضمّ كنى بيست و چهار باشد؛ ملك تعالى در شبانه روزى بيست و چهار ساعت آفريده است و هر كه اين بيست و چهار حرف را بر زبان براند ملك تعالى هر گناهى كه وى درين بيست و چهار ساعت شب و روز كرده باشد عفو كند و درگذرد. [الرَّحِيمِ ] شش حرف است شش را با بيست و چهار ضمّ كنى سى باشد ملك تعالى درازى صراط باريك سى هزار ساله آفريده است؛ هر كه اين سى حرف را بر زبان براند خداى عزّ و جلّ وى را بر صراط چون برق براند. [مالِكِ يَوْمِ الدِّينِ] دوازده حرف است دوازده را با سى ضمّ كنى چهل و دو شود حضرت حق سبحانه و تعالى اوصياء حضرت عيسى را چهل و دو آفريده است هر كه اين چهل و دو حرف بر زبان براند حق سبحانه و تعالى ثواب آن اوصياء در ديوان وى بنويسد [إِيَّاكَ نَعْبُدُ] هشت حرف است هشت را با چهل و دو ضمّ كنى پنجاه شود ملك تعالى درازى روز قيامت
پنجاه هزار سال وعده كرده است هر كه اين پنجاه حرف بر زبان براند حقّ سبحانه و تعالى وى را در آن روز برحمت خويش دستگير شود. [وَ إِيَّاكَ نَسْتَعِينُ ] يازده حرف است يازده را با پنجاه ضمّ كنى شصت و يك شود؛ ملك تعالى شصت و يك دريا آفريده است؛ هر كه اين شصت و يك حرف را بر زبان براند ملك تعالى بعدد هر قطره آب كه در آن درياها بود نيكى ناكرده در ديوان وى بنويسد و بدى از ديوان وى محو كند. [اهْدِنَا الصِّراطَ الْمُسْتَقِيمَ] نوزده حرف است نوزده را با شصت و يك ضمّ كنى هشتاد شود و هر كه خمر خورد يا بدروغ بر كسى گواهى دهد هشتاد تازيانه بر وى واجب شود هر كه اين هشتاد حرف بر زبان براند و توبه كند ملك تعالى عقوبت آن هشتاد تازيانه از وى درگذرد. [صِراطَ الَّذِينَ أَنْعَمْتَ عَلَيْهِمْ] نوزده حرف است نوزده را با هشتاد ضمّ كنى نود و نه شود و هر كه اين نود و نه حرف بر زبان براند ثواب نود و نه نام حقّ سبحانه و تعالى در ديوان وى بنويسند. [غَيْرِ الْمَغْضُوبِ عَلَيْهِمْ] پانزده حرف است و پانزده را با نود و نه ضمّ كنى صد و چهارده شود ملك تعالى صد و چهارده سوره قرآن فرستاده است هر كه اين صد و چهارده حرف بر زبان براند ملك تعالى ثواب صد و چهارده سوره قرآن را در ديوان وى بنويسد و چنان بود كه ختم قرآن كرده باشد.
[وَ لَا الضَّالِّينَ] ده حرف است ده را با صد و چهارده ضمّ كنى صد و بيست و چهار شود ملك تعالى صد و بيست و چهار هزار نقطه عصمت و طهارت و نبوّت فرستاد هر كه اين صد و بيست و چهار حرف را بر زبان براند ملك تعالى ثواب صد و بيست و چهار هزار پيغمبر در ديوان وى بنويسد و همچنان باشد كه همه پيغمبران را دريافته باشد، و با همه نماز و جهاد و غزا كرده و با ايشان بوده و بقيامت با ايشان بود؛ « فِي مَقْعَدِ صِدْقٍ عِنْدَ مَلِيكٍ مُقْتَدِرٍ .
البقره و آل عمران: صادق عليه السّلام گويد كه هر كه اين سورهها بخواند روز قيامت هر دو چون پاره ابر گردند و بر سرش سايه افكنند و امام زين العابدين
عليه السّلام گويد كه: ده آيت است در سورة البقره؛ چهار در اوّل سوره، و يك آية الكرسى، و دو از پيش، و سه آيه در آخر سوره؛ هر آن كس كه اين ده آيه هر روز بخواند هرگز سختى بوى نرسد كه ويرا دشوار [آيد] بر نفس يا بر مال، و شيطان گرد وى نگردد.
آية الكرسى حضرت مصطفى عليه السّلام فرمايد: هر كه از پس نمازهاى فريضه آية الكرسى بخواند جان كندنش آسان بود و چنان بود كه پيش پيغمبر خدا جهاد كرده باشد با كافران و شهيد شده و هر كه هر بامداد بخواند تا نماز شام در نگاهداشت خدا باشد، و هر كه نماز شام بخواند تا بامداد در امان حقّ باشد، و هر كه بوقت خفتن بخواند از جانوران زهردار چون مار و كژدم و زنبور بيمش نبود. و أمير المؤمنين على عليه السّلام فرمايد كه: آية الكرسى پنجاه كلمه است هر كه بخواند بهر كلمه پنجاه بركت بوى رسد.
آمَنَ الرَّسُولُ : حضرت رسول عليه السّلام فرمايد هر كه هر شب آيت «آمَنَ الرَّسُولُ» بخواند هرگز شرّ شيطان و جبّار و علّت ديوانگى بوى نرسد و اگر بميرد شهيد مرده باشد و با شهيدان برخيزد و با شهيدان در بهشت شود و در بهشت بهمسايگى شهداى كربلا باشد.
شَهِدَ اللَّهُ : حضرت مصطفى عليه السّلام فرمايد كه: هر كه بوقت نماز خفتن «شَهِدَ اللَّهُ» خواند خداى تعالى خلقى بديد كند بهر كلمتى كه از بهر وى استغفار ميكند.
و آوردهاند كه: هر كه شهد اللَّه را بآخر نمازهاى فريضه بخواند و در آخرش بگويد:
و نحن على ذلك من الشّاهدين.
؛ اجر و مزد وى خدا داند كه تا چند باشد، و هر كه يك بار بخواند هزار گناهش بسترند و هزار نيكش بنويسند و هزار درجتش بيفزايند.
سورة النساء: أمير المؤمنين علىّ عليه السّلام فرمايد كه: هر كه روز آدينه بخواند از تنگى و فشارش گور ايمن بود.
سورة المائدة: مصطفى عليه السّلام گويد كه: هر كه اين سوره را بخواند هزار 210 پذيرفته در ديوان وى بنويسند.
سورة الانعام: عبد اللَّه عبّاس گويد كه: هر كه اين سوره را بخواند روز قيامت از امينان بود و چشمش بر آتش دوزخ نيايد، و صادق عليه السّلام گويد كه: اين سوره
بيكبار فرود آمد و از تعظيم و بركتش هفتاد هزار فرشته با وى بودند، و اگر كسى دانستى كه درين سوره چه فضيلتهاست خواندنش را از دست نداشتى، و از فضيلتش يكى آنست كه در وى هشتاد جايگاه نام
«اللَّه».
بود، هر كه را غمى است كلمات فرج ميگويد و سورة الانعام و الكهف ميخواند پس اين كلمات:
ما شاء اللَّه كان، و ما لم يشأ لم يكن، و لا حول و لا قوّة الّا باللَّه العلىّ العظيم.
؛ تا فرج يابد.
سورة الاعراف: صادق عليه السّلام گويد كه: هر كه در ماهى يك بار سورة الاعراف بخواند روز قيامت از كسانى بود كه ايشان را همّى و ترسى نبود، و چيزى ايشان را اندوهگين نگرداند، و هر كه آدينه بخواند خداى تعالى از وى حساب نكشد، و خواندن اين سوره از دست مداريد كه در وى آيتهاى محكم است كه روز قيامت بر خوانندهاش گواهى دهند.
الانفال و التوبة: امام جعفر صادق عليه السّلام گويد كه 211 : هر كه در هر ماهى اين دو سوره بخواند هرگز در دلش نفاق نبود و از شيعيان خالص أمير المؤمنين علىّ عليه السّلام بود، و روز قيامت با ايشان از موائد بهشت تنعّم كند تا مردم از حساب برهند.
سورة يونس: امام جعفر صادق عليه السّلام گويد كه: هر كه در ماهى سه نوبت اين سوره را بخواند جاهل نگردد، و روز قيامت از مقرّبان حضرت 212 بود البتّه.
سورة هود: امام محمّد باقر عليه السّلام گويد كه: هر كه آدينه اين سوره بخواند خداى تعالى با پيغمبرانش برانگيزاند و در جريده كردارش هيچ خطا نماند.
سورة يوسف: صادق عليه السّلام گويد كه: هر كه هر روز يا هر شب اين سوره را بخواند خداى تعالى آنگاه كه زندهاش كند بجمال يوسف عليه السّلام بود و از هول و فزع اكبر ايمن بود، و بهترين صالحان بود، و اين سوره در توراة نوشته است.